Η θεωρία των δύο άκρων ήταν το μεγαλύτερο επιχείρημα του Κωνσταντίνου Πλεύρη στο χθεσινό -ακόμη ένα- δικαστικό του σόου. Γιατί ο Κ. Πλεύρης, ο συνήγορος υπεράσπισης του Γιάννη Λαγού, μπορεί να είναι όντως και «χουντικός και φασίστας και ναζί», όπως ο ίδιος δήλωσε, αλλά ο θεατρινισμός αυτός είχε άλλους σκοπούς.
Η σημερινή του εμφάνιση στη συνέχιση της δίκης ήρθε μετά από μια επεισοδιακή τελευταία, όταν είχε χαιρετήσει φασιστικά εντός της δικαστικής αίθουσας. Όχι μόνο ήταν άμεσες οι αντιδράσεις, αλλά ακόμη και ο γιος του Θάνος Πλεύρης χαρακτήρισε «κτηνωδία» την κίνηση του πατρός του. Τι να έκανε κι αυτός… Δεν ήταν δα και σαν τον Δία που αποκεφάλισε τον Κρόνο, αλλά είναι υπουργός, πρέπει να κρατάει λίγα μπόσικα.
Εκείνη την ημέρα, όπως και σήμερα, όπως και γενικώς, ο πάλαι ποτέ ιδεολογικός καθοδηγητής των πρώην βουλευτών του ΛΑΟΣ και νυν υπουργών της Ν.Δ. επιτέθηκε πρώτα και κύρια στη Μάγδα Φύσσα. Όχι χωρίς λόγο. Η παρουσία της μητέρας του δολοφονημένου Παύλου, με όλα όσα αυτή η παρουσία συνεπάγεται, από πολιτικά έως ακόμη και συναισθηματικά, για μια δικαστική διαδικασία, λειτουργεί εναντίον του κατηγορούμενου, εν προκειμένω του νεοναζί Γιάννη Λαγού.
Επρεπε, όμως, ο Κωνσταντίνος Πλεύρης να ξεπλύνει πρώτα την ντροπή. Αν μη τι άλλο, χαιρέτησε φασιστικά. Αφού, λοιπόν, ζήτησε να εξαιρεθεί η εισαγγελέας, επειδή μία… ποινική δίκη πολιτικοποιήθηκε, έκανε αυτό που κάνει πλέον alt-right αλλά ξεκίνησε ο χώρος των «ίσων αποστάσεων» εδώ και δύο δεκαετίες: αποπολιτικοποιεί το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της σύγχρονης ανθρωπότητας.
Γιατί ο ναζισμός είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Θέλει να δικαστεί ο Γιάννης Λαγός ως ποινικός και όχι ως τρομοκράτης. Κι έτσι επικαλέστηκε τη θεωρία των δύο άκρων. Απευθύνθηκε στη Μάγδα Φύσσα και είπε ουσιαστικά πως αν είναι έγκλημα να χαιρετά κανείς φασιστικά, τότε κι αυτή η κομμουνίστρια, που σηκώνει τη γροθιά της, εγκληματικά χαιρετά.
Τι ωραία που λειτουργεί η παραχάραξη της Ιστορίας, ε; Και υπέρ ποιων; Αυτών που ιστορικά έχασαν. Ο λόγος που φοβόμασταν δεν ήταν η ιστορική ακρίβεια για το καλό της επιστήμης, αλλά η ιστορική ακρίβεια για το καλό της κοινωνίας. Γιατί αν πριν ένα διάστημα ήταν απλώς αμόρφωτοι όσοι επιχειρούσαν τέτοιες εξισώσεις, λέγοντας ακόμη και ότι οι κομμουνιστές είναι εχθροί της Δημοκρατίας -πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μας αν όλοι ανοίγαμε κανένα βιβλίο, αντί για προπαγανδιστικά, ανιστόρητα άρθρα-, τώρα ο κίνδυνος είναι υπαρκτός.
Και δεν εννοώ μόνο τον Γιάννη Λαγό. Εννοώ όλο το αντιδημοκρατικό μένος. Που ξεκίνησε με το «θα τελειώσουμε με την Αριστερά» διά στόματος Βορίδη και το βρίσκουμε τώρα μπροστά μας σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού μας βίου. Από τη σφαίρα στο κεφάλι ενός 16χρονου ως την απόλυτη φτώχεια μας και την ασυδοσία τους απέναντι στον ανθρώπινο πόνο.
Αυτή ήταν η θεωρία των δύο άκρων. Η αποδυνάμωση των συλλογικών αγώνων. Τα κατάφεραν. Μέχρι στιγμής.
