Περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους σε συνδυασμό με την απορύθμιση των αγορών, αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων. Αυτό ήταν το οικονομικό τερατούργημα της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Στα χρόνια της παντοδυναμίας της τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα, αλλά και οι πιο αδύναμες επιχειρήσεις, οδηγήθηκαν στο περιθώριο, ενώ αντίθετα γιγαντώθηκαν οι χρηματοοικονομικές φούσκες και οι μεγάλες επιχειρήσεις που είχαν εύκολη πρόσβαση σε κεφάλαια.

Μια πολιτική που ταυτίστηκε με τις αντιλήψεις του ΔΝΤ, όταν και όπου χρειάσθηκε να επέμβει, ενώ υιοθετήθηκε σε μεγάλο βαθμό και από τις συντηρητικές δυνάμεις που κυριάρχησαν στην Ευρώπη.

Έτσι πολλά από τα ιερά θέσφατα του θατσερισμού αποτελούν ακόμη και σήμερα τις βασικές παραμέτρους της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το βλέπουμε άλλωστε και το βιώνουμε και εμείς και οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που πλήττονται σήμερα από την κρίση.

Ο «θατσερισμός» μακροπρόθεσμα αποδείχθηκε ότι ευνόησε μόνο τους πλούσιους και τις αγορές και όχι τις ανάγκες της κοινωνίας και των πολιτών. Ένα οικονομικό μοντέλο που οδήγησε στη χρηματοοικονομική φούσκα και στην άκρατη ελευθερία των αγορών. Και όμως παρά τα αδιέξοδα που οδήγησε ο «θατσερισμός» το οικονομικό μοντέλο της Θάτσερ εξακολουθεί να επιβιώνει καθώς, το δαιμονοποιημένο κράτος εξακολουθεί να βρίσκεται στο στόχαστρο των οικονομικών κέντρων εξουσίας αλλά και μεγάλης μερίδας των πολιτών.

Το κράτος θεωρείται από πολλούς ότι είναι ένα εμπόδιο στην ατομική ελευθερία, ότι καταδυναστεύει την ιδιωτική πρωτοβουλία, ενώ παράλληλα οδηγεί στην κατασπατάληση των χρημάτων των φορολογουμένων, με τις κοινωνικές παροχές.

Η Θάτσερ πέθανε, οι θατσερικές αντιλήψεις, όμως, επιβιώνουν και επιβάλλονται δια της βίας σήμερα και στην Ελλάδα των Μνημονίων. Η οικονομική και πολιτική παρακαταθήκη της ζει και βασιλεύει.