«Τέρμα στις αυταπάτες... ή με το κεφάλαιο, ή με τους εργάτες», είναι ένα κλασικό αριστερό - εργατικό σύνθημα. Και είναι σωστό διεθνώς.
Σε όλες τις πτυχές άσκησης πολιτικής υπάρχουν πάντοτε μεγαλύτερες ή μικρότερες κοινωνικές, καλές ή κακές για κάποιους, ή για όλους, επιπτώσεις. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συγκροτήσει ολόκληρους θεσμικούς μηχανισμούς για να εξετάζει προληπτικά κατά το σχεδιασμό κι ύστερα κατά την άσκηση της οποιασδήποτε εφαρμοζόμενης πολιτικής, τα αποτελέσματα που θα έχει ή έχει αυτή ως προς την «κοινωνική συνοχή».
«Κοινωνική συνοχή», στη γλώσσα της ευρωκρατίας, λέγεται η κατά το δυνατόν αρμονική συγκατοίκηση των κοινωνικών τάξεων, δίχως τεράστιες, προκλητικές, ανισότητες. Με λίγα λόγια, μπορεί μια πολιτική επιλογή να «απελευθερώνει περαιτέρω τις αγορές», να δίνει προτεραιότητα στην «αναπτυξιακή» κερδοφορία του αδηφάγου κεφαλαίου ή στα μπόνους του χρηματοπιστωτικού αεριτζηδισμού, να μειώνει το «σπάταλο κοινωνικό κράτος», αλλά παράλληλα προβλέπεται να στηριχθούν, έστω και προσχηματικά, με ορισμένα ψίχουλα ενισχύσεων (μέσω του κοινοτικού προϋπολογισμού) τα κοινωνικά στρώματα, οι οικονομικοί κλάδοι, οι περιφέρειες, το επιβαρυμένο ή κατεστραμμένο φυσικό περιβάλλον, που ολοφάνερα πλήττονται και δεν αρκεί η συνήθης παραπομπή τους στη μοίρα των νόμων της καπιταλιστικής ζούγκλας για να τους επανεντάξουν στην «κανονικότητα» της επιβίωσης τους ή ακόμα και να τους εξαφανίσουν, κατά τη διαδικασία της φυσικής επιλογής - του κοινωνικού δαρβινισμού, που λέμε.
Συνεπώς, όλες οι σχολές σκέψης κι όχι μόνο η αριστερή θεωρία της πάλης των τάξεων, ο μαρξισμός, ο σοσιαλισμός κ.ο.κ, παραδέχονται ότι μια κοινωνία και οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν για λογαριασμό της έχουν πρόσημο. Δεν είναι ουδέτερες, παρά μόνο ίσως σε κάποια σημεία για την εξασφάλιση της αυτονόητης κοινωνικής συνύπαρξης όπως αυτά καταγράφονται άλλωστε και στα περισσότερα Συντάγματα των δημοκρατικών κρατών.
Η ίδια λ.χ. η δημιουργία της οικονομικής φούσκας στην Ελλάδα, με τα δανεικά, την εργασιακή ζούγκλα, την καταναλωτική σπατάλη, την περιβαλλοντική καταστροφή και τη διαφθορά, αλλά και η προδιαγραφόμενη χρεοκοπία που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα ακολουθούσε, ήταν προϊόντα συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων δεξιών πολιτικών. Ακριβώς ανάλογα και οι ακολουθούμενες πολιτικές μετά τη χρεοκοπία του 2009-10, με πρώτη την «εσωτερική υποτίμηση» που βολεύει την κερδοσκοπία των ίδιων και στην περίοδο της κρίση, είχαν επίσης άδικο, ταξικό, πρόσημο, ώστε να πληρώνονται στην ώρα τους οι τοκογλύφοι δανειστές και να μένει ανέπαφη η ντόπια πυραμίδα του πλούτου, οδηγώντας συνειδητά στην κατά 27% απώλεια του εθνικού εισοδήματος, τη διαρκή ύφεση, το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, το 30% φτωχούς, τη διάλυση της δημόσιας υγείας, ασφάλισης, εκπαίδευσης, τη φυγή των νέων και τους βασικούς μισθούς στα 486 ευρώ το μήνα.
