Από τη στιγμή που αποφασίσαμε να καταθέσουμε υπέρ του αιτήματος για κατ’ οίκον νοσηλεία του Σάββα Ξηρού, ήμασταν σχεδόν βέβαιοι ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις – όπως υπήρξαν και στο παρελθόν αντιδράσεις, οι οποίες μάλιστα ήταν δημαγωγικές και ανθρωποφαγικές. Ωστόσο, αυτό το ενδεχόμενο δεν μπορούσε να μας εμποδίσει να μας κάνει να δράσουμε αντίθετα με ό,τι υπαγορεύουν οι αρχές του κράτους δικαίου και του ανθρωπισμού, καθώς και η συνείδησή μας. Γιατί, για μας, είναι αυτονόητο ότι ένας κρατούμενος με ποσοστό αναπηρίας 93%, με πολλαπλά και σοβαρά προβλήματα υγείας (μεταξύ των οποίων ολική τύφλωση, αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.ά.) δεν πρέπει να εξοντωθεί στη φυλακή, οδηγούμενος στον θάνατο, αλλά να συνεχίσει τη νοσηλεία του περιορισμένος κατ’ οίκον.
Είναι κάτι απολύτως στοιχειώδες για το κράτος δικαίου, πέρα από πολιτικές αντιλήψεις και απόψεις. Μάλιστα, και οι δυο μας, ως μέλη της Επιτροπής Σωφρονιστικού Συστήματος της Βουλής, είχαμε δυστυχώς την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, ιδίοις όμμασι, σε επανειλημμένες επισκέψεις μας, ότι τόσο οι φυλακές Κορυδαλλού όσο και το κατ’ ευφημισμόν νοσοκομείο (που δεν πληροί στοιχειώδεις προδιαγραφές, όπου υπάρχουν άρρωστοι ακόμα με πολυανθεκτική φυματίωση) επιβαρύνουν σοβαρά την κατάσταση της υγείας ακόμα και ανθρώπων με πολύ μικρότερα προβλήματα υγείας. Ποια άλλη απόδειξη χρειάζεται, άλλωστε, όταν ο Σάββας Ξηρός φυλακίστηκε με 68% αναπηρία και σήμερα το ποσοστό έχει αυξηθεί στο 93% (σύμφωνα με γνωμάτευση του ΙΚΑ). Και για όποιον δυσπιστεί παραπέμπουμε στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: υπόθεση Σ. Ξηρού κατά Ελλάδος, 9.9.2010), με την οποία η Ελλάδα καταδικάζεται για «απάνθρωπη συμπεριφορά» – χωρίς δυστυχώς, έκτοτε, η χώρα μας να πράξει οτιδήποτε για τη βελτίωση των συνθηκών για τις οποίες καταδικάστηκε.
Η κατάσταση της υγείας του Σάββα Ξηρού συνιστά ακριβές παράδειγμα αυτού που στα σχετικά εγχειρίδια περιγράφεται ως «ανήκεστος βλάβη». Και το ίδιο ασφαλώς θα πράτταμε και θα καταθέταμε και για κάποιον κρατούμενο βιαστή, οικονομικό καταχραστή ή χουντικό, αν είχε 93% αναπηρία, αν η κατάσταση της υγείας του ήταν τόσο επιβαρυμένη. Και φανταζόμαστε ότι τότε κανένας δεν θα διερωτάτο αν η τοποθέτησή μας υποκρύπτει κάποια συμπάθεια (δική μας ή του ΣΥΡΙΖΑ) προς τους βιασμούς, τις οικονομικές καταχρήσεις και τις χούντες, τους βιαστές, τους καταχραστές και τους χουντικούς. Για όσους πάντως εξακολουθούν να αναμασούν τα «περί συμπάθειας στην τρομοκρατία» τους λέμε: η μόνη συμπάθειά μας –και μάλιστα όχι απλώς συμπάθεια αλλά φανατική προσήλωση– είναι στο κράτος δικαίου, στον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ψυχικής και της σωματικής υγείας του ανθρώπου.
