Κυριαρχεί σταθερά το ερώτημα πώς πολεμάς έναν αντίπαλο που φαντάζει ανώτερος επειδή αυτός δεν εγκλωβίζει τη δράση του μέσα στο δεδομένο θεσμικό πλαίσιο, γιατί απλούστατα δεν το αναγνωρίζει, ενώ εσύ, χωρίς να εγκλωβίζεσαι σε αυτό, το σέβεσαι και το αξιοποιείς ή, τουλάχιστον, προσπαθείς. Σε αυτήν τη θεσμική προσπάθεια εξαντλείται το παρόν σημείωμα, χωρίς προφανώς να αγνοεί και να υποβαθμίζει την εξωθεσμική σύγκρουση με τον νεοναζισμό. Ακολουθούν τρία σημεία-καθήκοντα στο πλαίσιο της δημόσιας θεσμικής μας δράσης που μπορούν να παραγάγουν άμεσα αποτελέσματα.

1ο σημείο. Ως προς τη συνύπαρξή μας ή μη με τους νεοναζί στους θεσμούς, από τη Βουλή μέχρι το σωματείο: η σιωπή πέθανε. Ο αναχωρητισμός κάθε είδους απέναντι στη φυσική παρουσία των νεοναζί μόνο αρνητικές επιπτώσεις επιφέρει. Ο νεοναζισμός επενδύει στον τρόμο, στην αποκλειστικότητα της βίαιης παρουσίας ενάντια στους αντιπάλους του και στο αίσθημα της καθαρά σωματικής, βίαιης παρουσίας του για να συγκινήσει τους υποστηρικτές του. Η ίδια η παρουσία των καθισμένων στα βουλευτικά έδρανα νεοναζί λειτουργεί, ως προς τους ίδιους αλλά και τους υποστηρικτές τους, ως πανηγυρική επιβράβευση της βίας. Στο πλαίσιο της τηλεοπτικής εικόνας, που εγγενώς μεγεθύνει την αντίθεση, η απουσία, κατά τις πρώτες μέρες της νέας βουλής, 71 βουλευτών εξαιτίας 18 άλλων, υπό οποιαδήποτε ιδεολογική συνθήκη, και αποθαρρύνει τους αντιπάλους της ναζιστικής βίας ως φυσικής παρουσίας, και ενθαρρύνει τους υποστηρικτές της. Εκτός και αν ήδη θεωρούμε ιστορικό πτώμα τον λόγο και τη δύναμή του.

2ο σημείο. Το θέμα της σωματικής επίθεσης σε τρεις μέχρι τώρα αριστερές βουλευτίνες θα μπορούσε να αποτελεί κεφάλαιο της Καινής Διαθήκης, λόγω του τρόπου με τον οποίο χειριστήκαμε τα περιστατικά: “αν χτυπήσουν μία αριστερή βουλευτίνα, άσ’ τους να χτυπήσουν κι άλλη μία’’. Η πλειοψηφία του χώρου μας, όπως πολύ νωρίς διαφάνηκε, δεν αντιλήφθηκε ότι ο νεοναζιστικός αντικοινοβουλευτισμός δεν χάνει, αλλά κερδίζει από τα επώνυμα πλέον χαστούκια (και όχι μόνο τα ανώνυμα νυχτερινά μαχαιρώματα) εναντίον βουλευτών. Η διαφθορά του πολιτικού συστήματος έδωσε πολλά χαστούκια στην κοινωνία και τώρα ο νεοναζί αναπαριστά τη δήθεν εκδίκηση. Και είναι ο μόνος που το έκανε τόσο παραστατικά. Να γίνουν άμεσα: διαβήματα στον Πρόεδρο της Βουλής και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να απαιτηθεί η άρση της ασυλίας των υπόδικων χρυσαυγιτών βουλευτών, να κατατίθενται πάραυτα μηνύσεις, να απαιτηθεί από το ΕΣΡ η επιβολή προστίμων και η αφαίρεση της άδειας απ’ όποιον μιντιάρχη επιχαίρει, να απαιτηθεί από τη φρουρά της Βουλής το ξήλωμα των φρουρών που παρακολουθούσαν το συμβάν με την Κατριβάνου τυρβάζοντας περί άλλων.