Κι ας μη μιλήσουμε για τη συνεχή διόγκωση του χρέους, την διεύρυνση της παραοικονομίας ή τις βρόμικες μεθόδους που μετήλθαν οι δήθεν αδιάφθοροι εποπτεύοντες «θεσμοί» και η τρόικα Εσωτερικού, δηλαδή τους εκβιασμούς, την πρόκληση οικονομικής ασφυξίας, το bank run, την ιδεολογική χειραγώγηση των πολιτών και τις συνωμοσίες, για να αποφύγουν την ανατροπή των αντικοινωνικών επιλογών τους.
Το ποιος λοιπόν θα ψηφιστεί για να διαχειριστεί τις λύσεις για τις κοινωνικές και τις άλλες τραγικές επιπτώσεις της πολλαπλής χρεοκοπίας του παλιού πολιτικού και οικονομικού μοντέλου (το οποίο φυσικά εισήχθη από τη νεοφιλελεύθερη Ε.Ε.), είναι σημαντικό για το μέλλον του τόπου και της ίδιας της Ευρώπης. Αν λ.χ. αποδεχθούμε και ακολουθήσουμε αποκλειστικά τους κανόνες της αγοράς, δηλαδή, οι πιο ξύπνιοι να πουλάμε ακριβά και αγοράζουμε φτηνά, να δανειζόμαστε φτηνά και να δανείζουμε ακριβά, δηλαδή όπως ακριβώς λειτουργεί, ο θεμελιώδης καπιταλιστικός τραπεζικός μηχανισμός, ώστε να εξασφαλίζεται η συσσώρευση περισσότερων κερδών στα χέρια της όλο και αριθμητικά μικρότερης και όλο πιο σκληρής, οικονομικοπολιτικής ελιτ, τότε να μην γκρινιάζουμε για τη φτώχεια και την απαξίωση των πολλών. Να μην γκρινιάζουμε για τις αντιδημοκρατικές εκτροπές, τη βία, την ανελευθερία, όπως και τη μισαλλοδοξία. Αν δεν έχουμε καταλάβει ότι αυτή η πολιτική δεν έχει θέσεις για τους πολλούς, παρά μόνο για τα παλιά και τα νέα τζάκια της πλουτοκρατίας και των παρατρεχάμενων ας πάνε στις δεξιές παρατάξεις που τους τάζουν «ελευθερία» με υψηλές αποδόσεις στις καταθέσεις και τις «επενδύσεις» τους και φτηνά ή επιδοτούμενα -πάντοτε από το «κακό και σπάταλο πελατειακό κράτος»- επιτόκια στον δανεισμό για τις μπίζνες τους.
Το ζήτημα είναι τελικά αν μπορεί, στις περιοριστικές συνθήκες των μνημονίων και όχι στο απώτερο υπερπέραν, να εφαρμοστεί ένα σοβαρό πρόγραμμα λαϊκής σωτηρίας, δημοκρατικής ανασυγκρότησης, ανάπτυξης της κοινωνικής οικονομίας, δραστικής μείωσης των ανισοτήτων και στήριξης του κόσμου της δουλειάς (δίχως διακρίσεις των νέων και των απόμαχων, χωρίς τη διαρκή θυσία των δικαιωμάτων της νέας γενιάς). Ενα πρόγραμμα, με άλλα λόγια, κοινωνικής δικαιοσύνης μιας ισχυρής αριστερής κυβέρνησης που θα έχει την τόλμη, τη γνώση και το ρεαλισμό να αναδιαπραγματευτεί αποτελεσματικά το απεχθές και επονείδιστο (αλλά δυστυχώς υπαρκτό) δημοσίο χρέος και να ανατρέψει τα ταξικά μνημόνια, για την επανίδρυση του κοινωνικού και δίκαιου κράτους, την κατάργηση της εκτεταμένης παραοικονομίας, της εγκληματικότητας του «λευκού κολάρου», της διαπλοκής και της δολοφονικής φοροδιαφυγής. Ενα πρόγραμμα που θα επιστρέφει και θα διευρύνει διαρκώς τα συλλογικά δικαιώματα για το ψωμί, τη δουλειά και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων.
