“Χρειαζόμαστε μία συναίνεση όχι κομματικού συμβιβασμού αλλά εθνικής πνοής. Μια τέτοια συστράτευση ήταν εφικτή και θα έπρεπε να έχει επιτευχθεί πριν από έναν χρόνο, όταν η χώρα προσέφυγε στο Μνημόνιο για να σωθεί”, δήλωσε ο πρόεδρος των βιομηχάνων και πρόσθεσε ότι “σήμερα ακόμη, για να μην αποτελέσει η συναίνεση καμένο χαρτί, απαιτούνται δραστικότερες και γενναιότερες πρωτοβουλίες για να βγούμε από το αδιέξοδο”.

Προανήγγειλε δε ότι στη βραδινή του ομιλία στην ανοικτή συνεδρία της ετήσιας γενικής συνέλευσης του ΣΕΒ, θα περιγράψει τους όρους υπό τους οποίους ένα “νέο κοινωνικό ρεύμα” θα μπορέσει να πάρει την υπόθεση “σωτηρία και ανάπτυξη” της χώρας στα χέρια του.

Με αγωνία λοιπόν σύσσωμο το πανελλήνιο θα περιμένει να μάθει πώς ακριβώς μπορεί να προκύψει η συναίνεση και το νέο εθνικό συμβόλαιο που ονειρεύονται οι από πάνω, βιομήχανοι εφοπλιστές, τραπεζίτες και τα πολιτικά τους φερέφωνα, με τους όλο και πιο στριμωγμένους και στα όρια της εξαθλίωσης, εργαζόμενους της χώρας. Συναίνεση τύπου "σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω" δύσκολα πάντως θα δεχθεί η χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία...