Αυτό που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό είναι μια στρατηγική να ανοίξουν μια σειρά από θέματα που συγκροτούν μια ατζέντα συντηρητικής παλινόρθωσης στα ζητήματα της έμφυλης ισότητας, της αυτοδιάθεσης του σώματος, των δικαιωμάτων των γυναικών, είτε έχουν να κάνουν με την προστασία του αγέννητου παιδιού -βλέπε την αμφισβήτηση της θεσμικής κατοχύρωσης της δυνατότητας της γυναίκας στην άμβλωση- είτε έχουν να κάνουν με όσα είδαμε στο πλαίσιο της συζήτησης για τη συνεπιμέλεια και τώρα με τα ζητήματα της γονιμότητας ή της υπογεννητικότητας, πίσω από τα οποία βρίσκεται μια εξαιρετικά συντηρητική λογική που βλέπει τη γυναίκα -όπως όλα τα ακροδεξιά καθεστώτα- μια μηχανή αναπαραγωγής νέων τέκνων για χάρη του έθνους.
Αυτό δεν είναι καινούργιο διεθνώς. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι η ατζέντα των χωρών του Βίσενγκραντ που τίθεται και στην Ελλάδα. Έχει σαφέστατα να κάνει με τη νέα Δεξιά, την Alt Rrightt της Αμερικής, όπου τα θέματα αυτά έχουν τεθεί εκεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Να θυμίσουμε εδώ τι έλεγε, ήδη από τη δεκαετία του 2000, το Tea Party με τη Σάρα Πέιλιν, που έβαζε μετ’ επιτάσεως όλα αυτά. Πώς συγκροτείται όμως αυτή η ατζέντα; Ποιες δυνάμεις την προωθούν; Υπάρχουν τάσεις τέτοιες στο εσωτερικό της ελλαδικής Εκκλησίας, όπως και πολιτικές δυνάμεις ή μορφώματα. Επίσης είναι εξόχως ανησυχητικό το γεγονός ότι με αφέλεια και απροσεξία κορυφαίοι πολιτειακοί θεσμοί, όπως η Προεδρία της Δημοκρατίας, δέχονται ή επιλέγουν να συνδέονται με τέτοιου είδους επιλογές.
Κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ σημαντική η ηχηρή αντίδραση της ελληνικής κοινής γνώμης μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μάλιστα είναι μια αντίδραση που στιγματίζει τη στάση των μεγάλων ΜΜΕ, που δεν βρίσκουν «δημοσιογραφικό ενδιαφέρον» σε τέτοιου είδους θέματα. Από την άλλη, πιστεύω πως, για να υπάρξει τόσο έντονη αναδίπλωση και ακύρωση του συνεδρίου, υπήρξαν βροντερές αντιδράσεις που εμείς δεν τις είδαμε.
Τα θέματα αυτά, από την κατάργηση της προίκας, την αποποινικοποίηση της μοιχείας μέχρι το σύμφωνο συμβίωσης και την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, δημιουργούσαν πάντα ηθικούς πανικούς από την πλευρά της Ακροδεξιάς. Το ζήτημα είναι ότι πλέον δεν τίθενται αμυντικά, όπως από το 1980 και μετά, σε μια προσπάθεια αποτροπής εξελίξεων που βοηθούσαν στην απελευθέρωση της γυναίκας, αλλά επιθετικά, δηλαδή να ξηλωθούν όσα έχουν γίνει.
* Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι εκπαιδευτικός, διευθυντής της πρωτοβουλίας «ΣΗΜΕΙΟ για τη Μελέτη και την Αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς»
