Μια κυβέρνηση της Αριστεράς με ένα “προοδευτικό πρόγραμμα”, που θα προχωρήσει στην κατάργηση των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων της Δεξιάς στα εργασιακά και στο συνταξιοδοτικό απαίτησαν χθες τα δύο μεγαλύτερα ισπανικά συνδικάτα, οι αριστερές Εργατικές Επιτροπές CC.OO. και η “φιλοσοσιαλιστική” UGT, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Πέδρο Σάντσεθ και το Unidas Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας και του Αλμπέρτο Γκαρθόν.
Τα δύο συνδικάτα προχώρησαν σε τουλάχιστον 75 ενωτικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ισπανία, ενώ έντονη ήταν η αισιοδοξία των εργαζομένων σε όλες τις εκδηλώσεις για την Πρωτομαγιά λίγες ημέρες μετά τη νίκη των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων εναντίον της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής του Λαϊκού Κόμματος, των λαϊκιστών Πολιτών και του φασιστικού Vox.
H ισπανική κυβέρνηση αναγνώρισε ότι η οικονομία οδηγείται σε μια σχετική επιβράδυνση, αλλά θα κινηθεί ανοδικά με ρυθμούς 2%, ενώ είναι πλέον αναγκαία η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και των εργασιακών, γιατί η ελαστικότητα και η απορρύθμιση της εργασίας επηρεάζουν αρνητικά την ανάπτυξη και την απασχόληση. Οι δύο μεγάλες συνδικαλιστές οργανώσεις υπενθύμισαν την Πρωτομαγιά στον Σάντσεθ ότι οι πολίτες ψήφισαν για μια “προοδευτική κυβέρνηση και πλειοψηφία (...) που θα πρέπει να φέρει την ευημερία σε όλους εργαζομένους και τις οικογένειές τους”.
Οι Σοσιαλιστές και οι Πολίτες απέκλεισαν οποιαδήποτε συνεργασία τους για τον σχηματισμό κυβέρνησης (με την οποία θα είχαν απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή), ενώ οι Σοσιαλιστές διαθέτουν την απόλυτη πλειοψηφία στη Γερουσία, όπου το Unidas Podemos δεν εκπροσωπείται εξαιτίας του ληστρικού εκλογικού νόμου.
Ο Σάντσεθ, όπως είχε τονίσει προεκλογικά, προσανατολίζεται στη συνέχιση του αποκαλούμενου “πορτογαλικού μοντέλου”, με μια μονοκομματική κυβέρνηση των Σοσιαλιστών και πιθανώς κάποιων ανεξάρτητων και την εξωτερική στήριξη της Αριστεράς και των άλλων προοδευτικών και δεξιών εθνικιστικών κομμάτων, όπως του PNV της Χώρας των Βάσκων, αποφεύγοντας μάλιστα να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις για να διασφαλίσει την αποχή της Δημοκρατικής Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς της Καταλωνίας ERC, που εξέλεξε 15 βουλευτές και μετατραπήκε στο μεγαλύτερο κόμμα της Καταλωνίας, ξεπερνώντας την Ενωτική Αριστερά του En Comu Podem.
Οι διαπραγματεύσεις για το πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης ανάμεσα στον Πέδρο Σάντσεθ και τον Πάμπλο Ιγκλέσιας θα ξεκινήσουν μετά τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου, ενώ προεξοφλούνται “μυστικές” επαφές ανάμεσα στους δύο ηγέτες. Ο Ιγκλέσιας ζήτησε “υπομονή” και “διακριτικότητα” ενόψει των διαπραγματεύσεων. “Πρέπει να εργαστούμε πολύ και με διακριτικότητα. Θα γίνουν πολλές συναντήσεις. Μιλήσαμε μεταξύ μας και θα συναντηθούμε σύντομα. Πρέπει να φτιάξουμε το πρόγραμμα της κυβέρνησης” τόνισε ο Ιγκλέσιας.
Η κατάρρευση του Λαϊκού Κόμματος
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα με το 28,9% αύξησε πάνω από 2 εκατομμύρια τις ψήφους του (6,24%) και κατά 38 τις έδρες του σε σχέση με τις εκλογές του 2016.
Το δεξιό Λαϊκό Κόμμα κατέρρευσε χάνοντας 3,6 εκατομμύρια ψήφους, 71 βουλευτές και το 16,21% σε σχέση με το 2016. Ήταν τα χειρότερα εκλογικά αποτελέσματα για τη Δεξιά από την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο.
