Εκείνο το βράδυ μάς χτύπησε σα χαστούκι από τις τηλεοράσεις η ακατανόητη κραυγή, το στρατιωτικό ανελλήνιστο «εγέρθητο». Ήταν ένα πρόσωπο από τον δυσώδη υπόνομο του νεοναζισμού, ο ελάχιστα γνωστός ακόμα στους πολλούς Γερμενής. Το ίδιο χαστούκι χτύπησε τους παγωμένους δημοσιογράφους που περίμεναν τον αρχηγό στα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Κι όμως ελάχιστοι αντέδρασαν και διαμαρτυρήθηκαν. Οι υπόλοιποι σηκώθηκαν για να μπει ο αρχηγός. Δείγμα κι αυτό όσων θα ακολουθούσαν. Ο Μιχαλολιάκος το ίδιο βράδυ απευθυνόταν στους συγκεντρωμένους οπαδούς με τη φράση «Δεν είμαστε αγέλη ατάκτων αλλά στρατός».
Πέρασαν 9 χρόνια από τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012: η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή έμπαινε για πρώτη φορά στη Βουλή με 6,97% των ψήφων και 21 έδρες. Φορώντας τον μανδύα νόμιμου πολιτικού κόμματος, η βίαιη οργάνωση του ποινικού ακροδεξιού περιθωρίου εκτινάχτηκε από τις 20.000 ψήφους του 2009 στις 440.000. Ήταν μια ιλιγγιώδης κλιμάκωση: η ευρύτερη Ακροδεξιά είχε ήδη νομιμοποιηθεί με τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Μόλις μπήκε το κόμμα του Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση έσπασε το ταμπού που ήθελε την Ακροδεξιά εκτός διακυβέρνησης. Ο πιο δύσπεπτος συμβολισμός ήταν η υπουργοποίηση Βορίδη. Δεν ήταν κάποια light ακροδεξιά προσωπικότητα του telemarketing. Ήταν ο δηλωμένος εθνικοσοσιαλιστής που φωτογραφιζόταν φανερά με ναζιστικά σύμβολα και ενίοτε στα σκοτεινά με τσεκούρια. Και μετά ήρθε η αλλαγή παραδείγματος. Από το 2019, δεν έχουμε πλέον την Ακροδεξιά ως κυβερνητικό εταίρο αλλά ως μόνιμη κομματική συνιστώσα εντός κυβερνώντος κόμματος. Δεν έχουμε ακροδεξιά κυβέρνηση, όπως κάποιοι λένε. Έχουμε όμως συντηρητικό κυβερνητικό κόμμα σε διαρκή ώσμωση με την Ακροδεξιά του.
Προηγήθηκε η συνεργασία της Αριστεράς με τους εθνολαϊκιστές του Καμμένου και η συνύπαρξη με απερίγραπτα (εθνικιστικής κοπής) πρόσωπα τύπου Ραχήλ Μακρή. Ενοχλεί βέβαια η επιλεκτική μνήμη κάποιων που θυμούνται μόνο αυτά, ξεχνώντας ότι σήμερα αντιπρόεδρος της ΝΔ είναι ένας οπαδός του Τραμπ. Αλλά χρειάζεται και η Αριστερά να ξαναδεί αναστοχαστικά τέτοιες επιλογές της.
