Πριν από 20 μέρες είχαμε δημοσιεύσει τη μετάφραση ενός άρθρου της Βρετανικής Independent (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ http://www.mkiellinikou.org/2014/02/24/1032/). Ένα από τα σχόλια των δεκάδων, κυρίως Βρετανών πολιτών που το σχολίασαν, πραγματικά συγκλονίζει. Σας το μεταφέρουμε μεταφρασμένο.
«Το να ζω στην Αθήνα τα τελευταία πέντε χρόνια, από την άνθιση στην κατάρρευση, μου δίνει μια πιο καθαρή προοπτική από αυτή που υπάρχει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι τίτλοι των εφημερίδων και η πολιτική δεν σε κάνουν να καταλάβεις ούτε στο ελάχιστο πώς είναι εδώ -πρέπει να το ζήσεις. Γι” αυτό θα σας πω την ιστορία ενός φίλου μου, του Βασίλη:
Ο πατέρας του πέθαινε με φρικτούς πόνους από καρκίνο, έχοντας δουλέψει όλη του τη ζωή και έχοντας πληρώσει τους φόρους του. Χρειαζόταν ένα ισχυρό και ακριβό αναλγητικό για να αντέξει τις τελευταίες του μέρες, και τα νοσοκομεία δεν το διέθεταν πλέον, επειδή η κυβέρνηση δεν είχε πληρώσει τη φαρμακευτική εταιρεία, η οποία δεν προμήθευε πλέον την Ελλάδα.
Ο Βασίλης και η οικογένειά του τραυματίζονταν ψυχικά από τις κραυγές πόνου του πατέρα του κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας, κι έτσι πήρε ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα (τους μισθούς τεσσάρων μηνών) για να αγοράσει τα φάρμακα ιδιωτικά.
Η κυβέρνηση έκανε τη διαδικασία όσο πιο δύσκολη γινόταν, παρότι είχε αποτύχει να ανταποκριθεί στην ιατρική ανάγκη του ανθρώπου. Χρειαζόταν άδεια εισαγωγής φαρμάκου, πλήρη έλεγχο του ποινικού του μητρώου και συναντήσεις με την αστυνομία, κι έπρεπε να επισκεφθεί τριάντα διαφορετικές δημόσιες υπηρεσίες για υπογραφές και σφραγίδες ξανά και ξανά -όλα αυτά, τη στιγμή που έπρεπε να κρατήσει και τη δουλειά του.
Τηλεφωνούσε στη φαρμακευτική εταιρεία στις ΗΠΑ είκοσι φορές τη μέρα μέχρι να τους πείσει ότι θα τους πλήρωνε προκαταβολικά, γιατί η πολιτική τους είχε αναθεωρηθεί και δεν έκαναν πλέον αποστολές στην Ελλάδα. Μετά από την πιο οδυνηρή και δύσκολη περίοδο που μπορεί να φανταστεί κανείς για μια οικογένεια, το να βλέπεις κάποιον που αγαπάς να υποφέρει χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα για να τον βοηθήσεις, έφτασαν τα φάρμακα από τις ΗΠΑ δύο μήνες αργότερα.
Το τελωνείο ήταν άλλη μια αργή και περίπλοκη διαδικασία, όπου τυχαία σου δίνουν μια “προσφορά” που πρέπει να πληρώσεις (άσχετα από την τιμή πάνω στο τιμολόγιο) και αν αρνηθείς, εκβιαστικά τα αγαθά στέλνονται πίσω. Ο πατέρας του Βασίλη πέθανε πέντε μέρες πριν τελικά εκτελωνιστούν τα φάρμακα.
Και τώρα η οικογένεια πρέπει να συνεχίσει να ζει εδώ, αφού εδώ είναι το σπιτικό τους. Είναι περήφανοι που είναι Έλληνες; Αυτή η ερώτηση δεν έχει πια καμία σημασία -προσπαθούν απλά να επιβιώσουν. Και ο Βασίλης ελπίζει κάθε μέρα να κρατήσει τη δουλειά του, αφού πρέπει να ξεπληρώσει τέσσερις μισθούς στην τράπεζα για το δάνειο. Δώρισε τα φάρμακα στο νοσοκομείο, ώστε να βοηθήσει έστω και μία άλλη οικογένεια να αποφύγει την ίδια εμπειρία…»
Για όποιον θέλει να διαβάσει το αρχικό σχόλιο του χρήστη magnus, μπορεί να το διαβάσει από την σελίδα της εφημερίδας εδώ
