"Ήταν 2009, στις αρχές της κρίσης όταν, με αφορμή ένα δικό μου θέμα με τα μισθολογικά, το οποίο λύθηκε λόγω καλής πίστης από πλευράς εταιρείας, αναρωτήθηκα: όταν πάρουμε σύνταξη εμείς οι πιο παλιές, τι θα αφήσουμε ως έργο και παρακαταθήκη; Πώς θα εξασφαλίσουμε και τις μελλοντικές συναδέλφους; Κι έτσι ξεκίνησα την πρωτοβουλία για τη σύσταση του επιχειρησιακού σωματείου στην Estee Lauder.
Μόλις επισφραγίστηκε το αίτημα στο Πρωτοδικείο, μαθεύτηκε και στα υψηλότερα κλιμάκια. Η πρώτη αντίδραση; «Έτοιμη η αποζημίωσή σου, ύψους 25.000 ευρώ»! Απολυόμουν αμέσως, με πρόφαση την πτώση του τζίρου στο κατάστημα που είχα μετατεθεί εκείνη την περίοδο...
Όταν, λοιπόν, το λογιστήριο ετοίμασε την αποζημίωση και τα σχετικά τυπικά έγγραφα, ανέβηκα και πολύ ευγενικά τους είπα: «Λυπάμαι που σας έβαλα στην κουραστική αυτή διαδικασία αλλά δεν μπορείτε να με απολύσετε γιατί είμαι πρόεδρος στην προσωρινή διοίκηση του «Σωματείου Εργαζομένων Estee Lauder Hellas Γρ. Σαράντης» (το 51% της γνωστής εταιρείας παραγωγής και διανομής καλλυντικών ανήκει στην αμερικανική μητρική εταιρεία και το 49% στον επιχειρηματία Γρ. Σαράντη)»..."
Η Νατάσσα Κατρανίδου, πρόεδρος μέχρι και σήμερα του επιχειρησιακού σωματείου της Estee Lauder, μιλάει στο Left.gr για τις κατακτήσεις του σωματείου και την ανάγκη συλλογικής δράσης στον κλάδο της αλλά και σε κάθε χώρο εργασίας.
Το σωματείο: Μία κληρονομιά για το μέλλον
"Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αριστερή οικογένεια και πάντα άκουγα ότι το κοινό, το συλλογικό καλό πρέπει να το βάζουμε πάνω από το ατομικό. Έτσι πορεύτηκα σε όλη μου την πορεία ως εργαζόμενη. Κάποια στιγμή, το 2009, όταν συνειδητοποίησα ότι από λάθος δεν έπαιρνα τον προβλεπόμενο από τη σύμβασή μου βασικό μισθό, σήκωσα τα τηλέφωνα και, όντας χρόνια εργαζόμενη στην εταιρεία, το επισήμανα στην επιχείρηση και κατάφερα να πάρω αναδρομικά ακόμα και χρήματα που είχα χάσει για κάποια χρόνια".
"«Εγώ σήκωσα ένα τηλέφωνο και είπαν ότι δικαιούμαι τα χρήματα. Κάποια νέα κοπέλα, ένας νέος άνθρωπος έχει αυτή τη δυνατότητα όμως;», αναρωτήθηκα και αμέσως κάλεσα την Ελένη Φακάλου, συνάδελφο, χρόνια στο συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο των καλλυντικών, να με για να βοηθήσει να φτιάξουμε το επιχειρησιακό σωματείο". Με αυτόν τον τρόπο η κ. Κατρανίδου περιγράφει στο Left.gr τα πρώτα βήματα για την ίδρυση του σωματείου, ίδρυση στην οποία συνέβαλε καθοριστικά και η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος (ΟΙΥΕ).
