Η κυ­βέρ­νη­ση ε­πι­χει­ρεί να εμ­φα­νί­σει την πε­ρί­πτω­ση Μπαλ­τά­κου ως με­μο­νω­μέ­νη, ως κα­κή στιγ­μή, που δεν έ­χει σχέ­ση με τη συ­νο­λι­κή κα­τεύ­θυν­ση και πο­ρεία της. Μπο­ρεί να συμ­με­ρι­στεί κα­νείς αυ­τή την ά­πο­ψη;
Η ΝΔ ε­πι­χει­ρεί να πα­ρου­σιά­σει τον Π. Μπαλ­τά­κο ως αυ­τό­νο­μο μο­να­χι­κό κα­ου­μπόι. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι ό­τι ε­ξέ­φρα­ζε μέ­σω του θε­σμι­κού του ρό­λου την α­κρο­δε­ξιά τά­ση της ΝΔ με την έ­γκρι­ση Σα­μα­ρά. Συ­ντό­νι­ζε την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ο­μά­δα, η ο­ποία τον α­ντι­με­τώ­πι­ζε με α­πό­λυ­το σε­βα­σμό, διό­τι γνώ­ρι­ζε ό­τι εί­ναι ο ι­μά­ντας με­τα­βί­βα­σης των ε­ντο­λών και των ε­πι­θυ­μιών Σα­μα­ρά, ο εξ α­πορ­ρή­τω­ν… Ο ί­διος, πα­ρε­νέ­βαι­νε κα­θο­ρι­στι­κά στο νο­μο­θε­τι­κό έρ­γο της κυ­βέρ­νη­σης ελ­λεί­ψει συ­νε­δριά­σεων του υ­πουρ­γι­κού συμ­βου­λίου. Από­δει­ξη των πα­ρα­πά­νω εί­ναι οι δη­λώ­σεις του Α. Ρου­πα­κιώ­τη στο Σκάι την πε­ρα­σμέ­νη Πα­ρα­σκευή. Ο πρώην υ­πουρ­γός ση­μείω­σε ό­τι ο κ. Μπαλ­τά­κος πα­ρε­μπό­δι­ζε συ­νε­χώς το έρ­γο του υ­πουρ­γείου και αρ­νεί­το να υ­πο­γρά­ψει συ­γκε­κρι­μέ­να νο­μο­σχέ­δια.

Για πα­ρά­δειγ­μα;
Εί­χε μπλο­κά­ρει το α­ντι­ρα­τσι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο. Απαι­τού­σε να εν­σω­μα­τω­θούν δια­τά­ξεις χρυ­σαυ­γί­τι­κης σύλ­λη­ψης, ό­πως για το ί­διο πα­ρά­πτω­μα η ποι­νή για τον αλ­λο­δα­πό να εί­ναι αυ­ξη­μέ­νη κα­τά 150%.   

