Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ένα αόρατο νήμα διέγραψε πορεία από το Athens Pride μέχρι το Δίστομο...

Τεντωμένα δάχτυλα αυτόκλητων «αστυνομικών» και ιδιοκτητών της απόλυτης αλήθειας όρισαν σε ποιους επιτρέπεται και σε ποιους απαγορεύεται να μετέχουν στην αναγνώριση ή τη διεκδίκηση του δίκιου.

Τεντωμένα δάχτυλα όχι απέναντι στον αντίπαλο: στον φασίστα ή τον νοσταλγό των ναζί, στον ομοφοβικό και σεξιστή.

Τεντωμένο δάχτυλο στο Δίστομο απέναντι σε αυτόν που θέλει να σκύψει το κεφάλι, να εκφράσει τη συγγνώμη, αναγνωρίζοντας τη φρίκη του ναζισμού.

Τεντωμένα δάχτυλα και ιαχές απαγόρευσης στο Pride απέναντι σε αυτούς που θέλησαν να πράξουν το αυτονόητο: να ενώσουν τη φωνή τους για τη διεκδίκηση ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Κάποιοι και κάποιες θεώρησαν αυτονόητο δικαίωμα να μην κάνουν νεύμα και να τείνουν χέρι συμπόρευσης. Τέντωσαν το απαγορευτικό δάχτυλο της ιδιοκτησίας του δίκιου και του ορθού. Ύψωσαν το τείχος της απαγόρευσης.

Τεντωμένα δάχτυλα που επί της ουσίας δεν μοιάζουν να προσδοκούν τα υψωμένα δύο δάχτυλα στο σήμα της νίκης, αλλά τον δρόμο της περιχαράκωσης, που εξασφαλίζει τη διαιώνιση της ιδιοκτησίας ιδεών, κινημάτων, αξιών... Μια κούφιας εξουσίας.

Με άλλα λόγια το μαγαζάκι να 'ναι καλά...