Η κυβέρνηση Σαμαρά εξαντλεί όλη την αυστηρότητά της όταν πρόκειται για τους εργαζόμενους, ενώ εμφανίζεται ως ικέτης όταν πρόκειται για κάθε υποψήφιο επενδυτή, πραγματικό ή μεταπράτη, που ορέγεται τη δημόσια περιουσία. Ενώ η ίδια καταγγέλλει ότι η ελληνική οικονομία είναι δήθεν η τελευταία σοβιετικού τύπου στην Ευρώπη, στην πραγματικότητα εφαρμόζει μια οικονομική πολιτική γενικής ισοπέδωσης, αγνοώντας ακόμη και εξόφθαλμες ιδιαιτερότητες ορισμένων εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση Σαμαρά δεν πιστεύει στην αναγκαιότητα ύπαρξης και αποτελεσματικής λειτουργίας των δημόσιων συγκοινωνιών πέρα από πελατειακές λογικές, τις οποίες άλλωστε επέβαλαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ τις περιόδους που εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση της χώρας.
Οι αστικές συγκοινωνίες εφαρμόζουν ένα επώδυνο πρόγραμμα οικονομικής και λειτουργικής εξυγίανσης. Στο πλαίσιο αυτό υπέγραψαν και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με πολύ μειωμένες αποδοχές σε σχέση με τα χρόνια πριν από την κρίση. Οι συμβάσεις αυτές δεν υπογράφτηκαν κατά παρέκκλιση της σκληρής οικονομικής πολιτικής. Aντιθέτως. Κι όμως η κυβέρνηση Σαμαρά τις γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της, επιβάλλοντας αυτό που υποκριτικά κατηγορεί, μια σοβιετικού τύπου ισοπεδωτική οικονομική πολιτική, αγνοώντας ακόμη και αυτονόητες πλευρές της εργασίας στα μέσα μεταφοράς σχετικά με τις τεχνικές δεξιότητες. Με πρόσχημα τη μη εξαίρεση κανενός, ανακαλύπτει συντεχνίες, ενώ γνωρίζει τις μεγάλες μειώσεις αποδοχών, τις οποίες έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι στα δημόσια μέσα μεταφοράς.
Οι εργαζόμενοι που χρησιμοποιούν τις αστικές συγκοινωνίες ασφαλώς και ταλαιπωρούνται τις ημέρες αυτές, ωστόσο καταλαβαίνουν πως ο αγώνας κατά της σκληρής και ισοπεδωτικής λιτότητας, όπως και ο αγώνας για την αποτελεσματική λειτουργία και τον δημόσιο χαρακτήρα των αστικών συγκοινωνιών, είναι και δικός τους αγώνας. Κανείς δεν πρέπει να έχει αυταπάτες: το επόμενο βήμα της πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά είναι η ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών και οι εργασιακές σχέσεις λάστιχο.
Αυτή η πολιτική δεν πρέπει να περάσει, πολύ δε περισσότερο που καταφεύγει στο μέτρο της επίταξης των απεργών και μάλιστα τη στιγμή που, από την πλευρά των εργαζομένων, έκαναν την εμφάνισή τους διαλλακτικές προτάσεις για την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης.
Η κυβέρνηση Σαμαρά, επιδεικνύοντας πυγμή, επιχειρεί να ντύσει στο χακί τους εργαζόμενους. Το ΠΑΣΟΚ σιωπά, καθώς ο Βενιζέλος το έχει καταστήσει συνιστώσα της συντηρητικής παράταξης, ενώ η ΔΗΜ.ΑΡ. διαμαρτύρεται για την επιστράτευση, αλλά παραμένει στην κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα ο Αντ. Σαμαράς ακολουθεί πιστά τη γραμμή, τη θατσερική γραμμή της σύγκρουσης, προσδοκώντας να βάλει σε δύσκολη θέση την Αριστερά σε σχέση με τους πολίτες που ταλαιπωρούνται εξαιτίας της απεργίας. Η πολιτική αυτή δεν θα περάσει. Ο αγώνας κατά της ισοπεδωτικής λιτότητας και υπέρ της αποτελεσματικής λειτουργίας των δημόσιων αστικών συγκοινωνιών είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων, οι οποίοι βλέπουν να συνθλίβεται η ζωή τους από τις σκληρές πολιτικές.