Το βί­ντεο Κα­σι­διά­ρη - Μπαλ­τά­κου πέ­ρα α­πό την οι­κειό­τη­τα που α­πο­κα­λύ­πτει α­νά­με­σα σε αν­θρώ­πους της ί­διας “οι­κο­γέ­νειας”, δί­νει στοι­χεία για να ερ­μη­νεύ­σου­με τη στά­ση της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τίας ως προς τη Χ.Α. πριν και με­τά τη δο­λο­φο­νία του Π. Φύσ­σα;
Το βί­ντεο α­πο­κα­λύ­πτει πολ­λά. Για πα­ρά­δειγ­μα, α­πο­κα­λύ­πτει τη στε­νή σχέ­ση που εί­χαν, α­δελ­φι­κή θα έ­λε­γα, της Χρυ­σής Αυ­γής με κε­ντρι­κά στε­λέ­χη της κυ­βέρ­νη­σης. Απο­κα­λύ­πτει το συ­στη­μι­κό χα­ρα­κτή­ρα της να­ζι­στι­κής ορ­γά­νω­σης, τη σχέ­ση της με το κρά­τος και με το πα­ρα­κρά­τος.
 Θεω­ρώ ό­τι η στά­ση της ΝΔ ως προς τη ΧΑ τό­σο πριν ό­σο και με­τά τη δο­λο­φο­νία του Π. Φύσ­σα ή­ταν η εν­σω­μά­τω­ση κε­ντρι­κών ι­δε­ο­λο­γι­κών και πο­λι­τι­κών προ­ταγ­μά­των της να­ζι­στι­κής συμ­μο­ρίας, ό­πως ο ρα­τσι­στι­κός λό­γος και η α­ντι­με­τα­να­στευ­τι­κή πρα­κτι­κή, η ε­πι­στρο­φή σε με­σαιω­νι­κές α­ντι­λή­ψεις για τις φυ­λα­κές και το σω­φρο­νι­στι­κό σύ­στη­μα, η ε­να­ντίω­ση στο σύμ­φω­νο συμ­βίω­σης και για τα ο­μό­φυ­λα ζευ­γά­ρια, ο υ­πε­ρε­θνι­κι­στι­κός λό­γος και τό­σα άλ­λα. Με αυ­τό το α­κρο­δε­ξιό ι­δε­ο­λο­γι­κό πλαί­σιο πί­στευε η ΝΔ ό­τι θα μπο­ρού­σε να πε­τύ­χει την ε­πι­στρο­φή στα… πά­τρια ε­δά­φη ψη­φο­φό­ρων της να­ζι­στι­κής ορ­γά­νω­σης.
Γι αυ­τό, άλ­λω­στε, κώ­φευε κά­θε φο­ρά που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλ­λά και άλ­λες ορ­γα­νώ­σεις της α­ρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος, προ­χω­ρού­σαν σε κα­ταγ­γε­λίες για ρα­τσι­στι­κά ε­γκλή­μα­τα. Γι αυ­τό και ο κ. Δέν­διας χρη­σι­μο­ποίη­σε τις 32 δι­κο­γρα­φίες που κρα­τού­σαν στο συρ­τά­ρι, με­τά τη δο­λο­φο­νία του Π. Φύσ­σα. Εί­ναι η χρο­νι­κή στιγ­μή που η ΝΔ α­πο­φα­σί­ζει να αλ­λά­ξει τη γραμ­μή ως προς τη ΧΑ και να τη θεω­ρή­σει ε­γκλη­μα­τι­κή ορ­γά­νω­ση και ό­χι μέ­ρος του α­στι­κού κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος, ό­πως έ­κα­νε μέ­χρι ε­κεί­νη τη στιγ­μή. Την κα­ταγ­γέλ­λει, σκλη­ραί­νει σα­φώς τη στά­ση της, κυ­ρίως στο νο­μι­κό ε­πί­πε­δο, αλ­λά δια­τη­ρεί στην ατ­ζέ­ντα της ό­λα τα α­κρο­δε­ξιά προ­τάγ­μα­τα, γε­γο­νός που δεί­χνει ό­τι δεν ε­γκα­τα­λεί­πει το φλερτ μα­ζί της, κυ­ρίως με ό­σους την ψή­φι­σαν, αλ­λά και το σχέ­διο ε­ξευ­με­νι­σμού της Χ Α ως πι­θα­νού μελ­λο­ντι­κού συμ­μά­χου.
Το βί­ντεο α­πο­κα­λύ­πτει, ε­πί­σης, μια πρα­κτι­κή του σα­μα­ρι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος, που ευ­νοού­σε τη συ­γκρό­τη­ση πα­ράλ­λη­λων με τους κρα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς στο πρό­τυ­πο των πα­λαιών πα­ρα­κρα­τι­κών, αλ­λά προ­σαρ­μο­σμέ­νων στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, για την προώ­θη­ση των στό­χων τους. Ένας α­πό τους ο­ποίους, προ­φα­νώς ή­ταν να α­να­κο­πεί η ά­νο­δος της α­ρι­στε­ράς,  η ε­νί­σχυ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ώ­στε να ε­πι­βλη­θούν α­πρό­σκο­πτα και να ε­φαρ­μο­στούν μέ­χρι κε­ραίας τα α­ντι­λαϊκά μνη­μό­νια.

