Όταν μια έγκριτη δικηγόρος και ευρωβουλευτής, όπως η Ελίζα Βόζεμπεργκ, αποφασίζει να παρέμβει στο ζήτημα του καύσωνα και των όσων (δεν δείχνει να) κάνει η ΔΕΗ, απευθύνοντας μέσω Twitter μια “ερώτηση ρητορική: Δηλαδή αν τρεις ημέρες δεν βάλουμε πλυντήριο και δεν μαγειρέψουμε και αρκεστούμε σε σαλάτα, φρούτα, χυμούς και σάντουιτς, ή παραγγείλουμε μια πίτσα, ΤΙ ΘΑ ΠΑΘΟΥΜΕ;;; Έλεος πια!”, είναι εύλογο να εισπράξει απαντήσεις του στυλ: “Γιατί να μη φάμε πίτσα με ανανά, να γλιτώσουμε και τις σαλάτες και τα φρούτα;”. Τουλάχιστον, εν προκειμένω χρησιμοποιήθηκε το χιούμορ και όχι απαράδεκτες βωμολοχίες, που κατεβάζουν το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου στη χώρα.

Όμως το χαμηλό και επιθετικό επίπεδο είναι μια προβληματική κατάσταση που ξεκινάει από πολύ ψηλά. Διότι, όταν κάνουν ανάλογες συστάσεις ατομικής ευθύνης -λίγο πιο έξυπνα, από επικοινωνιακή σκοπιά- οι αρμόδιοι, πρωθυπουργός, υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς και διοικητές, άνθρωποι δηλαδή που όχι μόνο δεν εξαρτώνται από τον μισθό τους, αλλά αμείβονται με χρυσά συμβόλαια, τι περιμένεις αν όχι οργή από όσους χρυσοπληρώνουν κάθε μήνα και περισσότερο την κάθε ΔΕΗ και, αντί να ακούσουν ότι υπάρχει σχέδιο, ότι δρομολογούνται λύσεις, βιώνουν καθημερινά μικρά μπλακ άουτ που τους χαλάνε τα πανάκριβα φρούτα και σαλάτες, που με στερήσεις είχαν στα ψυγεία τους;

Όσο το χάσμα μεταξύ φτωχότερων και πλουσιότερων μεγαλώνει, κάτι που δείχνουν όλες οι στατιστικές, το δάχτυλο Μαρίας Αντουανέτας που κινούν προς τους φτωχούς οι αρμόδιοι -με πρώτο τον Μητσοτάκη- δεν έχει άλλο αποτέλεσμα από την αύξηση της κοινωνικής έντασης. Είναι ανόητο να θεωρεί ότι ο κοινωνικός διχασμός μπορεί να ευνοήσει οποιονδήποτε.