Η γυναίκα που βλέπετε στη φωτογραφία είναι 90 χρονών. Επιστρέφει σπίτι της μετά από την καθημερινή της επίσκεψη στο γιό της. Η απόσταση που διανύει κάθε μέρα είναι περίπου 700-800 μέτρα. Κούτσα-κούτσα με το μπαστουνάκι της. Ο σκοπός είναι να πάει να δει «το παιδί», να μαγειρέψει, να τακτοποιήσει. Είναι μέρος του αγώνα της για ζωή, ότι είναι όρθια, ότι μπορεί ακόμα να είναι χρήσιμη και δημιουργική.

Κάθε τόσο στη διαδρομή της συμβαίνει και κάποια μικρή περιπέτεια. Αυτό που της συνέβη τις προάλλες της έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν με διάφορες παραλλαγές και επιπτώσεις. Απ’ ότι έχω καταλάβει τέτοια περιστατικά συμβαίνουν σχετικά συχνά στους ηλικιωμένους που κυκλοφορούν μόνοι τους στο δρόμο.

Να τι συνέβη.

Την πλησίασε ένας άγνωστος, ακαθόριστης όπως μου είπε ηλικίας, και είχαν τον ακόλουθο διάλογο:

-Με θυμάσαι; Έχουμε γνωριστεί στο ΙΚΑ έξω από το γιατρό.

-Α, ναι; Δεν θυμάμαι.

-Ο γιατρός, αυτός ο καλός άνθρωπος, αρρώστησε και μαζεύουμε χρήματα για να γίνει καλά. Δώσε κάτι και εσύ για τον καλό άνθρωπο που σε βοήθησε.

-Δεν έχω παιδάκι μου…

Πες-πες όμως ο τύπος ζάλισε την 90χρονη γυναίκα και της απέσπασε γύρω στα δυο ευρώ. Ποσό μικρό θα μου πείτε. Όχι και τόσο, αν σκεφτείτε ότι η σύνταξη της είναι 430 ευρώ το μήνα.

Τη ρωτάω:

-Ρε μάνα δεν κατάλαβες ότι σε κορόιδευε;

-Στο τέλος τον κατάλαβα τον κερατά! Γι’ αυτό και δεν του έδωσα το μισό ευρώ που είχα στην άλλη τσέπη!

Αχ, βρε μάνα...

Αργά τον κατάλαβες τον κερατά! Από την άλλη πάλι, ευτυχώς, είχες κέρδος μισό ευρώ.