Μαζεύτηκαν μια ντουζίνα χρυσαυγίτες στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της Μυτιλήνης, έκαναν το γνωστό ντόρο κατά των «λαθροεισβολέων». Ένας μάλιστα πέταξε και ένα κομμένο κεφάλι αρνιού στα πόδια του δημάρχου απειλώντας πως αν δεν μαζέψει τους πρόσφυγες από το χωριό του θα πάει στο δημαρχείο και θα τους κάψει όλους και να η ΕΙΔΗΣΗ με τους τρανταχτούς τίτλους. «ΟΡΓΗ ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ» και «ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑΝ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ». Τα διαβάζεις, τα ακούς τα ουρλιαχτά σε τηλεοράσεις και υπολογιστές και σπας το κεφάλι σου να θυμηθείς που και πότε τα ξανάκουσες όλα αυτά. Προσπαθείς να θυμηθείς ποιοι, που και πότε αγανακτούσαν με τους «λαθρομετανάστες», χαίροντας της απλόχερης φιλοξενίας των ΜΜΕ.


Σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι μέχρι που ανάβει το λαμπάκι της μνήμης και ξάφνου παρελάζουν μπροστά σου ο Παναγιώταρος, η Σκορδέλη και οι λοιποί αγανακτισμένοι πολίτες του Αγίου Παντελεήμονα τότε που είχαν καθημερινό στασίδι στα τηλεπαράθυρα για να περιγράφουν τα δεινά της συνύπαρξης με αλλόθρησκους και αλλόφυλους εγκληματίες. Οργισμένοι και αγανακτισμένοι κάτοικοι που έδιναν σχεδόν καθημερινά τηλεοπτική υπόσταση στο υπό ανέγερση οικοδόμημα του φύρερ Μιχαλολιάκου και της συμμορίας του. Οργισμένοι και αγανακτισμένοι κάτοικοι που δηλητηρίαζαν την κοινή γνώμη, στρώνοντας το έδαφος για τις μετέπειτα επιδρομές των ταγμάτων εφόδου της ΧΑ. Μέχρι που η δολοφονία του Παύλου Φύσσα τους χάλασε το έργο. Μέχρι που ο σουγιάς του Ρουπακιά υποχρέωσε κάποιους να πέσουν από τα σύννεφα και να κλείσουν τα παράθυρα στην Σκορδέλη και την παρέα της.


Τα χρόνια πέρασαν, η μνήμη κόντυνε και κάποιοι αποφάσισαν να μας σερβίρουν το σήριαλ σε επανάληψη. Και ξανά μανά οργή και αγανάκτηση. Και πάμε πάλι από την αρχή με τους δύσμοιρους κατοίκους. Και δώσε πάλι φόβο. Και δώσε εγκληματικότητα. Και δώσε τρόμο και ανησυχία. Σα να μην κατάλαβαν τι έκαναν και τι έσπειραν τότε στον Άγιο Παντελεήμονα. Σα να μην διδάχτηκαν από τα τότε λάθη τους. Εκτός αν δεν ήταν λάθος αλλά επιλογή. Επιλογή που επαναλαμβάνεται.