Καθόμουν έξω από το στέκι των μεταναστών. Είχα πιεί τα κρασιά μου, η παρέα ήταν καλή, ε… δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος. Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ήμουν στο όριο του ρεταρίσματος.

Εμφανίστηκε ως ένας από τους συνήθεις ύποπτους. Ένας μετανάστης φορτωμένος μ’ ένα σωρό απίθανα μπιχλιμπίδια. Φωτεινές μπάλες, πολύχρωμους ηλεκτροκίνητους μύλους, κατσαβίδια, κομπολόγια, αναπτήρες, φακούς, γιο-γιο και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους σας.

Του ζήτησα να τον φωτογραφίσω αλλά και να μείνει κάπως ακίνητος γιατί ο φωτισμός ήταν ελάχιστος. Το έκανε.

Μετά, αναμενόμενο, πήρε θάρρος και άρχισε να προσπαθεί να με πείσει να αγοράσω κάτι από την πραμάτεια του. Του έδωσα ένα ευρώ (ω, ναι… επαναλαμβάνω, 1 ολόκληρο ευρώ!) για να με αφήσει ήσυχο χωρίς να ζητήσω το οτιδήποτε από το εμπόρευμα του.

Επέμενε:

-Δώσε άλλο ένα [ευρώ] και πάρε ότι θες!

-Δεν έχω άλλο, είμαι και τσιγκούνης!

-Καλά, τότε πάρε με άλλη μια φωτογραφία!

-Σ’ αυτό δεν είμαι τσιγκούνης!

Μου ζήτησε (αφήνοντας δίπλα μου το γεμάτο μπιχλιμπίδια σακβουαγιάζ του) πριν τον τραβήξω φωτογραφία, να περιμένω μέχρι ν’ ανάψει ότι λαμπάκι είχε και δεν είχε. Μετά στήθηκε σα χριστουγεννιάτικο δένδρο μ’ ένα πλατύ χαμόγελο (cheese!).

Ε, τι να έκανα; Του έβγαλα μια φωτογραφία.