Στις 28 Ιούλη του 1980, έξω από το εργοστάσιο-γκέτο της ΕΤΜΑ, δολοφονείται η Σωτηρία Βασιλακοπούλου. Η Σωτηρία σπούδαζε στην Πάντειο και ήταν μέλος της ΚΝΕ. Μαζί με άλλους συντρόφους της βρίσκονταν έξω από την πύλη του εργοστασίου και μοίραζαν προκηρύξεις για την απεργία που θα γινόταν την επόμενη μέρα.
Η διεύθυνση του εργοστασίου είχε δώσει ρητή εντολή στους μπράβους της να μη φτάσει προκήρυξη σε χέρι εργάτη. Όταν σχόλασε η βάρδια και άνοιξε η πύλη, ο οδηγός ενός πούλμαν (Μάριος Χαρίτος) που μετέφερε εργάτες, ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα και κινήθηκε προς το μέρος των φοιτητών. Το βαρύ όχημα πέρασε πάνω από τη Σωτηρία και της αφαίρεσε τη ζωή.
Οι αστυνομικοί που βρίσκονταν στο απέναντι πεζοδρόμιο κατέγραψαν τη δολοφονία ως «τροχαίο ατύχημα». Σαν τέτοιο αντιμετωπίστηκε και από μεγάλη μερίδα του τύπου που δημοσίευσαν την είδηση στη στήλη με τα τροχαία του σαββατοκύριακου…
Για το έγκλημα δεν τιμωρήθηκε κανείς. Ο εισαγγελέας Θεοφανόπουλος έκρινε την εν ψυχρώ δολοφονία της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου σαν τροχαίο ατύχημα και άσκησε δίωξη κατά του δολοφόνου οδηγού για «ανθρωποκτονία εξ αμελείας», ενώ στους ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος δεν ασκήθηκε καμία δίωξη.
Λίγους μήνες αργότερα, το 6ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ θα είναι αφιερωμένο στη Σωτηρία Βασιλακοπούλου, με το σύνθημα: «Συντρόφισσα, σε σένα ανήκει η πιο τιμητική θέση!» και ο Γιάννης Ρίτσος θα διαβάσει τους παρακάτω στίχους, στη μνήμη της:
Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,
να ’ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις,
να ’ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,
οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι, και συ να λείπεις,
ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν’ ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
ν’ ανεβαίνει μια παρέλαση στην οδό Σταδίου,
χιλιάδες κόσμος κρατώντας στα χέρια του κόκκινες σημαίες,
κρατώντας επιτέλους τα όνειρά του μέσα στα χέρια του,
να λένε δυνατά τη λέξη σύντροφος, και συ να λείπεις,
ύστερα ένα κλειδί να στρίβει – η κάμαρα να ’ναι σκοτεινή
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο, και συ να λείπεις,
σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτου απ’ το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν’ αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ’ το χώμα,
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει,
όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα ‘χει λιώσει».
(…) Να λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις·
αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θάσαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα
που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θάσαι για πάντα
μέσα σ’ όλο τον κόσμο.Γιάννης Ρίτσος, «Οι γειτονιές του κόσμου» (απόσπασμα)
Μνημείο με τη μορφή της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου και τους στίχους του Γ. Ρίτσου, κοντά στον τόπο της δολοφονίας της
Λίγες ώρες μετά τη στυγερή δολοφονία της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, στην πύλη του εργοστασίου, μια εργάτρια της ΕΤΜΑ θα πει: «Η Σωτηρία ήταν δικό μας σπλάχνο… Τη φάγανε κι είχαν όλους εμάς στο νου τους…».
Την επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη πανεργατική απεργία. Η τρομοκρατία στην ΕΤΜΑ έσπασε. Η συμμετοχή των εργατών του εργοστασίου ήταν καθολική.
Η μορφή της νεαρής κομμουνίστριας πέρασε στο πάνθεον των ηρώων της ταξικής πάλης, του αγώνα για να εξαλειφτεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Τα οράματα και τα ιδανικά της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου είναι σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ. Η θυσία της παραμένει ζωντανή στη μνήμη, το έγκλημα δεν ξεχνιέται. Η Σωτηρία ζει στους καθημερινούς αγώνες του λαού και της νεολαίας.
