Λένε πως τα ζώα είναι ό,τι απέμεινε από τον Παράδεισο και όσο πιο κοντά μας τα φέρνουμε, τόσο έχουμε την ευκαιρία να ξανακερδίσουμε κάτι από όσα χάσαμε. Με την αθωότητα και την ανιδιοτελή τους αγάπη στέκονται δίπλα μας και μας δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία να ανακαλύψουμε μια καλύτερη εκδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Μας δίνουν την ευκαιρία να θυμηθούμε όλα όσα χάνουμε καθημερινά στον κόσμο των ανθρώπων.
Δεν μας χρωστάνε που τα «φιλοξενούμε» στη ζωή μας. Εμείς τους χρωστάμε για όσα μας χαρίζουν όσο βρίσκονται δίπλα μας και μοιραζόμαστε τις ζωές μας. Γιατί δεν είναι «ζώα συντροφιάς», όπως συνήθως τα αποκαλούν, λες και είναι κάτι που το βάζεις στο σπίτι σου για να γεμίσεις τα προσωπικά σου κενά. Είναι κάτι πολύ περισσότερο, πολύ πιο μεγάλο και πολύ πιο ουσιαστικό η συνειδητή συμβίωση μαζί τους.
Είναι μια καθημερινή άσκηση αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης για όσους έχουν τη δυνατότητα να απαλλαγούν από την αίσθηση εξουσίας του ανθρώπινου είδους και την ιδιοκτησιακή αντίληψη επί των ζώων. Αν, αντί για κατοικίδιο, δεις έναν συγκάτοικο, έχεις την ελπίδα να κερδίσεις κάτι από αυτή τη συμβίωση και να βρεις κάτι κι εσύ από τον χαμένο Παράδεισο.
Μέχρι την ώρα του αποχωρισμού. Μέχρι την ώρα που αυτό το κομμάτι της ζωής σου επιστρέφει στον Παράδεισο κι εσύ πρέπει να μείνεις με τις αναμνήσεις στην Κόλαση της ανθρώπινης καθημερινότητας. Μέχρι την ώρα που μένεις να μετράς την απουσία του με τις στιγμές που μοιράστηκες μαζί του και όλα όσα σου πρόσφερε κι εσύ οφείλεις να τα σεβαστείς και να τα τιμήσεις.
Είμαστε όλα όσα κερδίσαμε, αλλά να θυμόμαστε πως είμαστε και όλα όσα χάσαμε από τη ζωή μας. Και όσο αβάσταχτος κι αν είναι ο πόνος της απουσίας, όταν χάνεις την καθημερινή σου ευκαιρία να βρίσκεσαι έστω και λίγο πιο κοντά στον Παράδεισο, τόσο πιο πολλά οφείλεις να κρατήσεις μέσα σου, στη μνήμη αυτού του φίλου που έφυγε.
ΥΓ.: Μπορεί αυτός ο χώρος της εφημερίδας να μην είναι ο κατάλληλος για τέτοιες προσωπικές σκέψεις, μα αυτές τις ώρες ούτε με την επικαιρότητα μπορώ να συμβαδίσω ούτε έχω λέξεις πιο πολιτικές να επικοινωνήσω. Αύριο πάλι.
