Ως εκ θαύματος, την ίδια μέρα είδαν το φως της δημοσιότητας φανερές και μυστικές δημοσκοπήσεις, σύμφωνα με τις οποίες η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του ΚΙΝΑΛ δεν επιθυμεί συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το αφελές ερώτημα είναι το εξής: αφού, σύμφωνα με τους παραγγελιοδόχους των δημοσκοπήσεων, ο Κ. Μητσοτάκης είναι ισχυρότατος, τότε γιατί να σκοτίζονται για το φρόνημα των οπαδών του ΚΙΝΑΛ σχετικά με το θέμα των συνεργασιών; Έτσι απλά για να υπάρχει ένα δεκανίκι σε περίπτωση ανάγκης; Ή για να δημιουργείται ένα στρατηγικό κενό στον ζωτικό, περί την συγκρότηση εναλλακτικής προοδευτικής λύσης, χώρο των συνεργασιών του ΣΥΡΙΖΑ;

Σ’ αυτή την περίπτωση, το παιγνίδι θα έκανε η γνωστή δεξιά πτέρυγα του ΚΙΝΑΛ, που είναι αρκούντως προπονημένη επ’ αυτού και περιμένει το σφύριγμα του σημερινού πρωθυπουργού για να αρχίσει το ματς της συνεργασίας. Προφανώς, σ’ ένα τέτοιο έργο ο ρόλος της κ. Γεννηματά θα ήταν του κομπάρσου.

Το ερώτημα είναι αν η ίδια έχει κατανοήσει ότι οι διαθέσεις των οπαδών οποιουδήποτε κόμματος, διαμορφώνονται και από τον τρόπο που τους «εκπαιδεύει» η εκάστοτε ηγεσία. Υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ βάσης και ηγεσίας και, αν η τελευταία απλώς ακολουθεί χωρίς να διαμορφώνει, τότε κάποια στιγμή θα  συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι ηγεσία.

Τέλος πάντων, και χωρίς να μου πέφτει λόγος,  κατά βάθος δεν είναι μόνο θέμα ηγεσίας αλλά φυσιογνωμίας. Κάπου διάβασα ότι στο ΚΙΝΑΛ πιστεύουν ότι πρέπει να είναι ένα κόμμα-αποκούμπι. 

Ένα τέτοιο κόμμα-αποκούμπι μόνο το ΚΚΕ μπορεί να είναι, λόγω της ιστορικής βαρύτητας και της αγωνιστικής παρουσίας του. Είναι όμως τόσο δραματικές οι αλλαγές, που ούτε στο ΚΚΕ ένας τέτοιος ρόλος δεν εξασφαλίζει την προοπτική, κάθε άλλο μάλιστα.

Τα κόμματα υπάρχουν για να υπηρετούν τα συμφέροντα ενός τμήματος της κοινωνίας και να συνδέονται με τις ανάγκες της εκάστοτε συγκυρίας, αλλοιώς τίποτε δεν είναι δεδομένο.

ΥΓ: Στον ΣΥΡΙΖΑ μήπως χρειαζόμαστε ένα χάπι για την υπέρ-ταση; Έτσι για παν ενδεχόμενο.

* Ο Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.