Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που κατέθεσε έπειτα από αδικαιολόγητη καθυστέρηση το υπουργείο Δικαιοσύνης αποτελεί τροποποίηση του αποτυχημένου νόμου 927/1979, βάσει του οποίου μέχρι σήμερα έχουν ασκηθεί ποινικές διώξεις μόνο για 4 υποθέσεις πανελλαδικά. Ταυτόχρονα, το νομοσχέδιο επιχειρεί να εντάξει στην εθνική νομοθεσία την απόφαση-πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ του Συμβουλίου της ΕΕ, η οποία εστιάζει στο ρατσιστικό λόγο, αντί να προβλέπει την τιμωρία του δράστη της αξιόποινης πράξης με ρατσιστικά
χαρακτηριστικά.

Σημαντική έλλειψη αποτελεί η απουσία διατάξεων που προστατεύουν τους μετανάστες θύματα ή μάρτυρες, για παράδειγμα μέσω της χορήγησης ή/και ανανέωσης της άδειας παραμονής τους ή της προστασίας τους από την απέλαση. Αν ένας μετανάστης χωρίς χαρτιά, θύμα ρατσιστικής βίας, απευθυνθεί στο γραφείο αντιμετώπισης ρατσιστικής βίας για να βοηθηθεί, το πιθανότερο είναι να τιμωρηθεί ο ίδιος παρά ο δράστης του εγκλήματος. Εξω από το πεδίο του νομοσχεδίου, επιπλέον, βρίσκεται και η ρατσιστική συμπεριφορά για λόγους ταυτότητας φύλου: ο όρος "γενεαλογικές καταβολές" δηλώνει απλώς αμηχανία, αν όχι άγνοια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπενθυμίζει ότι το μείζον σε ό,τι αφορά τον ρατσισμό είναι η ρατσιστική πράξη -όχι ο ρατσιστικός λόγος. Όπως κατέδειξε δε η διαδικασία εξάρθρωσης της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, η αντιμετώπιση του ρατσισμού είναι ζήτημα που απαιτεί πρωτίστως πολιτική βούληση για την ενεργοποίηση των διωκτικών μηχανισμών. Στην εποχή του θεσμοποιημένου ρατσισμού και της ποινικοποίησης της μετανάστευσης, στην εποχή των στρατοπέδων κράτησης, των κρατητηρίων-κολαστηρίων και του “Ξένιου Δία”, και στα χρόνια που ο όρος “λαθρομετανάστευση” καθοδηγεί τη σκέψη και την πράξη σημαντικών τμημάτων της διοίκησης, της Αστυνομίας, της Δικαιοσύνης και των ΜΜΕ απέναντι στους φτωχότερους των φτωχών, το νέο νομοσχέδιο τους αφήνει απροστάτευτους. Αποδεικνύεται, έτσι, αναντίστοιχο του προβλήματος που επιδιώκει να αντιμετωπίσει.