to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα: αναζητώντας παραδειγματικούς τρόπους οργάνωσης

Η διεξαγωγή της συζήτησης για τα συνδικάτα  διαμεσολαβείτε αναγκαστικά από επαναλαμβανόμενα μοτίβα που συγκροτούν εικόνες  απαξίωσης, αναποτελεσματικότητας, διαφθοράς. Αποτυπώνονται  έτσι, σε έναν βασανιστικό αλλά αναγκαίο αναστοχασμό, πτυχές της μακροχρόνιας παθογένειας του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος, συσκοτίζοντας όμως κοινωνικές και ιδεολογικές πτυχές του φαινομένου, αλλά και παραδειγματικούς τρόπους συνδικαλιστικής δράσης , ειδικά τα τελευταία χρόνια.


Η διεξαγωγή της συζήτησης για τα συνδικάτα  διαμεσολαβείτε αναγκαστικά από επαναλαμβανόμενα μοτίβα που συγκροτούν εικόνες  απαξίωσης, αναποτελεσματικότητας, διαφθοράς. Αποτυπώνονται  έτσι, σε έναν βασανιστικό αλλά αναγκαίο αναστοχασμό, πτυχές της μακροχρόνιας παθογένειας του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος, συσκοτίζοντας όμως κοινωνικές και ιδεολογικές πτυχές του φαινομένου, αλλά και παραδειγματικούς τρόπους συνδικαλιστικής δράσης , ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Αναφέρομαι στην περίπτωση του πολύμηνου απεργιακού αγώνα του διοικητικού προσωπικού των πανεπιστημίων. Ανασκοπώντας από μια χρονική απόσταση, θα συναντήσουμε υποδειγματικούς τρόπους οργάνωσης και δράσης, ενταγμένους πλήρως στην «πολεμική» κατάσταση της  συγκυρίας.

Συγκεκριμένα, αν και η μορφή πάλης δεν είναι πάντα καθοριστική, φαίνεται πως η διακήρυξη απεργιακού αγώνα διαρκείας λειτούργησε επιτελεστικά στις συνειδήσεις των εργαζομένων κι αυτό γιατί περιέγραφε το κυρίαρχο συναίσθημα, αυτό  μιας μεγάλης μάχης, ενώ παράλληλα αποτελούσε μια ισοδύναμη απάντηση στο μέγεθος της επίθεσης . Η διαχείριση της συγκρουσιακής κατάστασης δεν ανατέθηκε αποκλειστικά στα θεσμοθετημένα όργανα, ούτε σε μαχητικές ελίτ, αλλά μέσω αυτής ενεπλάκησαν δεκάδες εργαζόμενοι, πολλοί εκ των οποίων χωρίς προηγούμενη εμπειρία και συγκρουσιακή τεχνογνωσία. Αυτή ακριβώς η ιδιαιτερότητα προσέφερε φρέσκιες ιδέες , παρείχε την δυνατότητα  διατύπωσης εναλλακτικών ρεπερτορίων δράσης και επέλυε  εν τοις πράξη, το πρόβλημα των  αρνητικών συσχετισμών στα συνδικαλιστικά όργανα.

Παράλληλα, η διατύπωση του απεργιακού αιτήματος δεν περιορίστηκε στην υπεράσπιση της εργασίας  αλλά συνδέθηκε επιτυχώς με την υπεράσπιση του κοινωνικού αγαθού της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης  Στην προσπάθεια αυτή ενεπλάκησαν- άλλοτε με μικρότερη άλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία- οι φορείς της πανεπιστημιακής κοινότητας διευρύνοντας έτσι το αγωνιστικό μέτωπο. Κατανοώντας την ταξική διάσταση της σύγκρουσης το πεδίο της δράσης δεν εγκλωβίστηκε στην αυτοαναφορικότητα της «συντεχνίας» αλλά επεκτάθηκε στο κοινωνικό σώμα, εξασφαλίζοντας έτσι την συναίνεση που στη πράξη ακύρωνε τους κυβερνητικούς χειρισμούς.

Τέσσερα χρόνια μετά την υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο και με τις εικόνες της κοινωνικής καταστροφής να συνθέτουν τη καθημερινότητά μας, η ανάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος είναι επιβεβλημένη. Στην προσπάθεια αυτή επιβάλλεται να ξεβολευτούμε από τις ευκολίες μας και τις βεβαιότητες του παρελθόντος να αναστοχαστούμε κριτικά τις νίκες και τις ήττες μας. Στα αχαρτογράφητα νερά της κοινωνικής δυστοπίας ας σταθούμε τολμηροί.

Ο Γιώργος Πετρόπουλος είνα μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ, εργαζόμενος στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)