Πριν 5 χρόνια είχα την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ήταν τέκνο των κοινωνικών αναγκών αλλά και των επίπονων και επίμονων προσπαθειών για την ενότητα της Αριστεράς, δεν έπρεπε να μετεξελιχθεί σε κόμμα. Ένα απ’ τα βασικότερα επιχειρήματα που πίστευα και επιστράτευα σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις και στις συνελεύσεις στην Καλλιθέα ήταν ότι οι συνιστώσες θα αποτελούσαν μιας άλλης μορφής τάσεις, όπως τις γνωρίσαμε εμείς στον ΣΥΝ. Είναι ένας φόβος που δυστυχώς δικαιολογημένα, παραμένει.
Σήμερα, το 2013, ζούμε τη σκληρότερη, την πιο βάρβαρη επίθεση που έχει εξαπολύσει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός στα λαϊκά στρώματα του «δυτικού» κόσμου μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Το αντίπαλο δέος – ο «υπαρκτός» σοσιαλισμός – έχει εξουδετερωθεί εδώ και χρόνια και οι καπιταλιστικές κοινωνίες και τα μεσαία στρώματά τους βρέθηκαν μπόσικα, γαλουχημένα στην τηλεοπτική δημοκρατία, στον ατομισμό και στον πολιτισμό της ευτέλειας που εγκόλπωσαν.
Άνθρωποι πεθαίνουν στα παγκάκια, άνθρωποι αυτοκτονούν καθημερινά, παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από τον υποσιτισμό, εκατοντάδες σχολεία και δεκάδες κλινικές κλείνουν, ενώ οι βαριά ασθενείς, οι ηλικιωμένοι και οι ανάπηροι ρίχνονται στον κοινωνικό καιάδα. Μια ολόκληρη γενιά χάνεται για την Ελλάδα και την αφήνει πίσω με τρόμο κι όσοι μένουν δουλεύουν για μισθούς πείνας και σε συνθήκες γαλέρας. Ταυτόχρονα, ο κοινωνικός αυτοματισμός αγκαζέ με το υποδόριο ρατσισμό συνοδεύουν τον εκφασισμό μέρους της κοινωνίας.
Είναι μια κατάσταση που έχουμε ξαναγνωρίσει (τουλάχιστον οι νεότερες γενιές);
Πρόκειται μήπως για συνθήκες σαν αυτές στις οποίες γεννήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ;
Μπορούμε να σκεφτόμαστε το ρόλο της Αριστεράς όπως πριν το Μνημόνιο, όπως πριν 5 χρόνια;
Η απάντηση είναι ένα κάθετο «όχι» και στα τρία ερωτήματα. Κι είναι αυτό το «όχι» που αναγκάζει το μεγάλο ΝΑΙ στο νέο κόμμα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η πρωτοφανής καταστροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη και η οποία δεν θα σταματήσει αν δεν κυβερνήσει (καταρχάς, και μετά συζητάμε για την κοινωνική εξουσία) ) άμεσα η Αριστερά! Τόσο απλά και τόσο δύσκολα.
Η επιμονή μας στην ενότητα της Αριστεράς, το εναλλακτικό επικαιροποιημένο πρόγραμμα που παρουσιάστηκε στην Αθηναϊδα αλλά και η, για πρώτη φορά, διατύπωση του «θέλουμε να κυβερνήσουμε» είχε ως αποτέλεσμα την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ στο 27% και στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Απαντήσαμε επομένως, στην ανάγκη των καιρών.
Ένα χρόνο μετά τις εκλογές, ο κόσμος τηρεί στάση αναμονής απέναντί μας. «Θα τα κάνετε αυτά που λέτε;» μας ρωτάνε στις γειτονιές και στα χωριά. Δε μας εμπιστεύεται. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης έχει να κάνει με τη δημόσια (τηλεόραση, καθεστωτικά ΜΜΕ) πολυφωνία-κακοφωνία. Ο λόγος μας βγαίνει θολός και η δυσπιστία, το μούδιασμα εύλογα. Η διστακτικότητα του κόσμου απέναντί μας είναι η διστακτικότητα που αντανακλά ο ΣΥΡΙΖΑ στα βήματά του να γίνει ενιαίος και στιβαρός. Ώστε να μπορεί να στηριχθεί πάνω του η καθημαγμένη κοινωνία και στη συνέχεια να εμπνευστεί και να αγωνιστεί μαζί του.
Οι τάσεις όπως λειτούργησαν στον ΣΥΝ είναι ό,τι χειρότερο μπορεί κληροδοτήσει το κόμμα του οποίου ήμουν μέλος, στον ΣΥΡΙΖΑ. Κόμματα μέσα στο κόμμα με ιεραρχία και «διαφωνία για την διαφωνία» μόνο ζημιά κάνουν. Ας μείνουν ως ιδεολογικά ρεύματα να εκφράζονται, να ζυμώνουν και να ζυμώνονται (πράγμα που δεν γίνεται σήμερα) κι ας αφήσουν το οξυγόνο να μπει στον ΣΥΡΙΖΑ. Το οξυγόνο είναι τα νέα μέλη που μπήκαν εδώ κι ένα χρόνο και ζουν έξω απ’ την κομματική γυάλα που ανακυκλώνει εσωστρέφεια και παραλύει την απαιτούμενη δράση. Έχουμε, άλλωστε, την κουλτούρα να εκλέξουμε, στη νέα ηγεσία, τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που πρόσφεραν και προσφέρουν στον χώρο ανεξαρτήτως συνιστώσας και τάσης.
Καλώς ή κακώς, η Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια, δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με τα κουβαδάκια της στην ανέμελη παραλία των εσωκομματικών ανταγωνισμών, των αδιαπέραστων ομαδοποιήσεων, των προσωπικών φιλοδοξιών και των «τασικών» διαγκωνισμών. Έρχεται τσουνάμι και θα σαρωθούμε όλοι μαζί: συνιστώσες, τάσεις, ρεύματα, στελέχη, μέλη, άνθρωποι. Και το τσουνάμι περιλαμβάνει πείνα και φασίστες. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους τακτικισμούς και τα «μαγαζιά» μας για πιο εύκολες εποχές.
Το 1ο και ιδρυτικό συνέδριο του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να σηματοδοτήσει στην ελληνική κοινωνία το εξής: είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε ενωμένοι για να ανατρέψουμε τα μνημόνια και τους φορείς τους και να σταματήσουμε την καταστροφή. Πριν είναι αργά. Για όλους μας.
* συντονιστής ΝΕ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ, μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