Όπως σημειώνει: "Σε ζητήματα αποδοχών και τήρησης της νομοθεσίας η Estee Lauder ήταν τυπική και δεν είχαμε ποτέ προβλήματα. Μάλιστα, όταν κάναμε το Σωματείο, η πρώτη αντίδραση του Σαράντη ήταν να με φωνάξει στο γραφείο του και να με ρωτήσει «Τι έφταιξε, τι δεν κάναμε καλά;»”.
"Όμως, πολλές φορές", επισημαίνει η κ. Κατρανίδου, "υπήρχαν σοβαρά ζητήματα συμπεριφοράς από την πλευρά διευθυντικών στελεχών απέναντι σε εργαζόμενους/ες. Ως σωματείο, όμως, δε δεχόμαστε την αυστηρότητα ως προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Πολλές κοπέλες δεινοπαθούσαν και καταφέραμε, μέσω πίεσης, ακόμα και να εκδιωχθούν άτομα της διοίκησης που είχαν κάνει το βίο αβίωτο σε εργαζόμενες. Όταν οι εργαζόμενοι είναι ικανοποιημένοι, αποδίδουν και καλύτερα”, είχα τονίσει σε μια από τις συναντήσεις με τον Σαράντη".
Η σύμβαση: Μία νίκη σε καιρούς σκοτεινούς
Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις αποτελούν παρελθόν, ο εργασιακός μεσαίωνας έχει για τα καλά επικρατήσει στη μνημονιακή Ελλάδα και η αβεβαιότητα κυριαρχεί. Είναι 2011 και το Σωματείο Εργαζομένων Estee Lauder Hellas Γρ. Σαράντης κατάφερε, μέσα από αγώνες και παρά την επίμονη άρνηση της εργοδοσίας στην αρχή, να πετύχει τη σύναψη επιχειρησιακής σύμβασης με την οποία κράτησε όλα τα βασικά δικαιώματα για τους εργαζόμενους την ώρα που στον κλάδο επικρατούν, μέχρι και σήμερα, άθλιες συνθήκες και σχεδόν αποκλειστικά ατομικές συμβάσεις.
"Οι διαπραγματεύσεις για τη σύμβαση ήταν η πιο δύσκολη εμπειρία στη ζωή μου. Ανεβήκαμε 6 φορές στην εργοδοσία, από 4 ώρες τη φορά ήταν πολύ σκληρές οι διαπραγματεύσεις", θυμάται η κ. Κατρανίδου.
"Η εταιρεία δεν ήθελε επιχειρησιακή, «δεν θέλει η Αμερική και δεν θέλουν οι μέτοχοι», ήταν η πρώτη απάντηση. Μας αντιπρότειναν να υπογράψουμε ένα χαρτί που δεν θα είναι επιχειρησιακή αλλά θα έχει την υπογραφή του Σαράντη. Δεν μπορούσαμε να το δεχτούμε. «Εγώ δεν είμαι τίποτα αλλά εκπροσωπώ τον κόσμο από πίσω μου», ήταν η τελευταία μου απάντηση στον κ. Σαράντη που τελικά δέχτηκε την υπογραφή επιχειρησιακής σύμβασης.
Τι αποδοχή έχει η προσπάθεια του σωματείου: "Έχει αξία ο συλλογικός αγώνας και αυτές οι νίκες που πετύχαμε αποδεικνύουν ότι τα Σωματεία βάσης μπορούν να αποτελέσουν μοχλό ανασύνταξης του κόσμου της Εργασίας. Όταν έγινε η γενική συνέλευση των εργαζομένων που επισφράγισε το αίτημα για την καθιέρωση επιχειρησιακής σύμβασης, συμμετείχε μεγάλο ποσοστό των συναδέλφων. Είχαν καταλάβει όλοι και όλες ότι είναι προς το συμφέρον τους τόσο η ύπαρξη του Σωματείου, όσο και η μεγάλη κατάκτηση της επιχειρησιακής σύμβασης, σε μία φάση που όλα έδειχναν ότι τα εργασιακά δικαιώματα θα βρεθούν στο στόχαστρο των πολιτικών εσωτερικής υποτίμησης".
