to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Το σύνδρομο του Παναγιώτη

«Τα πολιτικά «υποζύγια», η ανώνυμη βάση, η καρδιά της αριστεράς έχει και φωνή και δικαιώματα και επιτέλους έφτασε η ώρα κάποιοι να την ακούσουν», γράφει ο Γιάννης Τεκίδης


Ως πότε θα ταλαιπωρεί την αριστερά; Όχι πως ήταν στις προθέσεις του Παναγιώτη του Λαφαζάνη να βασανίζει εαυτόν και τους συντρόφους του στον Συνασπισμό της Αριστεράς. Να όμως που πέρα από τις αγωνιστικές του περγαμηνές και τις κατ αρχή καλές διαθέσεις, οι ιδεοληπτικές του εμμονές για την ιδεολογική καθαρότητα, την αριστεροσύνη, την ανάληψη του ιερού καθήκοντος περιφρούρησης της αριστερής ψυχής του κόμματος, που… κινδύνευε από τους άλλους συντρόφους του με τις…περίεργες και ως ένα βαθμό ύποπτες πολιτικά απόψεις, τον οδήγησαν στη γνωστή κατάληξη. Ρεύμα ιδεών ξεκίνησαν ο Παναγιώτης και οι συν αυτό – το γνωστό αριστερό ρεύμα – για να καταλήξει σε τάση, σε αδιαπραγμάτευτο πολιτικό χαράκωμα και τελικά κομματικό μόρφωμα με όλα τα λειτουργικά χαρακτηριστικά ενός αυτοτελούς ιδιότυπου κόμματος.

Η απάντηση από την άλλη πλευρά υπήρξε άμεση. Η λεγόμενη ανανεωτική τάση λειτούργησε αν και πιο χαλαρά όσον αφορά την δομή και την οργάνωση της, σαν η αντίπαλη ιδέα και σκέψη τόσο για ζητήματα εσωτερικής λειτουργίας του κόμματος, όσο και για τα γενικότερα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας εκείνης της εποχής. Και οι μεν και οι δε όπως και οι διάφορες άλλες μικρές ομαδοποιήσεις που εν τω μεταξύ προέκυψαν, γίνανε αποδεκτές στο κομματικό σύνολο ως ρεύματα ιδεών, πολιτικών προβληματισμών και κατάθεσης προτάσεων στο πλαίσιο
αναζήτησης της κατάλληλης προγραμματικής πρότασης και στρατηγικής που θα έφερναν ένα βήμα μπροστά την ανανεωτική ριζοσπαστική αριστερά. Αυτές ήταν υποτίθεται οι προθέσεις, γιατί τα αποτελέσματα ήταν πικρά και το κόστος το πολιτικό για την αριστερά δυσκολόπιοτο.

Αντί της θετικής σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων, της γόνιμης ζύμωσης θέσεων και ιδεών, της πρόταξης ενιαίων θέσεων δίχως αμφισημίες και παρερμηνείες, τουλάχιστον σε κύριας σημασίας ζητήματα, την κατοχύρωση της συντροφικότητας, της κατανόησης και της ειλικρινούς ανοχής στο διαφορετικό, είχαμε την άνευ κανόνων περιχαράκωση, την χωρίς προσχήματα πολιτική αντιπαλότητα και την μετατροπή τους σε κομματίδια που στόχο τελικά είχαν την κατάκτηση του μεγαλύτερου μερίδιου κομματικής εξουσίας. Ήρθε δε και το πλήρωμα του χρόνου όπου δεν ήσαν πλέον ανεκτές όχι μόνο οι θέσεις και οι απόψεις των μεν από τους δε, άλλα και η φυσική τους παρουσία στον ίδιο ταυτόχρονα χώρο. Όσοι βίωσαν ανάλογες εμπειρίες, κατανοούν τον γράφοντα, και με πικρία αναπολούν συνεδριάσεις και κομματικές συσκέψεις στις οποίες εκφωνούνταν λογύδρια και κριτικές βιτριολικές για συντρόφους της τάδε τάσης σαν να επρόκειτο για θανάσιμους πολιτικούς αντιπάλους.

Κι όμως το παρελθόν επιστρέφει με θράσος και προκλητικότητα μη αναμενόμενη, κι ας είναι αποκηρυγμένο στη συνείδηση παλιών και νέων μελών του Σύριζα. Τάσεις, παραστάσεις, ρεύματα, κύματα, ομπρέλες και ταμπέλες πάλι στην ημερήσια διάταξη. Το λησμονημένο, όχι μακρινό παρελθόν, το τόσο δυσπρόσιτο και ακριβοπληρωμένο από την αριστερά, μη πιστεύοντας στην τωρινή της ανεμελιά και την τόση ανευθυνότητα, στημένο στη στροφή του χρόνου, χαμογελά χαιρέκακα.

Χαμογελά και αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να μην το λαμβάνουμε καθόλου υπόψη μας, να μην διδασκόμαστε τίποτα από αυτό.

Την ώρα που η κοινωνία αγκομαχά και αγωνιά για το τι της ξημερώνει αύριο. Την ώρα που μια παρέα ακροδεξιών, υπερσυντηρητικών, νοσταλγών σε πρακτικές και απόψεις του Παπαδοπουλικού καθεστώτος, της έχει κηρύξει απροσχημάτιστα τον πόλεμο προστατεύοντας τα όσια και ιερά της εγχώριας ολιγαρχίας, η αριστερά, ο Σύριζα- ΠΣ δεν δικαιούται να ομφαλοσκοπεί, να καταγίνεται με τάσεις που θα καταλήξουν σε φράξιες και τροχοπέδη των ελπίδων και των προσδοκιών του δημοκρατικού και προοδευτικού κόσμου της χώρας μας.

Το χθεσινό κείμενο- κραυγή αγωνίας και διαμαρτυρίας – μελών, φίλων, του κόσμου της αριστεράς, της σιωπηλής όπως γράφουν πλειοψηφίας, της λεγόμενης βάσης, τα λέει όλα. Τα πολιτικά «υποζύγια», η ανώνυμη βάση, η καρδιά της αριστεράς, αυτή που διαχρονικά χρεώνεται μόνο με καθήκοντα και στόχους για να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη της κοινωνικής αδικίας, των διακρίσεων και του κοινωνικού περιθωρίου, έχει και φωνή και δικαιώματα και επιτέλους έφτασε η ώρα κάποιοι εκεί ψηλά να την ακούσουν.

Πρόεδρε του Σύριζα- ΠΣ μήπως ήρθε η στιγμή να μιλήσεις κι εσύ, με τρόπο και ουσία τέτοια όπως επιτάσσουν οι καιροί;.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)