Η είδηση: Ένοχος για νόθευση εγγράφου σε βαθμό πλημμελήματος, κρίθηκε ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Αθωώθηκε για την κατηγορία της απιστίας. Επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης ενός έτους, με αναστολή. Του αναγνωρίσθηκε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου.
Τόσος κόπος, τόσο μελάνι, τόσα ρεπορτάζ, τόσοι μάρτυρες για να καταλήξουμε σε ποινή που θυμίζει τιμωρία των μακρινών μαθητικών χρόνων... "Να αντιγράψεις 100 φορές το στικάκι, να μάθεις να μην το ξανακάνεις!"
Αν, όμως, δικαστές, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και πολιτικολογούντες μελετούσαν την αρχαία παράδοση, θα γνώριζαν από πριν τι πήγε λάθος. Κανονικά δεν θα έπρεπε να δικαστεί ο Παπακωνσταντίνου, αλλά το στικάκι. Το βρωμερό αυτό ηλεκτρονικό αντικείμενο που αποτελεί και τον μόνο φταίχτη.
Θα έβαζαν το στικάκι στο εδώλιο, θα το καταδίκαζαν σε θάνατο και ο πρόεδρος του δικαστηρίου θα το έκανε κομματάκια και θα το πετούσε στο Φάληρο, προς παραδειγματισμό των άλλων ατίθασων στικακίων.
Έτσι κι αλλιώς το κουφάρι του βοδιού το παραγεμισμένο με σανό δεν το ακουμπάει κανένας νόμος.
Πάρτε μια γεύση της αρχαίας αυτής παράδοσης και θα καταλάβετε...
Μια φορά κι έναν καιρό, τα Βουφόνια τελούνταν στην Αθήνα κατά τον μήνα Σκιροφοριώνα.
Τον μήνα αυτόν, το αλώνισμα είχε τελειώσει και τα δημητριακά της νέας σοδειάς είχαν συγκεντρωθεί στην Ακρόπολη. Οι Αθηναίοι έβαζαν, λοιπόν, πάνω στον βωμό του Δία στάρι και κριθάρι ανακατεμένα. Άφηναν επίσης βόδια να βόσκουν ελεύθερα γύρω από την Ακρόπολη. Όταν κάποιο από τα βόδια αυτά πλησίαζε τον βωμό και έτρωγε τους σπόρους, ένας ιερέας, ο Βουτύπος, το χτυπούσε δυνατά με τσεκούρι, ενώ ένα άλλος, ο Βουφόνος, του έκοβε τον λαιμό με μαχαίρι.
Στη συνέχεια, πετούσαν τα φονικά όργανα και εξαφανίζονταν, γιατί εθεωρείτο αμαρτία η σφαγή των ζώων. Οι άλλοι εορτάζοντες μαγείρευαν το ζώο και το έτρωγαν όλοι μαζί με χορούς και τραγούδια.
Στο Πρυτανείο, ο βασιλιάς έκανε μια... δίκη για να βρει τον ένοχο της σφαγής, που τελικά ήταν το τσεκούρι και το μαχαίρι, τα οποία πανηγυρικά τα τιμωρούσαν ρίχνοντάς τα στη θάλασσα.
Λέγεται επίσης ότι οι πιστοί γέμιζαν το κουφάρι του βοδιού με σανό, το έζευαν στο άροτρο και το έβαζαν, τάχα, να οργώσει.
(* Αν η Χαριλάου Τρικούπη είχε χωράφια την εποχή εκείνη δεν αναφέρεται)
