(σκίτσο του Carlos Latuff)
******************
Η ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με την απόφαση Trump περί Ιερουσαλήμ αποτέλεσε κατά παράδοξο τρόπο μια σχετική επιτυχία για το Ισραήλ και ταυτοχρόνως μια μεγάλη ήττα για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον σύμμαχο και προστάτη του εβραϊκού κράτους.
Ο τελικός συσχετισμός (128 υπέρ του ψηφίσματος καταδίκης της αμερικανικής θέσης, 9 κατά, 35 αποχές) δεν εκπλήσσει κανέναν, δεδομένων παλαιότερων αντίστοιχων ψηφοφοριών, και σε κάθε περίπτωση είχε προκαταβολικά απαξιωθεί από την ισραηλινή κυβέρνηση, με τις εμπρηστικές δηλώσεις του Binyamin Netanyahu, που χαρακτήρισε τον ΟΗΕ "οίκο του ψεύδους”.
Μολονότι το ίδιο το Ισραήλ γεννήθηκε από την απόφαση του ΟΗΕ για τον διαμελισμό της υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνης, οι σχέσεις του εβραϊκού κράτους με το διεθνές σώμα είναι παγίως τεταμένες από τότε που η αποαποικιοποίηση πολλαπλασίασε θεαματικά τον αριθμό των ανεξάρτητων κρατών, δημιουργώντας στη Γενική Συνέλευση έναν συσχετισμό φιλικό προς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, όπως ο παλαιστινιακός. Οι σχέσεις Ισραήλ-ΟΗΕ έφθασαν στο ναδίρ με την υιοθέτηση το 1975 από τη Γενική Συνέλευση ψηφίσματος το οποίο χαρακτήριζε τον σιωνισμό ως μία μορφή ρατσισμού. (Το ψήφισμα αυτό ανακλήθηκε το 1991, μετά τη διάλυση του ανατολικού μπλοκ).
Για το Ισραήλ, η πραγματική είδηση δεν είναι το ότι βρέθηκε στη μειοψηφία, αλλά το ότι η "ακτινογράφηση” των 35 αποχών φανερώνει ενδιαφέροντα ρήγματα στην εναντίον του διεθνή συναίνεση. Εκτός από μικρά και επιρρεπή στους αμερικανικούς οικονομικούς εκβιασμούς κράτη του πλανητικού Νότου, ο κατάλογος περιλαμβάνει λ.χ. τον Καναδά, την Αυστραλία, το Μεξικό ή τις Φιλιππίνες.
Κυρίως όμως περιλαμβάνει 6 από τα 28 κράτη-μέλη της Ε.Ε. τα οποία, για λόγους εμφανώς ιδεολογικούς, επέλεξαν να σπάσουν την ευρωπαϊκή κοινή γραμμή και να αψηφήσουν τα μεγαλύτερα κράτη μέλη. Πρόκειται για χώρες της διεύρυνσης της Ε.Ε. προς την ανατολική Ευρώπη (Πολωνία, Κροατία, Ρουμανία, Τσεχία, Ουγγαρία, Λετονία), οι οποίες ήδη εκδηλώνουν αντιφιλελεύθερες τάσεις και διακρίνονται για την ισλαμοφοβική τους ρητορική (βλ. και τη στάση της Ομάδας Visegrad στο προσσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα). Το στοιχείο αυτό προφανώς εξηγεί και το γιατί (παρά τις βαθύτατες ιστορικές ρίζες του αντισημιτισμού στις συγκεκριμένες χώρες) το Ισραήλ προβάλλει ως σημείο αναφοράς για τον σημερινό δεξιό λαϊκισμό.
Σε μία περίσταση κατά την οποία η Ε.Ε. δοκιμάζει να υπερασπιστεί τις διπλωματικές της παραδόσεις ερχόμενη σε αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον του Donald Trump, η "αποστασία” αυτή της κατά Rumsfeld "Νέας Ευρώπης” είναι μια επιτυχία για το φιλο-ισραηλινό λόμπι. (Και πάντως η σταδιακή διάβρωση του "κεκτημένου" των ψηφισμάτων του ΟΗΕ θα έπρεπε να ανησυχεί λ.χ. την Κυπριακή Δημοκρατία που σε αντίστοιχο κεκτημένο οφείλει την κρατική υπόσταση και διεθνή αναγνώρισή της).
Όπως και αν έχει, η κρατική ιδεολογία του Ισραήλ τρέφεται από τη λογική της "εξαίρεσης” και ο ρόλος του δεν είναι αυτός του πρωταγωνιστή και εγγυητή του διεθνούς συστήματος: για τις ΗΠΑ είναι διαφορετικό το κόστος από την αντιπαράθεση που ξεδιπλώθηκε αρχικά στο Συμβούλιο Ασφαλείας και κατόπιν στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.
Η πλήρης απομόνωση (14-1) στο Συμβούλιο Ασφαλείας, με εγκατάλειψη των ΗΠΑ ακόμη και από τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ, η υιοθέτηση από την Αμερικανίδα εκπρόσωπο Nikki Haley (και κατόπιν από τον ίδιο των Donald Trump) της γλώσσας των απειλών απέναντι σε κυρίαρχα κράτη-μέλη, η συνολική δραματοποίηση μιας μάχης που θα έπρεπε να έχει γίνει αντιληπτό ότι είναι προκαταβολικά χαμένη, μπορεί να ικανοποιούν τη "βαθιά Αμερική” που παραδοσιακά εχθρεύεται τον ΟΗΕ, αλλά δεν αποτελούν παρά δείγματα εξαιρετικής τακτικής αδεξιότητας. Πόσω μάλλον όταν εντέλει καταλήγουν σε ένα μείγμα λεονταρισμών ("η σημερινή προσβολή δεν θα ξεχαστεί”) και απολογιών ότι η απόφαση Trump για αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ αποτελεί απλώς άσκηση αμερικανικού κυριαρχικού δικαιώματος, που δεν προδικάζει το τελικό καθεστώς της πόλης ούτε αρνείται τη "λύση δύο κρατών”.
Υπεύθυνη ασφαλώς είναι η Haley, η οποία δεν έχει καμία διπλωματική εμπειρία (υπήρξε κυβερνήτης της Νότιας Καρολίνας) και χρησιμοποιεί και την τωρινή της θέση περισσότερο για την προώθηση των περαιτέρω πολιτικών της φιλοδοξιών, συχνά σε απόκλιση από θέσεις του State Department ή του Λευκού Οίκου, αλλά πάντοτε με τρόπο θεαματικό - όπως κατά την διόλου πειστική συνέντευξη Τύπου που έδωσε πρόσφατα με φόντο τα υπολείμματα πυραύλου που, όπως υποστήριξε προμήθευσε το Ιράν στους αντάρτες Χούθι της Υεμένης. Εννοείται ότι η καριέρα της Haley έχει χρηματοδοτηθεί γενναία από τον "βασιλιά των καζίνο” Sheldon Adelson και λοιπούς εκπροσώπους του φιλο-ισραηλινού λόμπι.
