Η πρώτη φάση των αγώνων των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έληξε, το ίδιο και ο αγώνας των εφοριακών. Η εκπαιδευτική κοινότητα διατηρεί τα σκήπτρα των κοινωνικών αγώνων με κλειστά τα μεγάλα πανεπιστήμια, με αιχμή την απεργία διαρκείας των διοικητικών υπαλλήλων. Καθηγητές και φοιτητές έπονται, με καθυστέρηση είναι η αλήθεια – πάλι καλά όμως, αν αναλογιστούμε την μακρά περίοδο αποχής όταν ο κόσμος καιγότανε. Άλλοι κλάδοι, όπως οι εργαζόμενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση και οι νοσοκομειακοί είναι σε παρατεταμένη αγωνιστική κίνηση, με χαμηλότερης έντασης μορφών αγώνα, αλλά και με τις κλαδικές ιδιαιτερότητες, όπως η αναμονή του δευτέρου κύματος διαθεσιμοτήτων για τους πρώτους και το εκτεταμένο σύστημα προσωπικού ασφαλείας στα νοσοκομεία για τους άλλους. Η ΕΡΤ κρατάει μετά από 4 μήνες αγώνα.

Θα πείτε ότι απουσιάζει ο ιδιωτικός τομέας, με εξαίρεση την αμυντική βιομηχανία, αν μιλάμε για ένα μεγάλο απεργιακό κύμα, για ένα κοινωνικό μέτωπο ανατροπής. Όχι ότι δεν υπάρχουν λόγοι, κατανοητοί στον καθένα χωρίς πολλά λόγια, αφού μιλάμε για μισθούς και συντάξεις, για την δημόσια υγεία και παιδεία, για την υπερφορολόγηση η οποία αφαιρεί κάθε διαθέσιμο πόρο από το οικογενειακό εισόδημα, για τις νέες, τις αυριανές απολύσεις. Σκέφτομαι, ενδεικτικά, τους τραπεζοϋπάλληλους, τους εν ενεργεία, ενώ οι συνταξιούχοι είναι μια άλλη παράλληλη ιστορία: όλοι έχουν υποστεί μειώσεις στους μισθούς, άλλοι «συναινετικά», με την υπογραφή κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων, και άλλοι αυθαίρετα, με την εργοδοτική βία. Όλοι σκέφτονται ότι τα χειρότερα ακολουθούν: ο κίνδυνος των απολύσεων, των μαζικών απολύσεων, δεν είναι ένα ακόμα μελλοντικό σενάριο αλλά διακηρυγμένος στόχος και δέσμευση στο μηχανισμό ανακεφαλοποίησης. Δημοσιογραφικές πηγές μιλάνε για άμεση απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων σε επιχειρήσεις που εργάζονται περισσότεροι από 150 εργαζόμενοι, φωτογραφίζοντας και με αυτό τον τρόπο τις τράπεζες. Οι ίδιες οι τράπεζες μιλάνε για μείωση προσωπικού της τάξης του 25%, που αφορά περίπου 12-15.000 κόσμο, ενώ αυτή τη στιγμή παίζει το σύστημα των «εθελούσιων» εξόδων, για όσους έχουν κοντινές ημερομηνίες αποχώρησης. Και αύριο;

Απουσιάζει λοιπόν ο ιδιωτικός τομέας, αν και διάσπαρτοι αγώνες γίνονται –οι αγώνες στην κινητή τηλεφωνία για παράδειγμα–, αλλά και αλλού: αγώνες για απολύσεις και συγχώνευσης, για μισθούς και μεροκάματα που παρακρατούνται, για αυθαίρετες περικοπές και αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Θα πείτε ότι όλες αυτές οι κινητοποιήσεις, όλοι αυτοί οι αγώνες δεν αντιστοιχούν στην ένταση και στην έκταση της κοινωνικής καταστροφής. Σωστό, σε ένα βαθμό, αν αναλογιστούμε την τεράστια ανεργία, δηλαδή τον «εφεδρικό στρατό» που μπορεί να κινητοποιήσει κάθε μικρός ή μεγάλος επιχειρηματίας, την αποσάθρωση κάθε συστήματος προστασίας της εργασίας και του συνδικαλισμού, την εργοδοτική βία, με τις πλάτες του κράτους, όλα εκείνα δηλαδή που κάνουν τον συνδικαλισμό και τους αγώνες μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Σε όλα αυτά να προσθέσουμε την οικονομική ανέχεια των περισσοτέρων μισθωτών, η οποία κάνει την αγωνιστική κατάθεση του μεροκάματου υψηλή «πολυτέλεια» για πεισμένους και αφοσιωμένους ή για αφόρητα οργισμένους. Οι εκπαιδευτικοί έχουν να καταθέσουν πολλά για τα προσωπικά αδιέξοδα ανθρώπων που πίστευαν ολόκαρδα στις πολυήμερες απεργίες, που ψηφίσαν γι’ αυτές σε μαζικές συνελεύσεις, που δεν μπόρεσαν παρ’ όλα αυτά να τις ακολουθήσουν μέχρι τέλους.

