Η ελληνική κοινωνία είναι σε πολλά σημεία της συντηρητική μπορεί να πει κανείς. Οι αλλαγές που αφορούν θεσμικά ζητήματα, και κυρίως αυτά που αφορούν το οικογενειακό δίκαιο, δεν είναι εύκολα αποδεκτές και γι΄ αυτό δεν είναι εύκολο για τους πολιτικούς φορείς, οργανισμούς που από τη φύση τους ενδιαφέρονται γι΄ αυτό που ονομάζεται πολιτικό κόστος, να προχωρήσουν μπροστά, αφουγκραζόμενοι τα αιτήματα κομματιών της κοινωνίας ή ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων χωρών που πρωτοπόρησαν.

Ο σεξουαλικός προσανατολισμός, παραδείγματος χάριν, είναι ένα θέμα ταμπού. Οι Έλληνες στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν αποδέχονται άλλη σεξουαλικότητα εκτός από αυτή που έχουν μάθει ως κανονική. Ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, αμφισεξουαλικοί ή διεμφυλικοί, με μια συντομογραφία τα ΛΟΑΤ άτομα, όροι που έχουν μπει τα τελευταία χρόνια πολύ δυναμικά στην κοινωνική ζωή, για τη μεγάλη πλειονότητα των συμπολιτών μας δεν υπάρχουν. Οι λόγοι γι΄ αυτή τη στάση είναι πολλοί και μέχρι ενός σημείου απόλυτα κατανοητοί: Η πατριαρχική δομή της ελληνικής κοινωνίας, η οποία παραμένει ακόμα και σήμερα κραταιά, η στάση της εκκλησίας, αλλά κυρίως η επιμονή ότι αυτό που έχουμε μάθει ως στραβό από τη μικρή μας ηλικία θα παραμείνει στραβό μέχρι εμείς να κλείσουμε τα μάτια μας. ΄΄Έτσι τα βρήκαμε κι έτσι θα τ΄αφήσουμε", όπως λέει και η γνωστή παροιμία. 

Τα τελευταία χρόνια, αργά είναι η αλήθεια σε σχέση με τις μεγάλες δυτικές χώρες, έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας ένα κίνημα χειραφέτησης και διεκδίκησης δικαιωμάτων. Τα πρώτα gay pride, οι γιορτές υπερηφάνειας, που έφτασαν να μαζεύουν χιλιάδες κόσμου κάθε χρονιά, τα πολλά μπαρ που πηγαίνουν οι λεσβίες και οι γκέι για να διασκεδάσουν, και που έχουν πληθύνει μέσα σε μια δεκαετία τόσο που μπορεί κανείς να πει ότι έχουμε ένα χωριό για τη ΛΟΑΤ κοινότητα μέσα στην Αθήνα, όπως σε όλες τις μεγάλες πόλεις του εξωτερικού (το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο, το Αμβούργο), αλλά και οι ιστοσελίδες γνωριμιών για ΛΟΑΤ άτομα που έχουν ξεφυτρώσει κατά δεκάδες, δείχνουν τα σημάδια μιας κοινότητας που είναι αποφασισμένη να μη μείνει πια αόρατη. 

