Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, από το rednotebook.gr

Σύμπτωση πρώτη: Ανήμερα της απεργίας της ΕΣΗΕΑ (28/5), τα «Νέα» κυκλοφορούν ως στρατευμένο αντιαπεργιακο φύλλο, με στράτευση που θυμίζει «Ριζοσπάστη», και που δεν αφήνει ανέγγιχτο τίποτα: από το ολοσέλιδο άρθρο γνώμης και την επιφυλλίδα του Πρετεντέρη στο οπισθόφυλλο, μέχρι τη γελοιογραφία του Χαντζόπουλου - ακόμα και τα διεθνή. Δεν είναι ότι η εφημερίδα αμφισβητεί το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία και τη διεκδίκηση. Αλλά να, είναι δυνατό να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και η ΕΣΗΕΑ να σκέφτεται τη Συλλογική Σύμβαση, τις μειώσεις και τις καθυστερήσεις μισθών, ακόμα και τις απολύσεις; 

Επειδή κάτι τέτοιο είναι εξόφθαλμα παράλογο (πώς μπορεί μια συνδικαλιστική ένωση να βάζει τις ανάγκες των εργαζομένων πάνω από το λειτούργημα όπως το ερμηνεύουν οι ιδιοκτήτες;), κάτι άλλο θα συμβαίνει. Αυτό το άλλο είναι, βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ. «Είμαστε ΣΥΡΙΖΑ ή Ανεξάρτητοι;», λέει ο ένας διαδηλωτής στον άλλο, στο σκίτσο του ανεξάρτητου γελοιογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου, ενώ αμέσως παρακάτω, με τα όρια σοβαρού και αστείου να έχουν ρευστοποιηθεί εντελώς, η ΕΣΗΕΑ κατηγορείται ρητά ως «όχημα επαναστατικού ελέγχου της ενημέρωσης» - εννοείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Κάπως έτσι το είδε μάλλον και η Χρυσή Αυγή, χρόνια στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ελευθερία του Τύπου, εξ ου και την ώρα της κινητοποίησης της ΕΣΗΕΑ στο υπουργείο Εργασίας προσήλθε και απηύθυνε χαιρετισμό – ναζιστικό, έστω.

Σύμπτωση δεύτερη: Πριν από μερικά χρόνια, και παρά τις σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος και ο Νίκος Μιχαλολιάκος συμφωνούσαν σε ένα: η Ελλάδα είναι το τελευταίο εναπομείναν σοβιετικό κράτος στον κόσμο. Η επιχειρηματολογία ήταν βεβαίως γελοία και ανάξια λόγου καθεαυτή - αυτό, όμως, μέχρι πριν από μερικούς μήνες, όταν δηλαδή ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Γιώργος Καρατζαφέρης την επικύρωναν, στηλιτεύοντας κι αυτοί με τη σειρά τους τα ίχνη του Λένιν που δεν έσβησαν ακόμα απ΄ το εργατικό δίκαιο. 

Η σύμπτωση αυτή, ωστόσο, έμελλε να μην είναι η μόνη. Εδώ και μέρες κυκλοφορεί σε λίστες e-mail και σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης η «τεκμηρίωση» της Χρυσής Αυγής για την «Κόκκινη Χούντα στα ΜΜΕ». Η επιχειρηματολογία θα ήταν επιεικώς γελοία και ανάξια λόγου καθεαυτή – διότι τι να πεις όταν ο Αναστασιάδης, η Τρέμη και ο Ευαγγελάτος παρουσιάζονται ως κνίτες, ενώ ο Μπόμπολας ως «ο επονίτης που έγινε βαρόνος»; Να όμως που κι αυτή την παραδοξολογία τη συμμερίζονται σήμερα και σοβαροί δημοσιογράφοι, εγνωσμένων μάλιστα δημοκρατικών φρονημάτων: «Κακά τα ψέματα», γράφει στα Νέα ο Γιάννης Πρετεντέρης ανήμερα της απεργίας της ΕΣΗΕΑ, «η δημοσιογραφία μετά τη Μεταπολίτευση λειτούργησε περίπου ως συνιστώσα της Αριστεράς». Σοβαρότερος, ωστόσο, ο ίδιος από τον μέσο νεοναζί policy maker, προνοεί και παραλείπει τις αναφορές στα αφεντικά των ΜΜΕ. Προφανώς από σεβασμό στο δημοσιογραφικό λειτούργημα, και για να μη σκανδαλιστούν οι αναγνώστες της εφημερίδας.

Σύμπτωση τρίτη: «Υπάρχουν και σήμερα αρκετοί δημοσιογράφοι», καταλήγει ο λαοφιλής άνκορμαν στο υπό συζήτηση άρθρο, «που φρίττουν όταν ακούν ότι θα προσληφθούν άλλες εκατό χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, ότι θα μπουν νέοι φόροι ή ότι θα παίξουμε στα ζάρια τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και φρίττουν ελευθέρως, αυτοβούλως  και από μόνοι τους, χωρίς να παίρνουν εντολές από κανένα σκοτεινό κέντρο». 

Είναι δίκαιο το επιχείρημα με το οποίο ο Πρετεντέρης αποκρούει τα περί στοχοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ από τους διαπλεκόμενους. Δίκαιο, αν και κατά το ήμισυ. Είναι μεν λαϊκισμός να φρίττεις με τους νέους φόρους όταν η πατρίδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, είναι όμως σωστό και δίκαιο ότι πρέπει να σταματήσει πια η συνωμοσιολογία περί διαπλοκής - αυτής που σήμερα φρίττει με το ενδεχόμενο να πληρώσουν κανέναν φόρο και οι πλούσιοι. 

Ο όρος διαπλοκή υπαινίσσεται άνομες σχέσεις και σκοτεινές συναλλαγές. Όμως ο κ. Πρετεντέρης, δημοσιογράφος παρά τω πρωθυπουργώ Κωνσταντίνω Σημίτη όταν αυτός αναλάμβανε τα ηνία στο ΠΑΣΟΚ και το κράτος (ας μας συγχωρεθεί ο πλεονασμός), στο φως ενεργούσε ο άνθρωπος: Ελευθέρως, αυτοβούλως και με το θάρρος της γνώμης του τα έκανε, ελευθέρως και αυτοβούλως τα ιστορεί στο βιβλίο του «Η δεύτερη Μεταπολίτευση», που αξίζει να διαβαστεί ως έργο εποχής. 

Απ΄ όταν λοιπόν ξεκίναγε το πάρτυ των πλουσίων, όταν ο λαϊκισμός του Πέτρου Κωστόπουλου εκτόπιζε από το βάθρο του το λαϊκισμό του Βαγγέλη Γιαννόπουλου, αλλά και σήμερα, που το πάρτυ είναι η ώρα να τελειώσει, όλα στο φως γίνονται. Ακριβώς δε επειδή συμβαίνουν όλα στο φως, τελευταία πληθαίνουν οι αναπάντεχες συμπτώσεις στις απόψεις  εκσυγχρονιστών και φιλελεύθερων με αυτές των ακροατών του γκρουπ του Καιάδα. Και κάπως έτσι, έχει δίκιο ο Πρετεντέρης ότι βρισκόμαστε και πάλι στο ίδιο έργο. Αυτή τη φορά, όμως, όχι ως θεατές.