Ας μου επιτραπεί παρενθετικά να σημειώσω ότι οι πολιτικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Άκρας Δεξιάς, συμπυκνούμενες σε δόγματα συντηρητικά, ρατσιστικά και νεοφιλελεύθερα, υποχωρούν σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο. Ηττήθηκαν στη Γερμανία, σε όλες τις σκανδιναβικές χώρες, στον Καναδά, στις ΗΠΑ και σχεδόν παντού στη Λατινική Αμερική, με εμβληματικότερες τις περιπτώσεις του Περού και της Χιλής.
Ακόμα δύο ενδεικτικές παρατηρήσεις. Στην Πορτογαλία, στις βουλευτικές εκλογές την 30ή Ιανουαρίου, ή θα επιτύχουν αυτοδύναμη πλειοψηφία οι σοσιαλιστές του Κόστα ή θα επαναληφθεί το κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας με τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Στη Βενεζουέλα, όπου τόσο θόρυβο προκάλεσαν οι «διεθνιστές» της Δεξιάς και του νεοφασισμού και τόσο εκτέθηκε η δική μας κυβέρνηση, που έσπευσε αμέσως να αναγνωρίσει τη φιγούρα του Γουαϊδό, στις πρόσφατες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, απολύτως έγκυρες και αδιαμφισβήτητες με τη βούλα των παρατηρητών της Ε.Ε. και του Ιδρύματος Κάρτερ, μεγάλη νίκη κέρδισαν οι σοσιαλιστικές δυνάμεις, δηλαδή οι «Τσαβιστές», του Μαδούρο.
Επομένως, το ημέτερο κυβερνητικό πολυσχήμα εγκαταλείπει σχεδόν την εξουσία και με τη «συνδρομή» ενός μη ευνοϊκού διεθνούς και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος.
Έρχομαι τώρα στη θεσμική στρέβλωση και στην κορύφωση της διαφθοράς στους κοινωνικούς αρμούς.
Στον πολιτικό χώρο έχει εγκατασταθεί ένα «πλουραλιστικό σύμπλεγμα ολιγοπωλίων δυνάμεως», όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αποτελούμενο από επιχειρηματικούς ομίλους, εσωτερικού και εξωτερικού, συνδέσμους βιομηχάνων, εφοπλιστικούς κύκλους, τράπεζες και κλίκες στη δημόσια διοίκηση και στην αστυνομία, ως εκτελεστικό βραχίονα προστασίας.
Με ισχυρούς πυρήνες δύναμης τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα και την ιδιοκτησία τους, που συγκροτείται από «επιφανείς» εκπροσώπους των αναφερθέντων χώρων.
Επιχειρείται η δημιουργία μιας διαχρονικά «μόνιμης και βιώσιμης» συμμαχίας με «ανεπίσημες» σχέσεις υποταγής και δουλοπαροικίας της εκάστοτε κυβέρνησης. Με αποφάσεις πάντα πίσω από κλειστές πόρτες, που μεταφέρονται και επιβάλλονται σε όλες τις θεσμικές εξουσίες κατά πλήρη διαστρέβλωση και επομένως αναστροφή της συνταγματικής λειτουργίας και των συνταγματικών δομών και ισορροπιών του πολιτικού συστήματος.
Γενικά, πρόκειται για τη θεσμικά «προδοτική» στάση της ελληνικής άρχουσας τάξης και της οικονομικής ολιγαρχίας, ως δυναμικού τμήματός της, με την αγαστή συνεργασία και πλήρη συναίνεση των πολιτικών κύκλων της απερχόμενης εξουσίας, με αποτέλεσμα φαινόμενα σήψης της δημόσιας ζωής και θεσμικής διάλυσης, μετά τη στρέβλωση. Μεταξύ των παραδειγμάτων και η πλήρης λειτουργική εξουδετέρωση των «ανεξάρτητων αρχών».
Στον χώρο συνάντησης θεσμικής και κοινωνικής λειτουργίας έχουν δημιουργηθεί δύο συστήματα σχέσεων.
Ένα ημιφεουδαρχικό, πελατειακής αναφοράς, που καλύπτει τόσο τον δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό τομέα και έχει να κάνει με την εύρεση εργασίας, κυρίως των νέων ανθρώπων, σε δυστοπικούς καιρούς αυξημένης ανεργίας. Λειτουργεί ένα οιονεί πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, δια του οποίου δηλώνεται, όχι τόσο η υποταγή στην εν διαλύσει κυβέρνηση όσο η πρόθεση μη εναντίωσης στο παραθεσμικό σύστημα ολιγαρχικής εξουσίας, στο οποίο βεβαίως ανήκουν και οι «μεγάλοι» ιδιώτες εργοδότες.
Επίσης, ένα δεύτερο σύστημα απευθείας αναθέσεων και συναλλαγών, παράνομων ή οριακής «νομιμότητας», που εκτροχιάζει κάθε επιχειρηματική και επενδυτική πρωτοβουλία και προοπτική. Η πολυδιαφημισμένη «επιχειρηματικότητα», πρωτίστως η μικρή και μεσαία, πρέπει και αυτή να δηλώνει αφοσίωση στα ολιγαρχικά κέντρα.
Οι απερχόμενοι, και μέσω των «εκπαιδευτικών» διαδικασιών, δημιούργησαν ένα κοινωνικό πνεύμα ευκολίας και βολέματος. Ένα πνεύμα ατσιδοσύνης και κολακείας. Το πρότυπο του «φτασμένου» καταφερτζή. Σε συνδυασμό με έναν πιθηκισμό καταναλωτικών και ψυχαγωγικών «προτύπων». Δηλαδή νοοτροπίες που προσφέρουν «ιδανικά» ατομικά και όχι συλλογικά. Με τελικό σκοπό και στόχο, σε θεσμικά στρεβλό πεδίο, πολίτες υποταγμένους στη δουλική διάθεση των ολίγων του πλούτου και της κοινωνικής πραγματικής ισχύος.
* Ο Κώστας Ζώρας είναι ομότιμος καθηγητής, πρώην αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου
