Στο μονοπάτι που διαλέγουμε να βαδίσουμε το πιο δύσκολο από όλα είναι το βάρος της υποχρέωσης που κουβαλάμε. Υποχρέωση να μην απογοητεύσουμε τον κόσμο. Υποχρέωση να ξαναέρθει ο κόσμος κοντά στην πολιτική που σημαίνει ότι δεν θα τον έχουμε απογοητεύσει προηγουμένως. Υποχρέωση να ακούσουμε τον κόσμο που πολλές φορές μπορεί να έχει μέσα του συντηρητισμό και στερεότυπα, άλλωστε δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε τον κόσμο και να μιλάμε μόνο με ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει τις συντηρητικές αντιλήψεις και στερεότυπα.

Έχουμε υποχρέωση να μιλήσουμε ειλικρινά και να σπάσουμε την αντίληψη του μεσσιανισμού και της ανάθεσης. Υποχρέωση να ξεκαθαρίζουμε ότι δεν θα κάνουμε θαύματα γιατί όλοι ξέρουμε ότι μια κυβέρνηση δεν αλλάζει τον κόσμο. Είναι υποχρέωση να μην μιλήσουμε ως πολιτευτές του 1950. Είναι υποχρέωση να μην κάνουμε λάθη που έκανε η πολιτική στο παρελθόν. Σίγουρα να μην κάνουμε τα τεράστια λάθη που έκανε η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη η οποία έγινε ο καλύτερος εφαρμοστής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής χρησιμοποιώντας μάλιστα το προσωπείο του προοδευτικού. Είναι υποχρέωση να πούμε ότι δεν αλλάζει ο κόσμος με μία ψήφο.

Ο κόσμος δεν θέλει θαύματα. Θέλει λίγο καλύτερη ζωή. Θέλει να πιστέψει ξανά σε κάτι. Στο ότι μπορεί να γίνει η ζωή λιγάκι πιο δίκαιη. Πρέπει να προσπαθήσουμε οι άνθρωποι να πιστέψουν ξανά στην πολιτική που σημαίνει να πιστέψουν και στην δύναμη τους να αλλάξουν την καθημερινότητά τους από κάθε μετερίζι, από τη γειτονιά, το δήμο, το σωματείο, τους συλλόγους

Οφείλουμε να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους. Να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Να είμαστε ενωμένοι για το κοινό καλό. Δεν μπορούμε στη διάρκεια των όσων πλήττουν την ανθρωπότητα και τις κοινωνίες να φαγωθούμε για μικρά και ασήμαντα, είναι τουλάχιστον εγωιστικό και επιπόλαιο. Έχουμε υποχρέωση όχι να κάνουμε θαύματα και να υποσχεθούμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο σαν να κρατάμε μαγικό ραβδί αλλά να μην τους απογοητεύσουμε. Αν τους απογοητεύσουμε χαθήκαμε. Γιατί δεν είναι ότι ο κόσμος θα απομακρυνθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από κόμμα είναι και μία ανάγκη. Καλώς η κακώς σήμερα είναι το πολιτικό υποκείμενο έκφρασης της ανάγκης για πιο δίκαιη ζωή. Άρα ο κόσμος θα απομακρυνθεί τόσο από το ΣΥΡΙΖΑ, όσο από την πολιτική, όσο όμως και από την ίδια του την ανάγκη για καλύτερη ζωή. Δεν έχουμε δικαίωμα να του πούμε ότι κακώς πίστεψες στην ελπίδα για προκοπή. Και γενικά δεν έχουμε δικαίωμα για πολλά λάθη και κυρίως για απογοήτευση.

Πρέπει λοιπόν να εμπιστευτούμε και να εμπλέξουμε τους ανθρώπους να μοιραστούμε τον αγώνα. Συνεπώς από τη μία δεν έχουμε πολλά δικαιώματα και την ίδια στιγμή έχουμε τεράστιες υποχρεώσεις. Αυτό δεν πρέπει να μας ανησυχεί όμως. Ίσα ίσα είναι το σωστό μήνυμα ότι βαδίζουμε στο δρόμο του ρητού των Ζαπατίστας ‘’όλα για όλους και για μας τίποτα’’.

Κορφιάτης Νίκος
Μέλος ΟΜ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Βορειοανατολικών