Αυτό αναφέρει η κ. Κατρανίδου αναλύοντας τις προβλέψεις της σύμβασης:
"Από το 2011 που υπογράψαμε τη σύμβαση και κρατήσαμε όλα μας τα δικαιώματα, τηρούνται τα προβλεπόμενα με ευλάβεια και παίρνουμε τις ωριμάνσεις ανά δύο χρόνια. Τον περασμένο Σεπτέμβριο η εταιρεία μας έκανε 1% αύξηση ώστε να καλυφθεί η αύξηση της εισφοράς των εργαζομένων. Δεδομένου ότι η εταιρεία πάει καλά και το περσινό εννιάμηνο (2016) είχε, σε σύγκριση με το αντίστοιχο εννιάμηνο του 2015 περίπου 40% αύξηση στην κερδοφορία, σκοπεύουμε να ζητήσουμε αύξηση στην επόμενη διαπραγμάτευση για τη νέα σύμβαση".
Η ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα και η ενθαρρυντική λειτουργία του ΣΕΠΕ
"Την ίδια στιγμή, στο χώρο μας γενικά επικρατούν απαράδεκτες συνθήκες, με κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας”, τονίζει επίσης η κ. Κατρανίδου. Η ίδια, είναι και μέλος της διοίκησης της ΟΙΥΕ και βλέπει τη γενικότερη εικόνα στην αγορά εργασίας.
"Η κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα παραμένει εξαιρετικά δύσκολη. Απολύσεις, μη καταβολή δεδουλευμένων και ασυδοσία. Πολλοί βάζουν το δώρο και ζητούν από τον εργαζόμενο να το δώσει πίσω. Ξέρω και προσωπικά περιπτώσεις αλλά ο κόσμος είναι πολύ φοβισμένος λόγω και της αβεβαιότητες. Γενικά, ο κόσμος δεν συμμετέχει εύκολα στα σωματείο, αυτή η κατάσταση βέβαια υπήρχε αλλά έχει επιδεινωθεί. Από τη στιγμή που υπάρχει η απειλή της απόλυσης είναι πολύ δύσκολο. Θα έπρεπε να περιοριστεί αυτό το εργοδοτικό δικαίωμα και να θεσπιστεί περιορισμός στις απολύσεις."
"Ένα από τα αισιόδοξα, για τον κόσμο της Εργασίας, φαινόμενα είναι", όπως μας λέει "η ουσιαστική λειτουργία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ)". "Λόγω πολιτικής βούλησης, για πρώτη φορά κάνει τη δουλειά του το ΣΕΠΕ. Παλαιότερα η Επιθεώρηση ήταν ανύπαρκτη, με τη νέα κατάσταση υπάρχει ελπίδα. Είναι η πρώτη φορά που νιώθουμε ότι λειτουργεί. Στο παρελθόν, όταν μία συνάδελφος στον κλάδο είχε απευθυνθεί στην Επιθεώρηση, δεν έγινε απολύτως τίποτα. Και από άλλους χώρους, όσο γνωρίζω, συνέβαινε το ίδιο”.
Όπως σημειώνει με έμφαση: "Σημαντικότερο ακόμα και από τις συλλογικές συμβάσεις, οι οποίες ασφαλώς θα είναι τεράστια νίκη (σ.σ.: αν επανέλθουν), είναι οι έλεγχοι. Όταν γίνονται σωστοί έλεγχοι φαίνεται αν ο επιχειρηματίας πληρώνει την εισφορά του, άρα επιβιώνουν και τα Ταμεία, ο μισθός καταβάλλεται κανονικά, άρα ο εργαζόμενος μπορεί με τη σειρά του να καταναλώσει στο μαγαζί της γειτονιάς του και η αλυσίδα συνεχίζεται...". "Είναι σημαντικός ο έλεγχος και μέχρι στιγμής φαίνεται ότι γίνεται δουλειά η οποία πρέπει να συνεχιστεί", καταλήγει.
