Διαβάστε στο UNFOLLOW #8:
«Κύπρος και Μνημόνιο: Η νέα αποικιοκρατία», ρεπορτάζ του Πέτρου Κοσμά
«Οι χρυσοί χορηγοί του χρέους», ρεπορτάζ της Κατερίνας Κιτίδη
Λιάνα Κανέλλη: «Ελπίδα μου η επανάσταση», συνέντευξη στον Πιτσιρίκο και στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο (Αδέσποτη)
«Δικαιοσύνη: Η τυφλή γοητεία του νεοναζισμού», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου
«Τα ΜΜΕ στην υπηρεσία των τραπεζιτών», ρεπορτάζ του SPY – Jungle Report
«Το νερό είναι δικό τους και δικό μας», μαρτυρία του Κώστα Μαριόγλου
«Σύνοδος Κορυφής: Que se jodan…», άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη
«Τα στερεότυπα στο δρόμο της απώλειας», άρθρο του Αδάμ Γιαννίκου
«Το φάντασμα της Λέρου», ρεπορτάζ των Αντώνη Γαλανόπουλου και Κωσταντή Νικολαΐδη
Τα θέματα του UNFOLLOW #8, αναλυτικά:
«Το κίνημα πάει διακοπές. Αλλά από Σεπτέμβρη θα γίνει της πουτάνας!», άρθρο της Αφροδίτης Πολίτη. «Δεν χρειάζεται να ανήκει κανείς σε “κύκλους της Αριστεράς”για να προβλέψει με επισημότητα το επαναλαμβανόμενο ρητό για κινηματικό ραντεβού το Σεπτέμβρη. Μια κουβέντα με τον διπλανό μας αρκεί, άσχετα με το τι και αν ψήφισε: “Να δεις που ο Σαμαράς δεν θα προλάβει να κυβερνήσει. Τώρα είναι καλοκαίρι, αλλά από Σεπτέμβρη, το πολύ Οκτώβρη, μέχρι να μαζευτούμε…”Τα αποσιωπητικά ακολουθούνται είτε από το λαϊκό “θα γίνει της πουτάνας”ή το γενικόλογο “θα έχουμε συγκρούσεις”είτε από το πιο κοινοβουλευτικό “ο ΣΥΡΙΖΑ θα δείξει τι εστί αντιπολίτευση”...
«Σύνοδος Κορυφής: Que se jodan…», άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη. «Εκ πρώτης όψεως στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ η Άνγκελα Μέρκελ υπέστη ήττα –ενώ νίκησε ο Μάριο Μόντι!– με την απόφαση οι τράπεζες να δανείζονται απευθείας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας χωρίς τη μεσολάβηση των κρατών. Ενώ, όμως, τα δημόσια οικονομικά των κρατών δεν θα επιβαρυνθούν, οι εργαζόμενοι θα υποστούν όλες τις συνέπειες που θα είχε η μεταφορά του κόστους των τραπεζών στα κράτη: νέους φόρους, περικοπές και απολύσεις. Στο μεταξύ, η Γερμανία εξακολουθεί να έχει αυξήσει τις εξαγωγές της, χάρη στην ΕΕ, κατά 117%. Ποιος ηττήθηκε;»
«Η Ιστορία δεν έχει τελειώσει», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου. «Ο Φράνσις Φουκουγιάμα “μετάνιωσε”. Κι αν το 1989 διακήρυσσε το “τέλος της Ιστορίας”και την οριστική ιδεολογική κυριαρχία της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς, σήμερα ζητά παρέμβαση του κράτους, αναδιανομή και προστασία της μεσαίας τάξης. Στα καθ’ ημάς ωστόσο ανθεί ο “φουκουγιαμισμός”της πρώτης περιόδου του αμερικανοϊάπωνα στοχαστή.»
«Τα στερεότυπα στο δρόμο της απώλειας», άρθρο του Αδάμ Γιαννίκου. «“Ο δρόμος της απώλειας έχει πάντοτε συνοδευτεί από μεγάλα λόγια για ένα ιδανικό”. Στην περίπτωση μιας χώρας σε οικονομική κρίση θα μπορούσαμε νασυμπληρώσουμε πως ο δρόμος της απώλειας συνοδεύεται πάντα και από μεγάλαστερεότυπα...»