3ο σημείο. Η διείσδυση της Χ.Α. μέσα στον παραδοσιακά προνομιακό για την ακροδεξιά χώρο της αστυνομίας δεν έχει ως αποτέλεσμα μόνο τη συντριπτική της υπεροχή σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο πολιτικό χώρο, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται επηρεάζει και θα επηρεάσει πλέον και το επιχειρησιακό σκέλος της αστυνομίας. Η Χ.Α. κατάφερε να παράσχει προστατευτική ομπρέλα στην όποια, ιδεολογικά φορτισμένη ή μη, εκτροπή της συμπεριφοράς των αστυνομικών και ιδιαίτερα των Μονάδων Αποκατάστασης Τάξης. Η διαστροφή ορισμένων, ουκ ολίγων, βρήκε επίσημα και ανενδοίαστα τον πολιτικό και βουλευτικό υπερασπιστή της. Η ευθύνη της Αριστεράς, ειδικά της Αριστεράς που έχει λάβει την απόφαση να συνδικαλιστεί στον χώρο των ενστόλων, είναι τεράστια. Έχουμε συνδικαλιστές αστυνομικούς που με κάθε ευκαιρία χαϊδεύουν τα αφτιά της Αριστεράς. Η αβροφροσύνη από μέρους μας εμποδίζει την ουσιαστική παρέμβαση που δύναται να αποφέρει τη διάρρηξη και την εξάρθρωση των ακροδεξιών θυλάκων και εστιών, που πια έγιναν πυρκαγιά.

Ωμά και καθαρά: η στήριξη του χώρου μας προς τους ομολογουμένως προοδευτικούς και δημοκρατικούς αστυνομικούς-συνδικαλιστές οφείλει να εξαρτηθεί στο εξής από την ειλικρίνεια της προσπάθειας που καταβάλλουν ώστε να παταχθεί η ακροδεξιά στην Αστυνομία. Πρακτικά: να απαιτήσουμε να αποκαλύψουν και να καταγγείλουν επισήμως και ονομαστικά τους εγκληματίες νεοναζί αστυνομικούς που συγκαλύπτουν ή και συμπράττουν στην καθημερινή σφαγή στην οποία επιδίδονται οι ομοϊδεάτες τους στους δρόμους των πόλεων και στα χωράφια της περιφέρειας. Οι υποστηριζόμενοι υφ’ ημών στα μισθολογικά τους αιτήματα αστυνομικοί -κυρίως αξιωματικοί και χαμηλόβαθμοι και κυρίως όχι ματατζήδες- μπορεί να διατείνονται ότι δεν επιθυμούν τη μετατροπή τους (σαν να μην υπήρξαν ποτέ) σε όργανα καταστολής των αγώνων, ωστόσο οφείλω να θυμίσω ότι αυτοί είναι που πάντα προειδοποιούν τους επικεφαλείς πορειών της Αριστεράς ότι έχουν λάβει εντολή να διαλυθεί η δείνα διαδήλωση, αυτοί είναι που αδρανούν κατά τις εκατοντάδες διαδικασίες προκαταρκτικών εξετάσεων εξ αφορμής ξυλοδαρμών πολιτών από αστυνομικούς, αυτοί είναι που βρέθηκαν στα κέντρα επιχειρήσεων σε περιόδους μεγάλων εξεγέρσεων τα τελευταία χρόνια, αυτοί είναι που για συνδικαλιστικούς λόγους καλύπτουν τους εγκληματίες με όρους συντεχνίας. Τέλος, να προωθήσουμε στη Βουλή τη ρύθμιση ιδιωνύμου εγκλήματος που επιφέρει, συν τοις άλλοις, άμεση αποπομπή από το σώμα αστυνομικού ο οποίος προέβη σε ρατσιστικές βιαιότητες ή προκάλεσε συστηματικά ρατσιστικό μίσος.

Να τους ταράξουμε λοιπόν στη νομιμότητα, όχι στην αβρότητα και στις θεσμικές ευγένειες. Δεν είμαστε οι θεσμικοί ιππότες, αλλά οι εξεγερμένοι ιπποκόμοι. Συγκρατώντας την έκρηξη της θεσμικής μας οργής, συνεχίζουμε να προκαλούμε στους εαυτούς μας ένα ιδιαίτερο θεσμικό κόμπλεξ. Το αληθινό νόημα των θεσμών και της δημοκρατίας δεν έχει αποκαλυφθεί ποτέ από τους εγκαθιδρυτές τους. Εμείς είμαστε οι μόνοι και τελευταίοι που υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία και το σύνταγμα. Ας αντιληφθούμε έγκαιρα ότι τα όπλα αυτά δεν είναι άσφαιρα. Η χρήση τους, όμως, είναι πολύ απαιτητική.

*Ο Βαγγέλης Γέττος είναι νομικός και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