Δεν είμαι βέβαιος αν η ιδέα της Κεραμέως να καταργήσει τις παρατάξεις (sic) από τα πανεπιστήμια θα αποδειχθεί αποτελεσματική. Υπάρχει το ενδεχόμενο να κάνει μια τρύπα στο νερό και του χρόνου να φωνάζει πάλι η ΔΑΠ μόνη της ότι βγήκε πρώτη. Μπορεί και να της περάσει ο τσαμπουκάς - δύσκολο, αλλά γίνεται.
Μπορεί, ακόμα, να πάμε σε διασπάσεις των συλλόγων και από του χρόνου οι ΔΑΠίτες και όποιοι πρόθυμοι σύμμαχοι βρεθούν να ψηφίζουν με ενιαία ψηφοδέλτια και όλοι οι υπόλοιποι να κάνουν κανονικά τις εκλογές τους. Το τελευταίο δεν μπορεί να αποκλειστεί, ιδίως καθώς την τελευταία δεκαετία αυτή η διάσπαση είναι de facto κατοχυρωμένη στους συλλόγους: οι αριστερές παρατάξεις δεν συναντιούνται με τη ΔΑΠ παρά μόνο στις εκλογές. Ενδιάμεσα, ούτε η ΔΑΠ πηγαίνει στις συνελεύσεις ούτε οι άλλοι στα πάρτι της ΔΑΠ.
Όπως και να ’χει, το φοιτητικό κίνημα θα κληθεί να απαντήσει ικανοποιητικά στο προσεχές μέλλον σε ένα ζήτημα κοινωνικής νομιμοποίησης. Το αν θα το κάνει ανασυγκροτώντας τα όργανά του, όπως επιθυμούν ορισμένοι, ή οξύνοντας τις κινηματικές διαδικασίες του, όπως προτιμούν άλλοι, είναι κάτι που θα το αποφασίσουν οι ζωντανές δυνάμεις του κινήματος, ανάμεσα στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι παρατάξεις - κι ας μην αρέσει στη Μητέρα Νίκη.
Ωστόσο, πέρα από το ειδικό ζήτημα των φοιτητικών συλλόγων, έχουμε πλέον ένα ικανό στατιστικό δείγμα για να διαπιστώσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση έχει μια ιδιοτροπία κάπως περίεργη στις δημοκρατίες. Δεν της αρκεί να καθορίζει τη δική της πολιτική, την πολιτική του κράτους δηλαδή, κάτι για το οποίο στο κάτω-κάτω εκλέχθηκε. Θέλει να καθορίζει και το πώς θα είναι οργανωμένες -ενίοτε και το τι θα λένε- οι κοινωνικές οργανώσεις, οι οποίες κατά τεκμήριο υπάρχουν ανεξάρτητα από αυτή και με σκοπό να την ελέγχουν.
Ο νόμος Χατζηδάκη, ο οποίος επιχειρεί να θέσει τα συνδικάτα υπό ασφυκτικό κρατικό έλεγχο είναι αναμφισβήτητα το πιο τρανταχτό παράδειγμα. Η νοοτροπία των κυβερνώντων, εντούτοις, εκτείνεται σε όλο το φάσμα. Πριν έναν χρόνο ακόμα, κατά την περίοδο των αποκαλύψεων για τον Λιγνάδη, βουλευτές της Ν.Δ. γυρνούσαν τα κανάλια καταγγέλλοντας το «αριστερό άβατο στον πολιτισμό» και όταν ερωτούνταν τι εννοούν, αράδιαζαν ονόματα εκλεγμένων εκπροσώπων στα καλλιτεχνικά σωματεία. Ούτε που τους περνούσε από το μυαλό τι σημαίνει μια κυβέρνηση να ισχυρίζεται πως θέλει να παρέμβει στο ποιοι εκλέγονται στα επαγγελματικά σωματεία.
Το ζήτημα της ανεξαρτησίας των κοινωνικών οργανώσεων από το κράτος είναι βέβαια σε τελική ανάλυση ζήτημα πρωτίστως των ίδιων των οργανώσεων. Και ζήτημα ζωτικό. Από την άλλη, μια κυβέρνηση που θέλει να ιδιωτικοποιήσει όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες και να κρατικοποιήσει όλες τις κοινωνικές οργανώσεις μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί. Την προηγούμενη φορά που επιχειρήθηκε αυτό στους δρόμους της Αθήνας είχαν βγει άρματα…