Είναι λοιπόν αυτονότητο ότι η κοινότητα αυτή διεκδικεί την αναγνώρισή της από την κοινωνία. Όπως όλοι γνωρίζουμε στη χώρα μας, μέχρι αυτή τη στιγμή δεν αναγνωρίζεται με κανένα τρόπο νομικά η οποιαδήποτε άλλη συντροφική σχέση πέρα από τη σχέση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας λοιπόν, παρά το ότι έχει τις ίδιες υποχρεώσεις με όλους τους άλλους, δεν έχει ωστόσο κανένα δικαίωμα. Δύο γυναίκες ή δύο άνδρες που αγαπιούνται και που ζουν σε μια συντροφική σχέση, μοιραζόμενοι μια κοινή στέγη για παράδειγμα, δεν έχουν τη δυνατότητα να έχουν κοινή ασφάλιση, να κάνουν μαζί τη φορολογική τους δήλωση, να κληρονομούν ο ένας τον άλλον, ή να λαμβάνουν ιατρικές αποφάσεις για το σύντροφό τους όταν εκείνος αρρωστήσει. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τραγέλαφου που αυτή η κατάσταση οδηγεί, είναι το εξής συγκλονιστικό περιστατικό: Σε ένα ζευγάρι που ήταν σύντροφοι για πολλά χρόνια, και που ο ένας από τους δύο ήταν αρκετά μεγαλύτερος ηλικιακά, κάποια στιγμή ο μεγαλύτερος αρρώστησε βαριά. Ο σύντροφός του δεν είχε κανένα δικαίωμα επάνω στον αγαπημένο του, μια και δεν του αναγνωριζόταν, ούτε βέβαια μπορούσε να ισχυριστεί ότι ήταν συγγενής εξ αίματος. Αναγκάστηκαν λοιπόν να προχωρήσουν στο παρακάτω, για να λύσουν το πρόβλημα: Ο μεγαλύτερος από τους δύο υιοθέτησε με συμβολαιογραφική πράξη τον άλλον!

Είναι καιρός αυτή η κατάσταση, που αφορά τις ζωές χιλιάδων ελλήνων πολιτών, να αλλάξει. Όχι μόνο γιατί το ζητάει η ελληνική ΛΟΑΤ κοινότητα, αλλά και γιατί τα κράτη το ένα μετά το άλλο αναγνωρίζουν αυτή την ανωμαλία και έχουν αρχίσει να την αλλάζουν. Μέχρι και η γειτονική Αλβανία, όπου η λέξη ομοφυλόφιλος μεταφράζεται σαν pederast, για να καταδείξω την αρνητική σημασία που δινόταν στην ομοφυλοφιλία για αιώνες, έφτασε στο σημείο να συζητάει να αναγνωρίσει το γάμο για όλους, με πλήρη και ίσα δικαιώματα και μάλιστα με διακομματική στήριξη. Αντίθετα, στην Ελλάδα τα ομόφυλα ζευγάρια εξαιρέθηκαν ακόμα και από το σύμφωνο συμβίωσης που θεσπίστηκε το 2008, σε ένα νόμο που η προσβολή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προκάλεσε την αρνητική απόφαση και την καταδίκη της χώρας μας που ανακοινώθηκε πριν από μερικές μέρες. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνει σήμερα με πρόταση νόμου τη δική του πρόταση για το σύμφωνο συμβίωσης σε ένα πρώτο βήμα έμπρακτης στήριξης στη ΛΟΑΤ κοινότητα, αλλά και αναγνώρισης της ανάγκης για αλλαγή αυτού του απαράδεκτου νομικού καθεστώτος. Είναι μια πρόταση για αλλαγή συνολική του συμφώνου, με διευρυμένα δικαιώματα, στην οποία περιλαμβάνονται τα ομόφυλα ζευγάρια. Μιλάμε δηλαδή για ένα καινούργιο νόμο συνολικά για το σύμφωνο συμβίωσης, μια και το τωρινό δεν περιλαμβάνει βασικά δικαιώματα όπως είναι το δικαίωμα της κοινής ασφάλισης. 

Βέβαια, αυτό το πρώτο βήμα δεν είναι αρκετό. Όταν μιλάει κανείς για ορατότητα των ΛΟΑΤ ατόμων και το δικαίωμα στη συνύπαρξη και στην αναγνώριση, δεν μπορεί να τους εξαιρεί από το δικαίωμα στην υιοθεσία, ή το δικαίωμα στο γάμο, δύο δικαιώματα που ισχύουν για όλους τους υπόλοιπους. Και σε αυτά τα δύο θέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας δεσμευτεί στο υπέρτατο όργανό του, το ιδρυτικό συνέδριο του Ιουλίου, προτίθεται να αναλάβει πρωτοβουλίες στο επόμενο διάστημα. Υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν για την εξάλειψη των διακρίσεων εναντίον των ΛΟΑΤ ατόμων. Όμως, παρά τις δυσκολίες που αυτό το εγχείρημα έχει ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το κόμμα, κάνουμε μια αρχή, στοχεύοντας στην πλήρη άρση των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού.