Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από έναν λαό που φοβάται. Έναν λαό που καθημερινά πέφτει θύμα ενός συστημικά ελεγχόμενου εκφοβισμού και, ακολουθώντας κάποια ανεξέλεγκτα αντανακλαστικά, τρέχει μονίμως να κρυφτεί σε προκάτ καταφύγια που κάποιοι έχουν φροντίσει να κατασκευάσουν, ώστε να κατευνάσουν τους τεχνητούς φόβους που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την πρόσφατη συζήτηση που προεκλογικά άνοιξε για τη φορολόγηση των ασύλληπτων για τα δεδομένα του απλού πολίτη κερδών των επιχειρηματικών κολοσσών που διαχειρίζονται το εμπόριο ηλεκτρικής ενέργειας και αυτό των καυσίμων. Μια συζήτηση για το αν θα πρέπει να υπερφορολογηθούν εταιρείες με υπέρογκα κέρδη, που η ενεργειακή κρίση τα διόγκωσε ακόμα περισσότερο. Και ενώ θα περίμενε κανείς η κοινωνία να απαντήσει καταφατικά στο ερώτημα αυτό, γίναμε μάρτυρες ενός συστημικού εκφοβισμού των πολιτών από τα κέντρα και τα παράκεντρα της Νέας Δημοκρατίας που, ούτε λίγο ούτε πολύ, βάλθηκαν να πείσουν τον πολίτη πως η φορολόγηση των συγκεκριμένων εταιρειών θα πλήξει το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας.

Γίναμε και γινόμαστε μάρτυρες ενός συστημικά ελεγχόμενου εκφοβισμού που με τη βοήθεια της χειραγωγημένης από τη Νέα Δημοκρατία ενημέρωσης τρομοκρατεί ακόμα και τον ιδιοκτήτη του ψιλικατζίδικου της γειτονιάς πως έτσι και κάνετε το λάθος να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., αλίμονό σας, γιατί θα έρθει ο Τσίπρας και θα σας αρπάξει από το ταμείο τα μερίσματα και τα υπερκέρδη που ανάθεμα κι αν έχετε.

Και όλο αυτό το σκηνικό, αντί να αποτελεί σενάριο κωμικής σειράς στην τηλεόραση, είναι η απελπιστική πραγματικότητα που για ακόμα μια φορά βιώνουμε, έχοντας πάνω από το κεφάλι μας μια πολιτική εταιρεία που προστατεύει τους λίγους τρομοκρατώντας και χειραγωγώντας τους πολλούς, κάνοντάς τους να πιστεύουν πως δυνάμει ανήκουν και αυτοί στους λίγους και εκλεκτούς.