Εικόνα εμπλοκής στις συζητήσεις με την τρόικα μεταδίδει η κυβέρνηση, αν και αισιοδοξεί ότι θα υπάρξει συμφωνία αύριο. Τα όρια των θεατρικών κινήσεων με εκείνα των πραγματικών διαφορών μεταβάλλονται, καθώς η κυβέρνηση Σαμαρά είναι διπλά εγκλωβισμένη εν όψει εκλογών. Αν συμμορφωθεί προς τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της, τότε κινδυνεύει με ανεπανόρθωτη εκλογική ζημιά. Αν δεν συμμορφωθεί και παραμείνουν οι ασυμφωνίες, τότε κινδυνεύει να απολέσει προεκλογικά το μοναδικό στήριγμά της, την εύνοια της τρόικας. Και να αυτοϋπονομευθεί η ίδια αποδεικνύοντας ότι αποτελεί τον κύριο παράγοντα της προϊούσης πολιτικής αποσταθεροποίησης.
Το δίλημμα αφορά, για άλλους λόγους, και την τρόικα και, κυρίως, τον Σόιμπλε. Αν δείξει χαλαρότητα έναντι των "αμαρτωλών", τότε θα δώσει επιχειρήματα στον αυξανόμενο δεξιό ευρωσκεπτικισμό στη Γερμανία, αλλά και "κακό παράδειγμα" για τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, όπου ακόμη και ο Ιταλός Ρέντσι βγάζει γλώσσα και απαιτεί να τελειώσει η λιτότητα. Αν ο Σόιμπλε εννοεί τα όσα δημόσια δηλώνει, θα οδηγήσει σε κατάρρευση την σε αποδρομή ευρισκόμενη κυβέρνηση Σαμαρά.
Είναι προφανές ότι και οι δυο πλευρές, η καθεμιά για τους ίδιους ή για διαφορετικούς λόγους, είναι αναγκασμένες να συνομολογήσουν ότι θα συνεχίσουν, έστω κατ' οικονομίαν, τη μνημονιακή πορεία. Μπορεί να καταλήξουν σε ποσοστιαία συμφωνία. Σε όση έκταση υλοποιηθούν -ή αναληφθούν υποσχέσεις να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις-, σε τόση έκταση θα υλοποιηθεί το δανειακό πρόγραμμα, που, ούτως ή άλλως, στο επίκεντρό του είναι η εξυπηρέτηση των τοκοχρεολυσίων, δηλαδή των συμφερόντων των πιστωτών. Και μετά τις ευρωεκλογές, αναλόγως των συσχετισμών στην Ευρώπη και την Ελλάδα, θα τεθεί επί τάπητος το μείζον θέμα του δημόσιου χρέους, το οποίο τελεσίδικα έχει αποδειχτεί μη βιώσιμο. Και αυτή η μείζων ρύθμιση θα συναρτηθεί με την επιβολή καθεστώτος "αιωνίου λιτότητος", με τρίτο Μνημόνιο για την Ελλάδα. Η ειρωνεία Σόιμπλε πως "δεν θα δώσουμε βοήθεια σ' αυτούς που δεν τη θέλουν" έχει αντίστροφη ανάγνωση. Θα δώσουν λεφτά, με το σταγονόμετρο, για να διαφυλάξουν τον έλεγχο της οικονομικής και πολιτικής πορείας της χώρας, με αντάλλαγμα την πολιτική κυριαρχία της Γερμανίας και τη μετατροπή του ευρωπαϊκού Νότου σε ζώνη αποικιοκρατικής ανάπτυξης.
Όσα ζούμε αυτές τις μέρες δεν θα τελειώσουν αύριο ή μεθαύριο. Οι επικείμενες ευρωεκλογές και οι εθνικές που θα ακολουθήσουν, αναλόγως του μεγέθους της κυβερνητικής συντριβής, μπορούν να συμβάλουν ώστε να ανατραπεί ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός και οι ευρωπαϊκοί λαοί να μπουν ορμητικά στο προσκήνιο. Γι' αυτό οι φόβοι του Σαμαρά και του Βενιζέλου δεν αφορούν τη στιγμή, αλλά απηχούν στρατηγικά αδιέξοδα του κυρίαρχου συστήματος. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στο κυβερνητικό δίδυμο είναι να υπολάβει την τεράστια ζώνη της αδιευκρίνιστης ψήφου ως ψήφο ανοχής προς την κυβέρνηση. Έχουν τελειώσει και δεν μπορούν να νεκραναστηθούν!
Μόνον η Αριστερά, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να μετατρέψει τους κατανοητούς δισταγμούς ή και φόβους μεγάλου μέρους της κοινωνίας σε ευκαιρία πολιτικής συμμετοχής. Υπό την προϋπόθεση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει το αναγκαίο επόμενο βήμα: θα κατορθώσει να μετατρέψει την αναγκαστική ψήφο, την ψήφο από ανάγκη, σε ψήφο εμπιστοσύνης και ελπίδας για το παρόν και το μέλλον της χώρας.
15/3/2014
