Φωτιά έλαβαν αίφνης τα πληκτρολόγια και οι τηλεδιασκέψεις. Γιατί; Προέκυψε κάποιο μεγάλο πολιτικό/θεωρητικό ζήτημα που απαιτεί την πνευματική μας εγρήγορση; Κατατέθηκε το μετά την πανδημία κυβερνητικό μας πρόγραμμα; Άνοιξε η αναγκαία συζήτηση - συνολικά καθώς και σε επιμέρους τομείς - του κυβερνητικού μας απολογισμού; Αποσαφηνίζεται το αφήγημα και οι ρεαλιστικές συμμαχίες της “προοδευτικής διακυβέρνησης”; Κατατέθηκαν οι επεξεργασίες της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας;
Δεν ισχύει κάτι από τα παραπάνω. Απλά έχουμε εκλογές οργάνων!
Όμως για ένα αριστερό/ριζοσπαστικό πολιτικό οργανισμό, η κατάσταση αυτή συνιστά φυσιολογικό γεγονός ή αποτελεί πολιτική παραδοξότητα; Το ερώτημα έχει απαντηθεί ιστορικά, παγκοσμίως και ελλαδικά. Πολλάκις στα σοσιαλδημοκρατικά και αριστερά κόμματα, επιχειρήθηκε η απάντηση των πολιτικών ζητημάτων και προβλημάτων μέσω οργανωτικών μορφών, συσπειρώσεων και αποσυσπειρώσεων. Η εμπειρία κατέδειξε όμως, πως οι όποιες απαντήσεις δόθηκαν με αυτό τον τρόπο είχαν προσωρινή και περιορισμένου εύρους σημασία.
Στον τωρινό ΣΥΡΙΖΑ – ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, επιχειρείται κάτω από αντικειμενικά αντίξοες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες η αναδιάταξη των εσωκομματικών του οργάνων και συσχετισμών. Αναγκαία διαδικασία, αφ’ ενός μεν για να αντιστοιχηθούν συσχετισμοί και όργανα στο νέο ανθρωπογεωγραφικό τοπίο του κόμματος και όχι σε αυτό που υπήρχε προ 4ετίας, αφετέρου δε για να αναζητηθεί και να κατοχυρωθεί οργανωτικά μια νέα “συμμαχία των προθύμων”, ήτοι η ανάδειξη εκείνων των μελών που μπορούν και θέλουν στον φετινό πυκνό πολιτικό χρόνο να “τρέξουν το κάρο”.
Παρ’ όλα τα περιοριστικά προβλήματα που άπτονται της καραντίνας και της μη χρήσης ψηφιακών μέσων από πολλούς συντρόφους/συντρόφισσες, έχω εκφράσει στη γραμματεία της Νομαρχιακής Επιτροπής Αιτωλοακαρνανίας τη συμφωνία μου με την ακολουθούμενη διαδικασία. Συμφωνώ επιλέγοντας στην παρούσα φάση “το μη χείρον βέλτιστoν”. Αρκεί αυτή η συμβιβαστική λογική να μη κυριαρχήσει πολιτικά και κυρίως να μην αντικαταστήσει την αντίληψη πως “εχθρός του καλού, το καλύτερο”. Ήτοι να μην υποκαταστήσει η οργανοτικίστικη αντίληψη λειτουργίας του κόμματος την πολιτική του λειτουργία.
Υφίσταται αυτός ο κίνδυνος;
Εκτιμώ πως υφίσταται και η τωρινή κατάσταση είναι τουλάχιστον ανησυχητική. Οδηγούμαστε σε εκλογές οργάνων και σε πανελλήνια συνδιάσκεψη με υποβαθμισμένη την πολιτική διαδικασία, αφού “συζητάμε” στη βάση ενός κειμένου που αναφέρεται στην τρέχουσα πολιτική και κοινωνική συγκυρία (απόφαση ΠΣ), το οποίο για μια ακόμη φορά επαναλαμβάνει τις γνωστές σε όλους μας γενικόλογες διαπιστώσεις για “το ρόλο του κόμματος”.