Πέ­ρα α­πό την ου­σία η ε­πι­λο­γή Μπαλ­τά­κου α­πό τον Αντώ­νη Σα­μα­ρά, νο­μί­ζω ό­τι έ­χει και έ­ναν ι­σχυ­ρό συμ­βο­λι­σμό.
Ο κ. Μπαλ­τά­κος εί­ναι γνω­στός για τις α­κρο­δε­ξιές του α­πό­ψεις και για αυ­τές α­κρι­βώς ε­πι­λέ­γε­ται α­πό τον Σα­μα­ρά για τη θέ­ση του Γε­νι­κού Γραμ­μα­τέα του υ­πουρ­γι­κού συμ­βου­λίου. Πράγ­μα­τι, υ­πάρ­χει συμ­βο­λι­σμός. Συμ­βο­λί­ζει την ι­δε­ο­λο­γι­κή η­γε­μο­νία των α­κρο­δε­ξιών α­πό­ψεων με­τά την ε­κλο­γή Σα­μα­ρά, την ε­γκα­τά­λει­ψη της κα­ρα­μαν­λι­κής με­τα­πο­λι­τευ­τι­κής πε­ριό­δου, ό­που ε­πι­χει­ρεί­ται να διαρ­ρα­γούν οι δε­σμοί με το πα­ρα­κρά­τος και τη χου­ντι­κή δε­ξιά και να νο­μι­μο­ποιη­θεί το κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα. Ο Μπαλ­τά­κος γυ­ρί­ζει στην εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κή πε­ρίο­δο της δε­ξιάς. Φυ­σι­κά δεν ή­ταν τυ­χαία η δή­λω­σή του ό­τι γεν­νή­θη­κε α­ντι­κομ­μου­νι­στής. Νο­μί­ζω ό­τι ο Μπαλ­τά­κος προ­σω­πο­ποιεί, κα­τά κά­ποιο τρό­πο, τη διείσ­δυ­ση της «ι­δε­ο­λο­γίας» της Χρυ­σής Αυ­γής στο Μα­ξί­μου.      

Δεν δι­καιού­ται κά­ποιος να λέει ό­τι εί­ναι α­ντι­κομ­μου­νι­στής;
Να α­να­φερ­θώ στον με­γά­λο συ­ντη­ρη­τι­κό πο­λι­τι­κό συγ­γρα­φέα Τό­μας Μαν που λέει ό­τι «ο α­ντι­κομ­μου­νι­σμός εί­ναι η βλα­κεία του 20ου αιώ­να»

Μπο­ρεί το πε­ρι­στα­τι­κό Μπαλ­τά­κου να α­πο­δει­χθεί μοι­ραίο για την κυ­βέρ­νη­ση;
Μπο­ρεί. Για­τί εί­ναι α­κραίο, για­τί δη­μιουρ­γεί ρωγ­μές στο κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο, για­τί α­πο­κα­λύ­πτει έ­ναν ο­λό­κλη­ρο ο­χε­τό και τις σχέ­σεις με τους να­ζι­στές, αλ­λά και για­τί έρ­χε­ται να συ­μπλη­ρώ­σει την ει­κό­να μιας κυ­βέρ­νη­σης α­δί­στα­κτης α­πέ­να­ντι στην κοι­νω­νία και κυ­ρίως στα φτω­χό­τε­ρα, αλ­λά και τα με­σαία κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα και ε­ντε­λώς φι­λι­κής α­πέ­να­ντι σε στε­λέ­χη της Χρυ­σής Αυ­γής. Ό,τι και να πει ο κ. Σα­μα­ράς δεν μπο­ρεί να κρύ­ψει ό­τι στο στε­νό πε­ρι­βάλ­λον του υ­πάρ­χουν πολ­λά α­κό­μα στε­λέ­χη που φλερ­τά­ρουν α­νοι­χτά με την Χρυ­σή Αυ­γή.  