Γυρνώντας λοιπόν στο 2012, εκείνη η στιγμή της εισόδου των νεοναζί στη Βουλή πυροδότησε μια τεράστια ακροδεξιά επιτάχυνση. Όλα πλέον ήταν πιθανά. Και άλλοι λαοί βίωσαν κρίση, δεν έστειλαν νεοναζί μαχαιροβγάλτες στη Βουλή. Και άλλα πολιτικά συστήματα περνούν κρίση, δεν γέννησαν τέτοια τέρατα. Είχε προηγηθεί μακρά αμεριμνησία των θεσμών, αδράνεια των διωκτικών και των δικαστικών αρχών απέναντι στη ρατσιστική βία, εξωραϊσμός της δημόσιας εικόνας των χρυσαυγιτών από πολλά ΜΜΕ. Θύλακες εντός του βαθέως κράτους συνεργούσαν με εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και εχθρούς του πολιτεύματος. Κάποιοι άφησαν χώρο και έδωσαν χρόνο στα τάγματα εφόδου. Ένα χρόνο μετά, το 2013 θα δολοφονούταν ο Παύλος Φύσσας από το τάγμα εφόδου της Νίκαιας. Έτσι θα ξεκινούσε η ποινική διερεύνηση των εγκλημάτων της ΧΑ. Οχτώ χρόνια μετά, το δικαστήριο θα καταδίκαζε την ηγεσία της ως εγκληματική οργάνωση. Η σημασία της καταδίκης είναι τεράστια. Επιτέλους λειτούργησε η δικαιοσύνη, αντέδρασε το κράτος. Επιτέλους η δημοκρατία αμύνθηκε. Αλλά προηγουμένως απέκτησε δύναμη η Χρυσή Αυγή, χωρίς ποτέ να κρύβει ότι είναι μια βίαιη συμμορία.
Επιστροφή στο σήμερα. Η άρση της ασυλίας του καταδικασμένου για κακουργήματα Λαγού και η σύλληψή του είναι ένα ακόμα θετικό βήμα. Αλλά και πάλι δε μπορούμε να εφησυχάζουμε. Όχι μόνο γιατί η κυβέρνηση πατάει και σε ακροδεξιά βάρκα. Αλλά και γιατί στην Ελλάδα ο εθνοκεντρισμός είναι επίσημη κρατική ιδεολογία που αναπαράγουν εκπαίδευση, Εκκλησία, πνευματικοί άνθρωποι, ΜΜΕ. Τι πιστεύει ο μέσος Έλληνας για την εθνική του ταυτότητα; Ομοιογένεια και καθαρότητα, μια γλώσσα, μια θρησκεία, μια ταυτότητα. Ένα έθνος που μένει αναλλοίωτο στον χρόνο και έχει δίκιο σε όλα.
Ευτυχώς πήγαν λοιπόν φυλακή οι νεοναζί αλλά ο εθνικισμός παραμένει, ο αντικοινοβουλευτισμός επίσης. Όχι ο μπρουτάλ φουσκωτός αντικοινοβουλευτισμός του Κασιδιάρη με αναβολικά και «ματσίλα». Αλλά ο κόσμιος κυριλέ αντικοινοβουλευτισμός των μεγαλοδημοσιογράφων. Η απαξίωση για κάθε συλλογική διάσταση και δράση. Το μένος εναντίον της Μεταπολίτευσης. Εκεί αποδίδουν όλα τα δεινά. Να τελειώνουμε με τη Μεταπολίτευση, λένε διαρκώς.
Τι έχουμε λοιπόν; Από τη μια, άθικτη και συμπαγή ακροδεξιά σε δομές του βαθέως κράτους, αστυνομία, Εκκλησία και αλλού. Και σε μέρος του δικαστικού σώματος. Από την άλλη, συστηματική απαξίωση της Μεταπολίτευσης, της πιο μακράς δημοκρατικής περιόδου στην ιστορία της χώρας. Όποιος μιλάει σήμερα για κοινωνικά δικαιώματα είναι εκ προοιμίου ύποπτος.
Αυτό ακριβώς είναι η κανονικοποίηση της ακροδεξιάς, το mainstreaming. Την ίδια ώρα, ο σκληρός εξτρεμισμός, τα μέλη των ταγμάτων εφόδου, οι «πατριώτες ακτιβιστές» στα νησιά και στη Θράκη, οι μιλίτσιες, δεν έχουν καθόλου ζοριστεί. Οι θεσμοί είναι έτοιμοι να κάνουν ακριβώς τα ίδια λάθη. Οι διωκτικές αρχές εξακολουθούν να βλέπουν τρομοκρατία μόνο στο αριστερό άκρο. Δεν έμαθαν τίποτα από τη δίκη. Άσε που κάποιοι μπορεί να νιώθουν και άσχημα, ότι «το παρακάναμε με τη Χρυσή Αυγή».
Να γιατί είναι θέμα τιμής για τη δημοκρατία η σύλληψη του Παππά. Η διαφυγή του παραμένει διαρκής υπόμνηση του ανοιχτού μετώπου με τον νεοφασισμό.
