Τετάρτη, 7 Οκτωβρίου 2020
Ξυπνάς πρωί πρωί, αυτή τη φορά χωρίς ξυπνητήρι, λες και είσαι παιδί και σήμερα το σχολείο σου θα πάει εκδρομή. Είναι Τετάρτη, 7 Οκτωβρίου 2020, μία ιδιαίτερη μέρα. Με μία ασυνήθιστη χαρά και μια προσμονή ξεκινάς με έναν συγκεκριμένο προορισμό. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Εφετείο Αθηνών, Λουκάρεως και λεωφόρος Αλεξάνδρας γωνία. Παίρνεις έναν καφέ και ξεκινάς με τα πόδια. Γύρω σου βλέπεις και άλλους ανθρώπους που έχουν τον ίδιο προορισμό, οδεύουν προς τον σωστό δρόμο.
Διασχίζεις την Βασιλίσσης Σοφίας, περνάς από την αμερικάνικη πρεσβεία και στην γωνία οι αστυνομικοί σε κοιτάνε με μισό μάτι, καταλαβαίνουν που πας. Δεν πτοείσαι, προχωράς, ανεβαίνεις την Σούτσου, ο κόσμος πληθαίνει. Είναι 9 παρά και η Αλεξάνδρας είναι ήδη κλειστή. Περνάς το πρώτο μπλόκ και μπροστά σου μπαίνει μία ομάδα με σημαίες με ουράνιο τόξο. Τους βλέπεις και σκέφτεσαι αυτοί είναι οι άνθρωποί σου. Συνεχίζεις, γυρνάς το κεφάλι σου και βλέπεις στα προσφυγικά ένα μεγάλο πανό που γράφει «αλληλεγγύη στους απελευθερωμένους χώρους αγώνα», «ούτε σπιθαμή γης σε κράτος, κεφάλαιο και φασίστες». Βγάζεις το κινητό και το φωτογραφίζεις, αναμνηστικό από μία ιστορική μέρα.
Χαμογελάς.
Προχωράς και ο κόσμος πυκνώνει, φορώντας μάσκα για τον covid 19, χωρίς να είναι δυνατή η τήρηση των αποστάσεων, μπαίνεις στο πλήθος. Περιμένεις, ξέρεις ότι η απόφαση θα αργήσει. Έχεις ένα άγχος, πρωτόγνωρο. Τι θα γίνει αν δεν…
Έχει πάει 11, ακούς από τη μικροφωνική ομιλίες, δεν δίνεις σημασία, περιμένεις. Μαζεύεται και άλλος κόσμος, βρίσκεις γνωστές και γνωστούς, χαιρετάς. Αρχίζει και γίνεται ασφυκτική η ατμόσφαιρα αλλά, αντί να δυσανασχετείς, χαίρεσαι. Είναι ο δικός σου κόσμος.
Δώδεκα παρά αρχίζουν να αναγγέλλουν τις αποφάσεις, ο δολοφόνος, ένοχος. Επικρατεί ένας χαμός δεν ακούς καλά, σήμα στο κινητό δεν έχεις για να μπεις στο ίντερνετ να δεις τι γίνεται και σε ρωτάνε, τι άλλο είπε; Δεν άκουσα, απαντάς.
11:51. Επικρατεί προς στιγμήν απόλυτη ησυχία. Η Χρυσή Αυγή, ακούγεται από το μικρόφωνο, είναι εγκληματική οργάνωση. Χειροκροτήματα και φωνές χαράς από όλες και όλους και μετά με μια φωνή «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες».
Δεν έχουν περάσει καλά τρία λεπτά και βλέπεις από μακριά την αύρα να πετάει νερό. Σκάει το πρώτο δακρυγόνο πίσω σου, προσπαθείς να αναπνεύσεις. Αυτοί που σε κοίταζαν με μισό μάτι πριν είναι οι ίδιοι που σου επιτίθενται.
Ξέρεις, όμως, ότι είναι ο κόσμος σου δίπλα, και αβοήθητος να μείνεις, θα σε βοηθήσουν.
Δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων είναι δίπλα σου και εσύ είσαι εκεί. Για τον αντιφασισμό, για την ελευθερία, γιατί με τους γύρω σου βρίσκεσαι στην ίδια μεριά, ίδιες ανησυχίες, ίδιοι αγώνες.
Φεύγεις. Νίκησες σήμερα και ας έσπασαν τη συγκέντρωση γιατί φοβόντουσαν. Όμως, πάντα θα φοβούνται τον κόσμο σου. Σε πιάνει πονοκέφαλος από τα χημικά. Βλέπεις τα βίντεο και τις φωτογραφίες από το πρωί. Δέος και εξιλέωση. Δύο χέρια ψηλά με τις γροθιές σφιγμένες... "γιε μου, νικήσαμε".
Σήμερα, μάνα, νικήσαμε.
Σήμερα, συνειδητοποίησα, ότι είμαστε πολλοί αυτοί που οδεύουμε προς τον σωστό δρόμο.
Αύριο ξαναρχίζουμε τον αγώνα.
Ορέστης Χατζηγιαννάκης
Πολιτικός Επιστήμονας
ΜΑ Ανθρώπινα Δικαιώματα, ΜΑ Ευρωπαϊκές Σπουδές