Απουσιάζει η ΓΣΕΕ, αν και δεν ξαφνιάστηκε κανείς από την απουσία, αλλά και η ΑΔΕΔΥ που ήταν κάτω από τις απαιτήσεις της συγκυρίας, παρά την αγωνιστική συμμετοχή πολλών ομοσπονδιών και σωματείων της δύναμης της. Προφανώς ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ είχαν κάθε λόγο να εκτονώσουν το απεργιακό κύμα, προτείνοντας ήσσονος μορφές πάλης, μπλοκάροντας αποφάσεις, κάνοντας ότι μπορούσαν για να αποτύχει ο συντονισμός των μαχόμενων ομοσπονδιών. Βέβαια οι δύο κυβερνητικές παρατάξεις δεν χρειάστηκε να πολύ εκτεθούν αφού τη «βρώμικη δουλειά», την ανέλαβε εργολαβικά και με φανατισμό το ΠΑΜΕ. Εκείνο ανέλαβε να κατεβάσει τη γραμμή της αποκλιμάκωσης, το ίδιο μπλοκάριζε κάθε προσπάθεια συντονισμού των ομοσπονδιών, δεν δίσταζε να επιχειρεί να διασπάσει το μέτωπο παιδείας, τις επιτροπές υπεράσπισης του δημόσιου σχολείου και με τον έλεγχο που διαθέτει στους συλλόγους των γονιών , με το επιχείρημα ότι "δεν ακολουθούμε τον πολιτικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ". Φωτεινή, εξαίρεση οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων που σε καμιά περίπτωση δεν παρακολούθησαν τον παραλογισμό της κεντρικής συνδικαλιστικής γραμμής του ΚΚΕ, η οποία (γραμμή)  για άλλη μια φορά υπό εκτιμά την ανάγκη ανάπτυξης των αγώνων θυσιάζονται τους στον κομματικό ανταγωνισμό.

Ας συνοψίσουμε: Το συνδικαλιστικό κίνημα στις μέρες μας ήρθε αντιμέτωπο με πρωτόγνωρες καταστάσεις, τόσο από την επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους, όσο και με τον ίδιο τον εαυτό, δηλαδή με τα χαρακτηριστικά και τις λειτουργίες που είχε συσσωρεύσει σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Το κράτος της κρίσης και της αναδιάρθρωσης, οι κυβερνήσεις των μνημονίων, δεν αναζητούν συναινέσεις και συμβιβασμούς, αντίθετα, έχουν εγκαταλείψει προ πολλού τις θεωρίες των κοινωνικών εταίρων. Το δίπολο συναίνεση-καταστολή έχει αντικατασταθεί από το «κράτος έκτακτης ανάγκης» και από την βιοπολιτική. Το κράτος στις σημερινές συνθήκες είναι ο «επιτελάρχης της σύγκρουσης», και από αυτή τη σκοπιά, κανένας επιχειρησιακός αγώνας, κανένας κλαδικός αγώνας μόνος του δεν μπορεί να κερδίσει: στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να διαχειριστεί την ήττα του, δηλαδή πόσοι λιγότεροι θα απολυθούν, πόσο λιγότερο θα περικοπούν μισθοί και επιδόματα. Με αυτή την έννοια οι κλαδικοί αγώνες είναι το παρελθόν σήμερα, περισσότερο από ποτέ: σήμερα απαιτούνται ταξικοί αγώνες, αγώνες με συντονισμό και κοινωνικές συμμαχίες, καθώς όλοι έχουν λόγους κινητοποίησης, και το ίδιο και ισχύει και για τις τοπικές κοινωνίες.

Εμπειρίες υπάρχουν. Το καλοκαίρι, με πρωτοβουλία της ΟΛΜΕ, οι τοπικές ΕΛΜΕ δημιούργησαν επιτροπές υπεράσπισης του δημόσιου σχολείου και δημιουργήθηκαν πολλές, στις περισσότερες περιοχές της χώρας με πλούσια σύνθεση και αυθεντικές κοινωνικές εκπροσωπήσεις, στους καθηγητές, τους γονιούς και τους μαθητές προστέθηκαν υγειονομικοί σε νοσοκομεία που κλείνανε, εργαζόμενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση, κινήματα πόλης, επιτροπές ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, δομές αλληλεγγύης, ανέντακτοι και οργανωμένοι αριστεροί και έκαναν πράγματα, πήραν πρωτοβουλίες, έστρεψαν την προσοχή και τη δράση της τοπικής κοινωνίας στην υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών, της παιδείας συμπεριλαμβανομένης. Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα οι ίδιες επιτροπές δραστηριοποιήθηκαν στον αντιφασιστικό αγώνα, στην καταδίκη της συμμορίας της Χρυσής αυγής. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις καταλήψεις σχολείων δεν έσκασε μύτη χρυσαυγίτης και οι «αγανακτισμένοι γονείς» ήταν μια εξαιρετικά μειοψηφική κατηγορία, συγκρινόμενη με τον κοινωνικό αυτοματισμό της προηγούμενης περιόδου. Το ίδιο συνέβη και στα κατειλημμένα πανεπιστήμια. Κοινωνικοποίηση των συνδικάτων και συντονισμός είναι μια καλή πρακτική για την περίοδο. Το γεγονός ότι στα πανεπιστήμια δημιουργήθηκε το Διασυλλογικό από εκπροσώπους των διοικητικών, των μελών ΔΕΠ και των φοιτητών, με οργανωμένο κάλεσμα στην ΟΛΜΕ και στην ΔΟΕ να συμμετάσχουν ενεργά, ένα μέτωπο παιδείας με άλλα λόγια, με τα δύο κέντρα αγώνα στα Προπύλαια και στο Πολυτεχνείο, δείχνει ότι κάτι νέο και ελπιδοφόρο γεννιέται.

Πηγή: rednotebook.gr