Για του λόγου το αληθές, στέκομαι μόνο σε μια φράση του κειμένου αυτού.
“Η στρατηγική σύλληψη της διεύρυνσης και του μετασχηματισμού του κόμματος, έτσι όπως εκφωνήθηκε το ίδιο το βράδυ των εκλογών από τον Αλέξη Τσίπρα…”.
Αναρωτιέμαι, μετά από 1,5 χρόνο τι απέγινε “η στρατηγική σύλληψη της διεύρυνσης και του μετασχηματισμού του κόμματος”; Προχωρά ή όχι και σε ποιο βαθμό;
Είναι δυνατόν να επιχειρείται η οργανωτική αναδιάταξη του κόμματος σε κενό απολογισμού, τόσο της “διεύρυνσης” όσο και του “μετασχηματισμού” του;
Εκτιμώ πως εσκεμμένα αυτό αποφεύγεται. Το κόμμα παραμένει ο “μεγάλος ασθενής”. Η διεύρυνση του είναι περιορισμένη και ο πολιτικός μετασχηματισμός του ανύπαρκτος. Η πανδημία είναι ανασχετικός παράγοντας αλλά όχι ο μοναδικός. Το χαμηλό επίπεδο πολιτικής λειτουργίας, η αναποτελεσματικότητα και ο μη έλεγχος της ατομικής πολιτικής ευθύνης, η λειψή σκέψη και η περιορισμένη κοινωνική γείωση, ο “συντηρητισμός” αποφυγής πλατιών μορφών καινοτόμας δράσης και η ισχνή συντροφικότητα, είναι ορισμένες από τις παθογένειες μας που δεν αντιμετωπίζονται.
Την ίδια ώρα βέβαια, αυτό το ουσιώδες πολιτικό κενό φαίνεται πως “καλύπτεται” από τις πλατφόρμες, τις διακηρύξεις και τα ενδιαφέροντα κείμενα των τάσεων που δημοσιοποιήθηκαν και επί των οποίων πραγματοποιείται σε κεντρικό επίπεδο - ανοιχτά ή συγκαλυμμένα - η όποια εσωκομματική συζήτηση/αντιπαράθεση.
Για να μην παρεξηγηθώ και άθελα μου συμβάλω σε νέες εσωκομματικές διαιρέσεις της μορφής “ποιοι είναι υπέρ και ποιοι κατά των τάσεων”, δηλώνω εξ αρχής πως διάκειμαι θετικά στην ύπαρξη τους, αρκεί να έχουν παραγωγικό/ουσιαστικό πολιτικό ρόλο, να μην μετατρέπονται σε φράξιες και να μην υποκαθιστούν την κομματική δημοκρατική λειτουργία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Να κοιταχθούμε ξανά στον καθρέφτη, ατομικά και συλλογικά. Όχι για να ομφαλοσκοπήσουμε τον εαυτό μας αλλά για να τον αλλάξουμε. Να μιλήσουμε δυνατά, γόνιμα, κριτικά και αυτοκριτικά. Ξεπερνώντας την ασφάλεια της κομματικής επετηρίδας, των ρόλων και των ψιθύρων των διαδρόμων.
Μόνο η αντιπαράθεση επί ιδεών και αξιών θα δημιουργήσει εκείνους τους ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς που έχουμε ανάγκη. Ούτε οι εγωισμοί, ούτε τα θέσφατα, η υπεράσπιση των θώκων και η διατήρηση των εσωκομματικών ερεισμάτων προς ίδιο όφελος.
Η κοινωνία έχει ανάγκη και αναμένει από εμάς την εναλλακτική και ρεαλιστικά ελπιδοφόρα πρόταση προοπτικής. Αλλά δεν θα μας περιμένει επ’ αόριστον…
Κατσούλης Παναγιώτης
Εκπαιδευτικός – πρώην δήμαρχος Μεσολογγίου
Μέλος της Γραμματείας της ΝΕ Αιτωλοακαρνανίας
