Εδώ και έναν χρόνο εκτυλίσσονται μπροστά μας δύο εκδοχές της πραγματικότητας. Από την μία η εικόνα μιας επίπλαστης κανονικότητας, στην οποία από την πρώτη στιγμή επέλεξε να επενδύσει το κυβερνητικό επιτελείο και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Μη έχοντας λάβει κανένα μάθημα από τις πρόωρες και εντέλει καταστροφικές δηλώσεις του περί νίκης επί του κορονοϊού τον Μάιο του 2020 (!) και το περσινό φιάσκο στον τουρισμό, επιμένουν να παραβλέπουν κατά το δοκούν τα συντριπτικά δεδομένα στηνυγεία και την οικονομία. Προαναγγέλλουν την άμεση επαναλειτουργία της αγοράς, διαψεύδοντας συνεχώς τους ίδιους τους εαυτούς τους. Παραπέμπουν την ανάκαμψη της οικονομίας είτε στην επερχόμενη τουριστική περίοδο είτε στο «άλμα δεκαετίας» που υποτίθεται ότι θα λάβει χώρα αυτόματα μετά το τέλος της πανδημίας.
Από την άλλη, επιχειρήσεις, εργαζόμενοι και νοικοκυριά αντιμετωπίζουν μια εντελώς διαφορετική, ζοφερή πραγματικότητα: αυτή των χιλιάδων λουκέτων, της συσσώρευσης των υποχρεώσεων και της ανεργίας. Οι ελληνικές επιχειρήσεις έχασαν τζίρο σχεδόν 42 δισ. το 2020 -κολοσσιαία απώλεια από μισθούς, παραγωγικές επενδύσεις και διαθέσιμο εισόδημα. Ενώ μια νέα γενικά κόκκινων δανείων απειλεί να δημιουργήσει δομικά προβλήματα στις ίδιες αλλά και το τραπεζικό σύστημα και να οδηγήσει σε μόνιμη κρίση την ελληνική οικονομία συνολικότερα. Την ίδια στιγμή,η μετάθεση κάποιων υποχρεώσεων για λίγους μήνες, ο νέος δανεισμός για τις ήδη επιβαρυμένες επιχειρήσεις και η αναστολή της εργασίας- τα βασικά μέτρα που εφαρμόζονται από την κυβέρνηση εδώ και έναν χρόνο, άσχετα αν κατά καιρούς βαφτίζονται «καινούρια»- κρίνονται ως «ασπιρίνες» από τους φορείς της αγοράς, που κάνουν λόγο για παντελή έλλειψη ολοκληρωμένου κυβερνητικού σχεδίου για τη στήριξη της οικονομίας.
Η κυβερνητική πολιτική διόγκωσε τις ανισότητες στην αγορά, δρομολογώντας την αναδιάρθρωση της πραγματικής οικονομίας προς όφελος μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, εγχώριων και ξένων. Σε μια περίοδο που η ρευστότητα αποτελεί κρίσιμο ζητούμενο, οι μικρότερες επιχειρήσεις παρέμειναν αποκλεισμένες από τον τραπεζικό δανεισμό, παρόλο που οι ελληνικές τράπεζες είχαν πρωτοφανή πρόσβαση σε ρευστότητα έως και με αρνητικά επιτόκια μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και κλάδοι όπως το λιανεμπόριο και η εστίαση, κρούουν τον κώδωνα για αποκλεισμό τους από τους τελευταίους κύκλους της επιστρεπτέας προκαταβολής και τα προγράμματα των Περιφερειών και προειδοποιούν για περαιτέρω μαζικά λουκέτα και χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας με την άρση του lockdown.
Μέτρα όπως το clickaway και το lockdown τύπου «ακορντεόν», όχι μόνο «έξυπνα» δεν αποδείχθηκαν αλλά λειτούργησαν καταστροφικά για τις πιο μικρές επιχειρήσεις, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ίδιων των επιχειρηματιών. Η «κατόπιν εορτής» δυνατότητα δημιουργίας e-shop μέσω του προγράμματος«e-λιανικό», μετά από 5 μήνες lockdown, μόνο ως κοροϊδία μπορεί να χαρακτηριστεί από το πλήθος εμπορικών επιχειρήσεων που έχουν ήδη χάσει και την εορταστική αλλά και την εκπτωτική περίοδο, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές μικρές επιχειρήσεις αδυνατούν πλέον να καλύψουν ακόμη και τα έξοδα συμμετοχής τους στο πρόγραμμα.
Ακόμη και τώρα, που οδήγησε την χώρα μας στην τρίτη χειρότερη ύφεση της Ευρώπης, η κυβέρνηση επιμένει ότι η άρνησή της να στηρίξει ουσιαστικά και εμπροσθοβαρώς την οικονομία ήταν μονόδρομος.
Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως αποδείξαμε εξαρχής ότι υπάρχει και άλλος δρόμος.
Σε συνεχή διαβούλευση με τους φορείς της πραγματικής οικονομίας, εξειδικεύσαμε τις προτάσεις μας ώστε να απαντούν στα αιτήματα και τις ανάγκες επιχειρήσεων και εργαζόμενων. Στο πλαίσιο αυτό, καταθέσαμε συγκεκριμένες, κοστολογημένες παρεμβάσεις για μη επιστρεπτέα ρευστότητα, επιδότηση της εργασίας με κάλυψη του ασφαλιστικού και μισθολογικού κόστους και στήριξη του εισοδήματος των νοικοκυριών. Ενώ αναδείξαμε την αναγκαιότητα για στοχευμένα προγράμματα στήριξης με κλαδικά, περιφερειακά και επιδημιολογικά κριτήρια και έμφαση στις πιο μικρές επιχειρήσεις. Όπως για παράδειγμα, για την εστίαση και το λιανεμπόριο. Ενώ η πρότασή μας, ήδη από τον περσινό Μάιο, για ένα γενναίο πακέτο στήριξης του εσωτερικού τουρισμού, παραμένει επίκαιρη και αναγκαία.
Επείγει η δημιουργία ακατάσχετου εμπορικού λογαριασμού και οι ενισχύσεις που λαμβάνουν οι επιχειρήσεις πρέπει να είναι ακατάσχετες, όπως άλλωστε προτείναμεμε τροπολογία που πρόσφατα καταθέσαμε στην Βουλή. Πρέπει επιτέλους ναπροβλεφθεί εφάπαξ ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρηματιών ώστε να καλύψουν στοιχειώδεις δαπάνες επιβίωσης των οικογενειών τους. Και να ενεργοποιηθούν εγγυοδοτικά εργαλεία από την Αναπτυξιακή Τράπεζα και εργαλεία ρευστότητας όπως οι μικροχρηματοδοτήσεις, που δρομολογήθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ειδικά για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και παραμένουν ανενεργά.
Νομοθετήματα - λαιμητόμοι που έσπευσε να περάσει η κυβέρνηση εν μέσω πανδημίας και με την Βουλή να υπολειτουργεί, με κορυφαίο παράδειγμα το νέο πτωχευτικό κώδικα, υποθηκεύουν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και πρέπει να καταργηθούν. Ενώ προϋπόθεση για οποιαδήποτε κουβέντα περί ανάπτυξης αποτελεί και η διευθέτηση του ιδιωτικού χρέους της κρίσης, με πρόβλεψη απομείωσής του. Το «ξεχάστε το» του υπουργού Οικονομικών, δεν μπορεί να είναι η μόνη απάντηση στο δίκαιο και σύσσωμο αίτημα της αγοράς. Πολύ σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑθα θέσεισε διαβούλευση την δική του αναλυτική πρόταση.
Τα θεμέλια για την ανάκαμψη της οικονομίας πρέπει να μπουν σήμερα. Οι ίδιοι οι φορείς της αγοράς προειδοποιούν ότι ενδεχόμενη άρση του lockdownδεν θα είναι αρκετή για να επαναλειτουργήσουν οι επιχειρήσεις, αν δεν στηριχθούν αποφασιστικά και το επόμενο διάστημα. Η κυβέρνησηοφείλει να εγκαταλείψει κάθε σενάριο «κουρέματος» και αυτών ακόμη των ελλιπών μέτρων ενίσχυσης και να εφαρμόσει επιτέλους ένα συνεκτικό πλέγμα παρεμβάσεων πουθα ανακουφίσουν ουσιαστικάτην κοινωνία σήμερα και θα διαμορφώνουν ένα πλαίσιο ανάκαμψης των δημόσιων οικονομικών.
Ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας είναι ξεκάθαρο ότι αν η κυβέρνηση είχε εμπλακεί σε έναν σοβαρό, δημοκρατικό διάλογο για τις προτάσεις μας, αντί να τις απαξιώνει συλλήβδην μιλώντας για λεφτόδεντρα, η κατάσταση στην πραγματική οικονομίασήμερα θα ήταν πολύ καλύτερη.
Μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ όμως υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Το δικό μας σχέδιο για την διάσωση της οικονομίας εμπεριέχει την στήριξη της μικρομεσαίας επιχείρησης, στοχεύοντάς σε μια επόμενη μέρα που θα τους περιλαμβάνει όλους. Αντίθετα η κυβέρνηση, που εκλέχθηκε με σημαία της την στήριξη των μεσαίων στρωμάτων, υλοποιεί τον διακηρυγμένο πλέον, και δια της έκθεσης Πισσαρίδη, στόχο της για αφανισμό των μικρότερων επιχειρήσεων. Και αυτό της το σχέδιο έχουμε χρέος να το ανατρέψουμε.
