Κοντολογίς, οι καιροί που κραταιά σωματεία εργαζομένων, τα οποία εκλάμβαναν τα εργασιακά δικαιώματα ως ιδιότυπο μπόνους για τη θέση τους στην κοινωνική πυραμίδα-άρα κανένα πρόβλημα εάν ο παραδίπλα δεν τα είχε-, σήμερα πλέον, σχεδόν παροπλισμένα, ελάχιστα μπορούν να επιτύχουν για όσους ακόμη ανήκουν σ’ αυτά. Όσο δε περισσότερο ρήμαξε η κρίση του συστήματος έναν επαγγελματικό κλάδο, τόσο περισσότερο μειώθηκε η διαπραγματευτική του ικανότητα.
Η εκμηδένιση της πλήρους απασχόλησης και η ενίσχυση της κυριαρχίας των εργοδοτών μετέτρεψε τη στοιχειώδη, προ κρίσης, ταξική συναίνεση σε ταξική υποδούλωση, εντείνοντας, προφανώς, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αλλά η γενικότερη, επί τα χείρρω, ιστορική μετατόπιση ως προς τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, δεν βάθυνε την εργατική συνείδηση, ούτε βεβαίως κατέστησε επαναστατικότερους τους νεοπρολετάριους. Η πολυδιάσπαση που είχε ήδη επιτευχθεί (εργάτες με λευκά και μαύρα κολάρα, κοινωνικός αυτοματισμός κ.λπ.)και η ιδεολογική κρίση στο εσωτερικό των σωματείων των εργαζομένων έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Έτσι, οι περισσότερες συνδικαλιστικές ενώσεις, αντί «εργατικές πρωτοπορίες», λενινιστικού, έστω, τύπου, κατέληξαν να είναι απολιθώματα, που εκπροσωπούσαν μια δράκα ανθρώπων μοναχά, πέρα και μακριά από τις νέες κοινωνικές απαιτήσεις. Το πρόσφατο παράδειγμα της ΓΕΝΟΠ –ΔΕΗ αλλά και προηγούμενα των ΓΕΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ, καταδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος.
Στο χώρο του Τύπου, οι ραγδαίες εξελίξεις που επέφερε η κρίση κατέρριψαν και τις τελευταίες αυταπάτες. Με ήδη κλονισμένες τις σχέσεις εμπιστοσύνης με την κοινωνία, την ώρα που «μεγάλα μαγαζιά» ολιγαρχών καταρρέουν και πωλούνται στους επόμενους ολιγάρχες, πώς θα σταθεί η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) απέναντι στο νέο τοπίο παραμένει ζητούμενο, που αφορά άπαντα τα μέλη της. Πέρα από την προφανή, και ίσως δικαιολογημένη, αμηχανία, ο επαναστοχασμός των προτεραιοτήτων, με την τοποθέτηση της αθέατης μάζας των δημοσιογράφων στο προσκήνιο, είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Οι κατά Πιέρ Μπουρντιέ «είλωτες του ρεπορτάζ», οι σκληρά εργαζόμενοι «δημοσιογράφοι της βάσης», οι «καταδικασμένοι στην ανασφάλεια άσημοι, αυτοί που δημιουργούν ό,τι αυθεντικότερα δημοσιογραφικό υπάρχει στη δημοσιογραφία», δεν καταφέρνουν να δουν το πρόσωπό τους εντός της ΕΣΗΕΑ: διότι, οι περισσότεροι, δεν είναι καν μέλη της. Εργάζονται σε επισφαλείς συνθήκες –μπλοκάκια, «μαύρα» κ.λπ.-, με μεγάλα διαστήματα ανεργίας, καμιά φορά επειδή «ενοχλούν» με τις απαιτήσεις για τα αυτονόητα.
Δίχως αυτούς αλλά και δίχως Συνδικάτο Τύπου, το οποίο χρόνια τώρα ενυπάρχει μοναχά στη φαντασία ονειροπόλων τινών, που ομνύουν στην αλληλεγγύη των εργατών, ο συνδικαλισμός της νέας εποχής θα παραμένει μια μπαγιάτικη υπόθεση.
Για τη Συσπείρωση Δημοσιογράφων – Δούρειος Τύπος, αποτελεί μονόδρομο η «άμεση τροποποίηση του καταστατικού της ΕΣΗΕΑ, ώστε να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες που δημιουργούν η τεχνολογία, οι αλλαγές στον χάρτη των Μέσων Ενημέρωσης, οι νέοι όροι απασχόλησης».
Στις 7 και στις 8 Ιουνίου, οι δημοσιογράφοι ψηφίζουν για το συνδικαλιστικό τους σωματείο.