Βαλς ή Αμόν; Το δίλημμα του ποιος θα είναι ο υποψήφιος των σοσιαλιστών στον πρώτο γύρο της προεδρικής εκλογής στη Γαλλία σκιάζεται από το προς τα πού θα διαρρεύσει ο κύριος όγκος της εκλογικής βάσης του κόμματος: Προς τον ανεξάρτητο κεντρώο Μακρόν ή προς τον υποψήφιο της Αριστεράς Μελανσόν; Ο Ολάντ δεν έθεσε υποψηφιότητα, για να αποφύγει μια ταπεινωτική ήττα ακόμη και στις προκριματικές, οι σοσιαλιστές όμως ως κυβερνών κόμμα είναι υποχρεωμένοι να είναι παρόντες, παρόλο που, όποιος και αν είναι ο υποψήφιός τους, είναι βέβαιο ότι δεν θα είναι παρών στον δεύτερο γύρο απέναντι στη Λεπέν.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα καταρρέει με τον ίδιο τρόπο που συρρικνώθηκε στην προεδρική εκλογή του 1969, όταν ο υποψήφιός του Ντεφέρ πήρε 5%, μια συντριπτική ήττα, που οδήγησε στην επανίδρυσή του από τον Μιτεράν δύο χρόνια αργότερα, το 1971. Τότε το στίγμα της επανίδρυσης ήταν η αναζήτηση ενότητας της Αριστεράς, που πραγματοποιήθηκε έναν χρόνο αργότερα με την υπογραφή κοινού προγράμματος σοσιαλιστών - κομμουνιστών.

Σήμερα υπάρχει στρατηγική αμηχανία, καθώς η όποια στροφή προς τα αριστερά θα σήμαινε ρήξη και μάλιστα μετωπική με την πολιτική της Γερμανίας στην ΕΕ - Ευρωζώνη και απόρριψη της απόφασης στα μέσα της δεκαετίας του '80 των Μιτεράν - Ντελόρ για πρόσδεση της Γαλλίας στις επιλογές της Βόννης και στη συνέχεια του Βερολίνου. Τότε, το 1971, οι σοσιαλιστές ξαναβρήκαν τον εαυτό τους, σπάζοντας για πρώτη φορά στη Δυτική Ευρώπη μετά την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου το 1947 το ταμπού της συνεργασίας με τους κομμουνιστές. Σήμερα η κυβερνητική θητεία Ολάντ στη Γαλλία και Ρέντσι στην Ιταλία κατέδειξε ότι δεν μπορούν να επηρεάσουν τη θρησκεία της μόνιμης λιτότητας και δημοσιονομικής ακαμψίας.

Χωρίς την αξιοπιστία μιας μεταρρυθμιστικής στρατηγικής στην ΕΕ - Ευρωζώνη, η Σοσιαλδημοκρατία και η Κεντροαριστερά στη Γαλλία, την Ιταλία αλλά και την Ισπανία δύσκολα θα διατηρήσουν και πολύ δυσκολότερα θα ανακτήσουν τη δυναμική κομμάτων εξουσίας.