«Δικαιοσύνη: Η τυφλή γοητεία του νεοναζισμού», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. «Φασίστες γρονθοκοπούν βουλευτές. Μηχανοκίνητα τάγματα θανάτου ενός ορατού παρακράτους σπέρνουν το θάνατο σε γειτονιές. Γνωστά μέλη νεοναζιστικών, εγκληματικών οργανώσεων προαναγγέλλουν με κάθε λεπτομέρεια τις επιθέσεις τους – αλλά καμία διαδικασία δεν κινείται εναντίον τους. Φαίνεται ότι η ελληνική δικαιοσύνη, που εξαντλεί την αυστηρότητά της κατά κινημάτων και διαδηλωτών, έχει αποφασίσει να προσφέρει ασυλία στη Χρυσή Αυγή.»
Λιάνα Κανέλλη: «Ελπίδα μου η επανάσταση», συνέντευξη στον Πιτσιρίκο και στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο (Αδέσποτη). «Όσο ο Πιτσιρίκος ερωτευόταν τη βουλευτή του ΚΚΕ, η Αδέσποτη προσπάθησε να κρατήσει τα προσχήματα: “Το ΚΚΕ δεν χρειάζεται κάποιον ‘νέο’ άνθρωπο να αναλάβει την ηγεσία;”της λέει. “Έχετε παγιδευτεί στην τηλεόραση; Τι με ρωτάτε; Αυτό το περιμένω από την Πόπη Διαμαντάκου, όχι από εσάς”του αντιγυρίζει με τον τρόπο που μόνο μια Κανέλλη μπορεί. Και όσο η ταξική συνείδηση του UNFOLLOW αμφισβητείται, η βουλευτής επιμένει ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί τίποτα, αναρωτιέται τι είναι κομμουνιστικό διαδίκτυο, εκφράζει την απογοήτευσή της από τον ΣΥΡΙΖΑ, λέει ότι η Χρυσή Αυγή ήρθε για να μείνει, αρνείται να κλειστεί στην αστική επικοινωνιακή κονσέρβα. Και καπνίζει. Πολύ.
«Το φάντασμα της Λέρου», ρεπορτάζ των Αντώνη Γαλανόπουλου και Κωσταντή Νικολαΐδη. «Με τη δήλωση περί “υποσιτισμού των ψυχασθενών”του αναπληρωτή διοικητή τουΚρατικού Θεραπευτηρίου, η Λέρος επέστρεψε στην επικαιρότητα μετά από 23 χρόνια.Την ίδια στιγμή οι ψυχικά πάσχοντες θα “συμμετέχουν”στο εξής στη δαπάνη τηςπερίθαλψής τους μέσω της παρακράτησης των συντάξεών τους, ως αντιστάθμισμα τωνπερικοπών στην ψυχοκοινωνική αποκατάσταση που φτάνουν το 55%. Η ιστορία τηςΛέρου θυμίζει πάντα την αποτυχία της ασυλιακής ψυχιατρικής και της μεταρρύθμισήςτης, η οποία γίνεται οξύτερη καθώς η κρίση χτυπάει πάντοτε τους ασθενέστερους…»
«Κύπρος και Μνημόνιο: Η νέα αποικιοκρατία», ρεπορτάζ του Πέτρου Κοσμά. «Με ιδιωτικό χρέος στο 288% του ΑΕΠ και δημόσιο στο 72%, η Κύπρος είναι ένα από τα πιο χρεωμένα κράτη στον κόσμο – αποτέλεσμα των υπερκερδών του χρηματοπιστωτικού συστήματος από την εισροή ξένου κεφαλαίου και τον υπερδανεισμό των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Με το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, η φούσκα έσκασε, αφότου φυσικά οι πρωταγωνιστές –όπως οι ιθύνοντες της Marfin Popular Bank– εξασφαλίστηκαν προσωπικά. Τώρα, τα μέτρα λιτότητας και η ύφεση δεν αργούν. Όπως άλλωστε δεν αργεί κι ένα νέο σχέδιο διχοτόμησης...»
