«Η νίκη των “κόκκινων γιλέκων” ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι μπορεί να γίνει ένας αγώνας για την αποκατάσταση της έννοιας της εργασίας και της ιδιότητας του εργαζόμενου με πλήρη δικαιώματα», είπε Στο Κόκκινο και στον Νίκο Ξυδάκη, ο πολιτικός επιστήμονας Τάκης Καφετζής.
«Τα “κόκκινα γιλέκα”, μας θυμίζουν ότι πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε ως κάτι φυσικό αυτονόητο και αναπόφευκτο, το πρεκαριάτο, δηλαδή την προσωρινότητα, την επισφάλεια, την αβεβαιότητα, την φτώχεια.
Έχουν γίνει τεκτονικές αλλαγές κατά τη διάρκεια της δεκαετούς κρίσης. Η ανακατανομή εισοδήματος είναι ιλιγγιώδης και βοηθούσης της τεχνολογίας πάρα πολλά στρώματα και επιμέρους κατηγορίες της μεσαίας τάξης έχουν εξαφανιστεί.
Στα 10 χρόνια της κρίσης έκλεισαν 275 χιλιάδες μικρές, πολύ μικρές μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει ότι η κρίση επιφέρει αναπόφευκτα μία κοινωνική πόλωση μεταξύ ενός προλεταριάτου που δεν υπάρχει πια και μιας αστικής τάξης που είναι πρόβλημα για τη χώρα.
Τα πολιτικά αποτυπώματα αυτής της πόλωσης, τα είδαμε στις εκλογές του 2012 και του 2015, όπου ο περίφημος μεσαίος χώρος που κατά προνόμιο επί δεκαετίες αντιπροσώπευε το ΠΑΣΟΚ, σχεδόν πολιτικά κατέρρευσε.
Είναι μία εξ αντικειμένου πόλωση που δημιουργείται από την κρίση, με τη σώρευση πλούτου σε ολοένα και πιο λίγα στρώματα και τη συσσώρευση της δυσχέρειας ή της ανέχειας όπως αναφέρουν τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.
Ο φτωχός φταίει ο ίδιος για τη μοίρα του, μας λένε. Αυτό σημαίνει η φράση “μαζί τα φάγαμε”.
Όταν βγαίνει η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών και λέει ότι το 80% των τραπεζικών δανείων, των μη εξυπηρετούμενων, ανήκει σε οκτώ χιλιάδες επιχειρήσεις, ούτε καν δηλαδή το 10% των 840 χιλιάδων επιχειρήσεων, καταλαβαίνουμε ότι η πόλωση εκ των πραγμάτων, εξαφανίζει τη Μεσαία Τάξη.
Υπάρχουν δύο δρόμοι πολιτικής αποτύπωσης: Ο ένας είναι η αναδίπλωση και η αναζήτηση μιας περιχαρακωμένης χώρας, που θα βάζει ελέγχους στα σύνορα και δεν θα αφήνει να έρχονται προϊόντα από άλλες χώρες ή θα βάζει φραγμούς. Αυτός είναι η ακροδεξιά εκδοχή.
Η δεύτερη εκδοχή είναι η ριζοσπαστικοποίηση, που μπορεί να έρθει αν ο κόσμος της εργασίας κι ό,τι έχει απομείνει από τον κόσμο της εργασίας, γίνει αγαθό προς υπεράσπιση. Αν συνασπιστεί, συμμαχήσει, συνομιλήσει και συνδιαμορφώσει μία πλατφόρμα με τα στρώματα τα οποία δεν έχουν πλέον στον ήλιο μοίρα. Μόνο η συμμαχία θα αποφέρει αποτελέσματα».
