Tο «αντίο» είναι μια λέξη δύσκολη όταν αυτό είναι το τελευταίο. Δύσκολα λέμε, λοιπόν, αντίο στον σύντροφό μας τον Τάσο Κουράκη. Αντίο, αλλά κρατάμε από εσένα πολλά. Το ήθος, την ευγένεια, την αγωνιστικότητα, την ατελείωτη ποιητική σου διάθεση, τη γνώση, την κριτική και αναστοχαστική σκέψη, το πάθος για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Κυρίως, όμως, θα πω, τον τρόπο που καταλάβαινες την πολιτική, που έκανες πολιτική.
Κάποια στο διαδίκτυο σημείωσε ότι ριζοσπαστική αριστερά σημαίνει Τάσος Κουράκης. Συνυπογράφω βάζοντας ένα (και) Τάσος Κουράκης. Όχι για να κλέψουμε λίγη από την απαράμιλλη αριστεροσύνη του. Αλλά για να πούμε τούτο: Ο Τάσος ήταν με τη συλλογικότητα. Αυτό το «και», το «με», το «μαζί», ήταν που ξεχώριζε τον αγαπημένο μας σύντροφο, αλλά και κάτι άλλο, που όμοιό του δεν έχω γνωρίσει.
Ο Τάσος έκανε πράγματα που δεν περίμενες από έναν πολιτικό, έστω και αν αυτός ήταν της ριζοσπαστικής αριστεράς. Όχι, δεν αναφέρομαι στην Παλαιστίνη και στο ταξίδι στην Γάζα. Όχι, δεν σημειώνω το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο φόρουμ και τις διαδηλώσεις στις ευρωπαϊκές πόλεις. Ούτε καν στις εξαιρετικές ποιητικές συλλογές, που τον ξεχώριζαν. Ο Τάσος ήταν (ανάμεσα σε πάρα πολλά) του κινήματος. Και λοιπόν, θα μου πείτε….
Ναι, αλλά ο Τάσος Κουράκης ήταν (ας με συγχωρέσει για τον όρο) παλαιάς κοπής. Που σημαίνει, στην προκειμένη, ότι όσα έκανε δεν τα διαλαλούσε κατ’ ανάγκη, δεν ήταν μέρος του πλούσιου, έτσι κι αλλιώς, βιογραφικού του. Εξηγούμαι: Την περίοδο που ήταν βουλευτής, σε εκείνα τα πέτρινα, αλλά συναρπαστικά χρόνια του 3%, ο Τάσος μας συμμετείχε χωρίς δεύτερη σκέψη (και) στο κίνημα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Είχε πολιτικό κόστος, όπως κάθε τι που υπερβαίνει τα εσκαμμένα και διεισδύει στο άβατο του συστήματος. Που θίγει τον πυρήνα του νόμου και της τάξης. Αλλά ο Τάσος το έκανε.
Δεν πήρα την άδειά του για να το γράψω, αλλά τώρα πια έχω την αίσθηση πως δεν υπάρχει λόγος να το έχουμε απλώς στο μυαλό μας, όσοι και όσες το έχουμε…
Ήταν λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, αρκετά χρόνια πριν. Σε πόλη της περιφέρειας διεξαγόταν δίκη, που δεν είχε πολιτικό άρωμα. Ζητήσαμε από τον Τάσο να είναι μάρτυρας γνώμης, μάρτυρας υπεράσπισης. Και ο Τάσος πήγε. Η δίκη αναβλήθηκε για λίγες ημέρες αργότερα, μια ανάσα πριν από τις εκλογές, που ανάμεσα σε άλλα θα κρινόταν η βουλευτική έδρα της Θεσσαλονίκης. Στους διαδρόμους του δικαστηρίου βρήκαμε τον Τάσο Κουράκη για να του πούμε τα νέα, να τον ευχαριστήσουμε και να του (μας) ευχηθούμε καλή επιτυχία στις εκλογές. Μας άκουσε και η απάντησή του μας αιφνιδίασε: «Την ημέρα της δίκης θα είμαι πάλι εδώ» και ας ήξερε τις τυχόν συνέπειες αυτής της απόφασης. «Θα είμαι εδώ» και συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο που είχε στα χέρια του.
Μικρό, αλλά τεράστιο δείγμα του συντρόφου μας. Η ζωή πρώτα απ' όλα, το δίκιο, η αλληλεγγύη στον άνθρωπο, τα δικαιώματα, η ελευθερία.
Θα είχα να πω πολλά για αυτές τις μικρές στιγμές, που έδειχναν το μεγαλείο του Τάσου Κουράκη. Αλλά έως εδώ.
Και κάτι ακόμα: τον Τάσο Κουράκη δεν τον ήξερα πάντα. Τον γνώρισα ως βουλευτή του Συνασπισμού και αγνοούσα (κακώς) την πολιτική διαδρομή του. Σε μια από τις συζητήσεις που κατά διαστήματα κάναμε και δεν αφορούσαν τα δικαιώματα, είπα στον Τάσο, με βάση στερεότυπα, που ασφαλώς και εγώ κουβαλούσα, ότι είμαι σίγουρος ότι προέρχεται από το ΚΚΕ Εσωτερικού. Αιφνιδιασμός: «Όχι, ήμουν στο ΚΚΕ». Τον κοίταζα… «Γιατί σου κάνει εντύπωση; Εσύ ήσουν στο Ρήγα και εγώ στην ΚΝΕ. Εσύ στο ΚΚΕ Εσωτερικού και εγώ στο ΚΚΕ. Και οι δύο είμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό που έχουμε σήμερα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί μάθαμε ο ένας από τον άλλο. Μάθαμε να ακούμε, να συζητάμε, να είμαστε ανοιχτοί στην κριτική σκέψη».
Αυτός ήταν ο Τάσος Κουράκης, ανοιχτός στην κριτική σκέψη και τον αναστοχασμό, ποιητής και πολιτικός, ακτιβιστής και διανοούμενος.
Αριστερός με όλη τη σημασία της λέξης…
