Βέβαια, δε διευκρινίζει αν η άποψή του αποτελεί και θέση της ΝΔ Θεσσαλονίκης, την οποία εκπροσωπεί ή απλώς θυμήθηκε τη δημοσιογραφική του ιδιότητα προκειμένου ενημερώσει το κοινό για όσα διαδραματίστηκαν χθες.
Ο εν λόγω δημοσιογράφος, με διχαστικό λόγο και εμφυλιοπολεμικούς τόνους, μας εξηγεί πόσο καλή είναι η "δεξιά αντίληψη για τα πραγματα" για να καταλήξει βέβαια στην τετριμμένη ρητορική των καθεστωτικών γραφίδων για τους "μπαχαλάκηδες του ΣΥΡΙΖΑ".
Στους τελευταίους συγκαταλέγεται και ο βουλευτής Τάσος Κουράκης που συμπαραστάθηκε στη χθεσινή διαμαρτυρία κατά τη διάρκεια της Παρέλασης. Για τον κ. Νικολαίδη, οι βουλευτές οφείλουν να βρίσκονται μόνο στο Κοινοβούλιο και να αφήσουν το "πεζοδρόμιο" (έτσι αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος την κοινωνική διαμαρτυρία) για τους συνδικαλιστές.
Μετά από ένα ακατάσχετο εμπόριο πατριωτισμού, ο κ. Νικολαίδης επιχειρεί να αναδείξει το ΣΥΡΙΖΑ και κάθε πολιτική ή κοινωνική συλλογικότητα που εναντιώνεται στις μνημονιακές πολιτικές ως αναρμόδιους να εκφράσουν την οργή των "λαϊκών στρωμάτων". Για τον κ. Νικολαίδη, σε αντίθεση με την περσινή επέτειο, φέτος ο κόσμος "δεν είναι οργισμένος" και όσοι διαδήλωσαν χθες ήθελαν να δημιουργήσουν απλώς "παρατράγουδα" ή "να αποκομίσουν πολιτικό όφελος". Οι εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου εμφανίζονται ως αποστειρωμένες φιέστες χωρίς καμία σύνδεση με σημερινά αιτήματα. Φιέστες όπου κανείς δεν επιτρέπεται να παρέμβει χαλώντας το κλίμα "εθνικής ομοψυχίας" που φαντασιώνεται ο κ. Νικολαϊδης στο εθνικιστικό του παραλήρημα.
Γι' αυτό άλλωστε δικαιολογείται και η αστυνομοκρατία: "ας μην υπήρχε η απειλή των μπαχαλάκηδων για να μην είχαμε περιορισμούς". Μέσα στο "πατριωτικό" του ντελίριο δεν είδε τους στρατιώτες που περιφρουρώντας την Παρέλαση έδιναν μια πινελιά επταετίας στις εκδηλώσεις. Ίσως για τον κ. Νικολαίδη η παρουσία τους να "ατσαλώνει την αίσθηση της συλλογικότητας πάνω στην εθνική βάση".
Θα προσθέταμε στο άρθρο του κ. Νικολαίδη πως η "αριστερή αντίληψη για τα πράγματα", την οποία βεβαίως δεν μπαίνει στο κόπο να παραθέσει, αναγνωρίζει τη σύνδεση των αγώνων του χθες με τις ανάγκες του σήμερα. Πως δε θέλει τις Παρελάσεις ως μιλιταριστικές ντόπες εθνικισμού αλλά προκρίνει τις εκδηλώσεις διατήρησης της συλλογικής μνήμης. Πως δεν μπορεί να διαχωρίσει τη θεσμική παρέμβαση και λειτουργία από τη ζωντανή κοινωνική διαπάλη. Πώς δε διαχωρίζει τον ελληνικό λαό σε εθνικόφρονες και μη, ούτε διεκδικεί για κανέναν την κυριότητα του πατριωτισμού. Τέλος, πως, η κύρια αντίθεση που αναδύεται στη σημερινή συγκυρία είναι αυτή ανάμεσα στους υποστηρικτές των Μνημονίων (και τα οικονομικά συμφέροντα που αυτοί εξυπηρετούν) και τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που υποφέρει από τις πολιτικές της βίαιης φτωχοποίησης.
