«Ένας Έλληνας καλλιτέχνης ‘αφηγείται’ ξανά την κρίση στην Ευρώπη με τα Playmobil. Και η εταιρεία θέλει να σταματήσει» γράφει το αφιέρωμα του Guardian.
Όλα άρχισαν το 2013, ενώ ο Νίκος Παπαδόπουλος έπαιζε με με τον μεγαλύτερο γιο του, τον Γιάννη - Μάριο. «Επειδή κάνουμε ότι πηγαίνουμε για ύπνο παίζοντας με τα Playmobil, μου ήρθε η ιδέα να αναπαραστήσω σκηνές, όχι μόνο από την οικογενειακή ζωή, αλλά από όλη την κοινωνία».
Κάπως έτσι ο 36χρονος σεναριογράφος από τη Θεσσαλονίκη, πήρε την απόφαση. Ξόδεψε περί τα 900 ευρώ σε Playmobil και άρχισε να στήνει δεκάδες κατασκευές - «σκηνές» στο στούντιο του.
Βεβαίως, ο τρόπος με τον οποίον προσέγγισε το θέμα του, προκειμένου να εκφράσει την πολιτική διάσταση των γεγονότων, ήταν σατιρικός.
Στη συνέχεια, έβγαλε φωτογραφίες και τις ανάρτησε στη σελίδα που διατηρεί και η οποία φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Plasticonilism».
Η πρώτη δημιουργία ήταν με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και απεικονίζει μία γυναίκα με μαυρισμένα μάτια.
Ύστερα, στράφηκε στην προσφυγική κρίση, αλλά και στον ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη.
Η γερμανική Playmobil έκλεισε την πρώτη ηλεκτρονική σελίδα του «στη λογική της παραβίασης εμπορικών σημάτων και την πολιτική χρήση των προϊόντων της» και μόλις ο Νίκος Παπαδόπουλος άνοιξε νέα σελίδα, έλαβε την προειδοποίηση ότι θα συμβεί το ίδιο εάν δεν αφαιρέσει το πολιτικό περιεχόμενο.
Μετά από διαπραγματεύσεις, τόσο το fansite όσο και το blog του, φιλοξενεί σήμερα μια δήλωση ότι οι εικόνες του δεν ανήκουν, δεν χορηγείται ή έχει εξουσιοδότηση από την Playmobil. «Έχω το δικαίωμα να χρησιμοποιώ το παιχνίδι που έχω αγοράσει με οποιοδήποτε τρόπο μου αρέσει, χωρίς λογοκρισία» λέει ο Παπαδόπουλος. «Διαφορετικά είναι σαν ο εφευρέτης της πένας να σου απαγορεύει να γράφεις» εξηγεί.
Ο Παπαδόπουλος συνεχίζει να παίζει με τον γιο του, θεωρώντας πλέον, ότι δεν πρόκειται για ένα απλό παιχνίδι, αλλά για ένα δυνατό εργαλείο. «Οι φιγούρες Playmobil συμβολίζουν κάτι αγνό και αθώο. Έβαλα αυτό το αθώο παιχνίδι σε μια σκληρή σκηνή, θέλοντας να υπενθυμίσω εκείνο το συναίσθημα που είχαμε ως παιδιά, το αίσθημα που έχουμε χάσει τελείως. Τα παιδιά μου δεν το έχουν χάσει - και ελπίζω ότι, όταν έρθει η ώρα να κατανοήσουν την πραγματικότητα, η πραγματικότητα θα έχει γίνει πιο ανθρώπινη».