«Τα ΜΜΕ στην υπηρεσία των τραπεζιτών», ρεπορτάζ του SPY – Jungle Report. «Σύμφωνα με δημοσιογραφικές έρευνες ξένου, ασφαλώς, μέσου, η Τράπεζα Πειραιώς και ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Μιχάλης Σάλλας έχουν επιδοθεί σε επιχειρηματικές δραστηριότητες, οι οποίες είναι, αν μη τι άλλο, αμφιλεγόμενες. Τα ελληνικά ΜΜΕ ωστόσο σιωπούν εκκωφαντικά. Την ίδια στιγμή που ένα θέμα μείζονος κοινωνικού ενδιαφέροντος αποσιωπάται, τα ίδια ΜΜΕ γεμίζουν το χρόνο και τις σελίδες τους με τραπεζική διαφήμιση…»
«Το νερό είναι δικό τους και δικό μας», μαρτυρία του Κώστα Μαριόγλου. «Το ιδιωτικό μοντέλο στην παροχή ύδρευσης έχει αποτύχει στις χώρες όπου έχει εφαρμοστεί: έφερε τη γιγάντωση του εμπορίου εμφιαλωμένου νερού, τη χειροτέρευση των παρεχόμενων υπηρεσιών και την τιμολογιακή αύξηση. Οι πόλεις που το εφάρμοσαν –ακόμη και στη Γαλλία και τη Γερμανία– το εγκαταλείπουν. Ωστόσο, η τρόικα και η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη επιμένει να το εφαρμόσει στην Ελλάδα. Γιατί;»
«Το αγκάθι των δημόσιων επιχειρήσεων», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. «Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι της “αξιοποίησης”του δημόσιου πλούτου, η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στην 7η θέση στην Ευρώπη βάσει των εσόδων της από ιδιωτικοποιήσεις. Ταυτόχρονα, οι προτεινόμενες νέες ιδιωτικοποιήσεις του ΟΠΑΠ, της ΕΥΔΑΠ, της ΔΕΠΑ, της ΔΕΗ, της ΕΥΑΘ, των ΕΛΤΑ κ.ά., δεν αναμένεται να αποφέρουν παρά μόλις 7 δισ. ευρώ. Ποιος ωφελείται από μέτρα που δεν έχουν καμία λογική –ούτε καν εισπρακτική–, εκτός από ξένες πολυεθνικές, που αποκτούν πολύ φτηνά τον έλεγχο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας;»
«Οι χρυσοί χορηγοί του χρέους», ρεπορτάζ της Κατερίνας Κιτίδη. «Αν το να φορολογηθούν οι πολύ πλούσιοι και ιδιαίτερα οι εφοπλιστές είναι, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, ανεδαφικό, μήπως η λύση για την ελληνική κρίση χρέους είναι να στραφούμε σε νέους εθνικούς ευεργέτες; Σε ανθρώπους που, έχοντας λύσει προ πολλού τα προβλήματα της δικής τους επιβίωσης συγκεντρώνοντας τεράστιες περιουσίες, τώρα θέλουν να λύσουν και τα δικά μας; Αυτό υποστηρίζει μια νέας κοπής “φιλανθρωπική”οργάνωση, που μοιάζει ωστόσο –ω, τι έκπληξη– να έχει τη δική της ατζέντα...»
«Στο δρόμο για τη θάλασσα», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Φραντζή. «Κίνημα πολιτών στον Πειραιά διεκδικεί να μην περάσουν σε χέρια ιδιωτών οι δύο παραλίες του Δήμου. Υπερασπίζονται το δημόσιο αγαθό και αποκρούουν τις επιθέσεις που δέχονται από τη δημοτική αρχή. Ενημερώνουν τους συμπολίτες τους, ξεπερνούν την απογοήτευση από τη γενικότερη κατάσταση στις συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες και σκοπεύουν να βγουν νικητές.»