Οι Πολίτες με το 15,98% κατάφεραν να κερδίσουν πάνω από 1 εκατομμύριο ψήφους και να βγάλουν 57 βουλευτές (25 περισσότερους από τις εκλογές του 2016), στοχεύοντας να ηγεμονεύσουν στον κεντροδεξιό χώρο και στοιχηματίζοντας στα εσωτερικά προβλήματα που θα υπάρξουν στο Λαϊκό Κόμμα μετά την κατάρρευσή του.
Οι φασίστες του Vox αποτελούν τον άλλο μεγάλο νικητή των εκλογών, αφού εκτινάχθηκαν στο 10,34%, με σχεδόν 2,67 εκατομμύρια ψηφοφόρους και 24 βουλευτές (από 0,2% και 46.781 ψήφους το 2016).
Η πόλωση ανάμεσα στις αντιδραστικές και φασιστοειδείς δυνάμεις του ισπανικού εθνικισμού, το Λαϊκό Κόμμα, τους Πολίτες και το Vox, και τα αποσχιστικά κόμματα της Καταλωνίας και τα υπόλοιπα εθνικιστικά κόμματα των λαών της Ισπανίας οδήγησε σε ιστορική άνοδο τη Δημοκρατική Ρεπουμπλικανική Αριστερά της Καταλωνίας ERC και το δεξιό κόμμα της Χώρας των Βάσκων PNV, το οποίο, εκτός απροόπτου, θα στηρίξει την κυβέρνηση του Σάντσεθ.
Η υποχώρηση της Αριστεράς
Η απώλεια περίπου 1,2 εκατομμυρίων ψήφων από τα ενωτικά σχήματα της Αριστεράς σε σχέση με τις εκλογές του 2016 οφείλεται κυρίως στην “ιταλοποίηση” και στον κατακερματισμό των δυνάμεών της. Σε πολλές περιφέρειες και δήμους η Αριστερά ήταν πρώτη και διοικεί με εξαιρετική επιτυχία ακόμη πολλούς μεγάλους δήμους, αλλά κατάφερε να οδηγηθεί σε πολύμηνες εσωτερικές εντάσεις, που έπληξαν το γενικότερο πολιτικό προφίλ της, για να παρουσιαστεί στις προσεχείς δημοτικές εκλογές με διαφορετικά ψηφοδέλτια. Σημαντικό τμήμα των προοδευτικών ψηφοφόρων γύρισε την πλάτη στην Αριστερά και προτίμησε τη “χρήσιμη ψήφο” προς τους Σοσιαλιστές.
Στη Μαδρίτη, το Unidas Podemos υποχώρησε στο 16,34% και στις 609.000 ψήφους, από το 21,23% και τις 729.000 ψήφους του 2016 και από το 20,97% και τις 750.000 ψήφους του 2015.
Στη Βαρκελώνη, το En Comù Podem υποχώρησε στο 16,45% και στις 508.000 ψήφους με 6 βουλευτές, από το 26,44% και τις 690.000 ψήφους του 2016 και το 27,08% και τους 766.000 ψήφους και τους 9 βουλευτές του 2015. Το Ρεπουμπλικανικό Μέτωπο, στο οποίο συμμετείχε και το αποσχιστικό αριστερό κόμμα της Καταλωνίας CUP, πήρε μόλις 0,44% και με 113.008 ψήφους έμεινε εκτός Βουλής.
Στη Βαλένθια, το Unidas Podemos υποχώρησε στο 14,6% και στις 210.000 ψήφους για να εκλέξει 2 βουλευτές, ενώ το Compromis, που δεν δέχθηκε να κατεβεί μαζί με το Unidas Podemos, πήρε 8,69% και με 125.000 ψήφους εξέλεξε 1 βουλευτή. Το ενωτικό Unidos Podemos είχε πάρει στη Βαλένθια το 27,87% και 392.000 ψήφους το 2016 και 396.000 ψήφους το 2015.
Στη Σεβίλλη, το Unidas Podemos υποχώρησε στο 16,13% και στις 179.000 ψήφους από το 20,84% και τους 214.000 ψήφους του 2016.
Στην Α Κορούνια, το Unidos Podemos υποχώρησε στο 14,96%, από το 23,32% του 2016 και το 26,66% του 2015. Στη Γαλικία, καταστροφικά αποδέχθηκαν τα αποτελέσματα και για το αριστερό En Marea, που αποφάσισε να αποσχιστεί από το Unidas Podemos και να κατεβεί μόνο του, παίρνοντας μόλις το 0,07% και 17.728 ψήφους.