Βλέ­που­με ό­τι στο ΠΑ­ΣΟ­Κ, πα­ρά τις δη­λώ­σεις νο­μι­μο­φρο­σύ­νης του αρ­χη­γού του, υ­πάρ­χουν και φω­νές έως και για α­πο­χώ­ρη­ση α­πό την κυ­βέρ­νη­ση.
Το ΠΑ­ΣΟΚ ή ό,τι έ­χει μεί­νει α­πό αυ­τό, έ­χει τε­ρά­στιες ευ­θύ­νες. Σω­στά το λέ­τε. Ο πρό­ε­δρος του ΠΑ­ΣΟΚ έ­σπευ­σε να κά­νει δη­λώ­σεις νο­μι­μο­φρο­σύ­νης. Δεν ξέ­ρω, ό­μως, αν αυ­τό το α­κραίο πε­ρι­στα­τι­κό θα το α­ντέ­ξουν στε­λέ­χη και βου­λευ­τές του, που έ­χουν, αν μη τι άλ­λο, μια δη­μο­κρα­τι­κή, μια α­ντι­φα­σι­στι­κή πο­ρεία. Ήδη, έ­χει κα­τα­γρα­φεί η πα­ρέμ­βα­ση του Γ. Πα­παν­δρέ­ου, που α­να­ρω­τιέ­ται “πώς εί­ναι δυ­να­τό με αυ­τά τα δε­δο­μέ­να η κυ­βερ­νη­τι­κή συ­νερ­γα­σία (δη­λα­δή ΠΑ­ΣΟΚ – ΝΔ) να λει­τουρ­γεί επ’ ω­φε­λεία της χώ­ρας”, υ­πο­δει­κνύο­ντας εμ­μέ­σως την α­πο­δέ­σμευ­ση του ΠΑ­ΣΟΚ. Πο­λύ φο­βά­μαι, ό­μως, ό­τι και αυ­τή τη φο­ρά θα βρουν τρό­πο να μεί­νουν α­γκι­στρω­μέ­νοι στο κυ­βερ­νη­τι­κό σχή­μα.   
 
Για­τί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ζή­τη­σε την πα­ραί­τη­ση Αθα­να­σίου – Δέν­δια;
Ήταν μια πρώ­τη, γρή­γο­ρη α­ντί­δρα­ση, που ό­μως δώ­σα­με συ­νέ­χεια με ο­μό­φω­νες συλ­λο­γι­κές α­πο­φά­σεις α­παι­τώ­ντας να φύ­γει η κυ­βέρ­νη­ση, να γί­νουν ε­δώ και τώ­ρα ε­κλο­γές.

Δύσκολο το κέντρο για τον Σαμαρά

Υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση με­τά τις τε­λευ­ταίες ε­ξε­λί­ξεις η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά να ε­γκα­τα­λεί­ψει την α­κρο­δε­ξιά κα­τεύ­θυν­ση και να στρέ­ψει το βλέμ­μα της προς το κέ­ντρο;
Το ει­ση­γού­νται διά­φο­ροι, και μι­ντια­κά συ­γκρο­τή­μα­τα και στε­λέ­χη της Ν.Δ., αλ­λά έ­χω την αί­σθη­ση ό­τι θα εί­ναι πο­λύ δύ­σκο­λο για τον Σα­μα­ρά και το πε­ρι­βάλ­λον του να α­κο­λου­θη­θεί αυ­τή η κα­τεύ­θυν­ση. Μπο­ρεί να κά­νει κά­ποιες κα­θη­συ­χα­στι­κές κι­νή­σεις, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα, να μην το­πο­θε­τή­σει, τε­λι­κά, συ­γκε­κρι­μέ­να α­κρο­δε­ξιά στε­λέ­χη στην ευ­ρω­λί­στα του. Θα εί­ναι, εν­δε­χο­μέ­νως, έ­να δω­ρά­κι στο σύμ­μα­χό του στην κυ­βέρ­νη­ση, στο ΠΑ­ΣΟ­Κ, αλ­λά αυ­τό α­πέ­χει έ­τη φω­τός α­πό μια ου­σια­στι­κή στρο­φή. Νο­μί­ζω ό­τι εί­ναι α­πό­λυ­τα συν­δε­δε­μέ­να, του­λά­χι­στον σε αυ­τή τη φά­ση, η α­κρο­δε­ξιά ατ­ζέ­ντα, ο αυ­ταρ­χι­σμός, η κα­τα­πά­τη­ση της δη­μο­κρα­τίας, με την πο­λι­τι­κή ά­γριας λι­τό­τη­τας, με τη μνη­μο­νια­κή, με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη  προ­σή­λω­ση. Το εί­δα­με, άλ­λω­στε και στη Βου­λή πριν λί­γες η­μέ­ρες με τη ψή­φι­ση του πο­λυ­νο­μο­σχε­δίου, που ου­σια­στι­κά έ­δω­σε το τε­λειω­τι­κό χτύ­πη­μα στην κοι­νω­νία, στους ερ­γα­ζό­με­νους.