Κλαίνε και οδύρονται τις τελευταίες ημέρες ορισμένοι δεξιοί και ακροδεξιοί πολιτικοί για το «ξεπούλημα» της Μακεδονίας, όπως χαρακτηρίζουν την ιστορική συμφωνία Τσίπρα- Ζάεφ, που πρόκειται να υπογραφεί στις Πρέσπες.
Νομίζουν, φαίνεται, ότι οι κάτοικοι της περιοχής αυτής της Ελλάδας είναι αμνήμονες, ότι δεν γνωρίζουν τα μεγάλα δεινά που τους βρήκαν, ιδιαίτερα μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Υπενθυμίζω ότι η μετεμφυλιακή μεταναστευτική έξοδος από την Ελλάδα στις «φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές» (τραγούδι Καζαντζίδη), έπληξε κυρίως την Μακεδονία.
Επρόκειτο για την περίοδο, που το κυρίαρχο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας ήταν ο «από Βορρά κίνδυνος», με τραγικές συνέπειες, ιδιαίτερα για την Θεσσαλονίκη. Η αποκαλούμενη και συμπρωτεύουσα (τι ειρωνεία και αυτή!) μετατράπηκε από οικονομικό και πολιτισμικό κέντρο των Βαλκανίων, σε κέντρο του αντικομμουνισμού και του φασιστικού παρακράτους, το οποίο στελέχωσαν δοσίλογοι της κατοχής, όπως ο Ξενοφών Γιοσμάς.
Μετά την λήξη του ψυχρού πολέμου δημιουργήθηκαν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για τη Διαβαλκανική Συνεργασία. Η Ελλάδα ήταν τότε η μόνη χώρα-μέλος της ΕΕ, καθώς και η πλέον σταθερή και οικονομικά αναπτυγμένη χώρα της περιοχής. Και τότε, πάλι οι «εθνικόφρονες» έπαιξαν στα μικροπολιτικά χρηματιστήρια το Μακεδονικό, με συνέπεια την «σκοπιανοποίηση» της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Έτσι, αντί η χώρα μας να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο υπέρ της ειρήνης και της σταθερότητας στα Βαλκάνια προς όφελος και των εθνικών της θεμάτων, ήρθε σε αντίθεση με σχεδόν όλους του ευρωπαίους εταίρους της και σπατάλησε τεράστιο διπλωματικό κεφάλαιο προσπαθώντας να εμποδίσει την αναγνώριση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, με το συνταγματικό της όνομα, χωρίς όμως επιτυχία.
Από την άλλη, οι κυβερνήσεις της «ισχυρής Ελλάδας» επέλεξαν την οικονομική διείσδυση αντί της ισότιμης συνεργασίας στην περιοχή, ενθαρρύνοντας τους έλληνες κεφαλαιοκράτες να μπουν με όρους πλιάτσικου στις αποδιοργανωμένες οικονομίες των γειτονικών χωρών, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Επειδή ορισμένοι εξακολουθούν να επικαλούνται την απόφαση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών του 1991, υπό την προεδρία του τότε προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, η οποία είχε αποφασίσει ότι «δεν αναγνωρίζουμε κράτος με το όνομα Μακεδονία ή παράγωγά του», υπενθυμίζω ότι η τότε ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα δεν είχε υπογράψει το κοινό ανακοινωθέν, ενώ η τότε πρόεδρος του ΣΥΝ Μαρία Δαμανάκη, που το είχε συνυπογράψει, μεταγενέστερα είχε χαρακτηρίσει λάθος την υπογραφή της, επιλέγοντας να προτείνει εκ μέρους του κόμματος λύση σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό.
Ο ΣΥΝ τότε πρότεινε επιμόνως και την δημιουργία Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, πρόταση που υιοθετήθηκε λίγα χρόνια μετά και μάλιστα συμπεριλήφθηκε στο Σύνταγμα της Ελλάδας. Το ότι υπάρχει σήμερα ο θεσμός αυτός οφείλεται στην ανανεωτική αριστερά, της οποίας συνεχιστής και κληρονόμος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Με πρώτο διδάξαντα τον Αντώνη Σαμαρά, οι μακεδονομάχοι χαρακτήριζαν τον γειτονικό λαό «γυφτοσκοπιανούς», ανίκανους να δημιουργήσουν δικό τους κράτος. Τώρα έχουν άλλη «θεωρία», ότι το κράτος αυτό πιθανότατα θα διαλυθεί και στηρίζουν την άποψη αυτή στο γεγονός ότι η FYROM είναι δισυπόστατη, αποτελούμενη από σλαβομακεδόνες, πολλούς αλβανικής εθνικής καταγωγής πολίτες, καθώς και από άλλες αναγνωρισμένες μειονότητες, όπως σέρβοι και ρομά. Ίσως να θεωρούν και απειλή διάλυσης της χώρας το γεγονός ότι η κυβέρνηση Ζάεφ αναγνώρισε ως επίσημη γλώσσα της FYROM και την αλβανική. Ας μας πουν λοιπόν, οι εθνικιστές της Ελλάδας αν δεν θέλουν η μία γλώσσα της γειτονικής χώρας να λέγεται μακεδονική. Μήπως επιθυμούν να κρατήσουν μόνο την αλβανική;
Θλιβερή και η θέση της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ εναντίον της συμφωνίας με φτηνά επιχειρήματα που ουδεμία σχέση έχουν με τον μαρξισμό. Δεν δέχονται, λένε, μακεδονική εθνότητα και γλώσσα, ενώ άλλα υποστήριζε το κόμμα μέχρι πρότινος, αλλά και παλαιότερα, με ηγέτη τον Χαρίλαο Φλωράκη. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του καπεταν Γιώτη, με τις σημερινές θέσεις του ΚΚΕ στο Μακεδονικό.
Μια τελευταία επισήμανση για τους πολέμιους της ένταξης της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ. Η επισήμανση δεν αφορά τους σταθερούς υποστηρικτές της διεύρυνσης της Ατλαντικής Συμμαχίας, που είναι οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά τόσο το ΚΚΕ όσο και άλλες αριστερές οργανώσεις. Αν δεν κάνω λάθος, η απόφαση για ένταξη στο ΝΑΤΟ ή την ΕΕ είναι ζήτημα κυρίαρχης απόφασης της υποψήφιας χώρας και του λαού της, όχι κάποιων γειτονικών χωρών. Με άλλα λόγια, η απόφαση για ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ ή την ΕΕ θα ληφθεί στα Σκόπια και όχι στην Αθήνα, την Σόφια, ή οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Η Τουρκία δεν ήθελε την πλήρη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, προσπάθησε και να την εμποδίσει, ευτυχώς δεν της πέρασε. Θα θέλαμε η χώρα μας να ακολουθήσει παρόμοια τακτική έναντι της FYROM και θα ήταν αυτό πράξη φιλίας και αλληλεγγύης με τον γειτονικό λαό;
Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
