Long live the spirit of Stonewall
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ PRIDE-ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ 2013 ΣΕ ΑΘΗΝΑ & ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Stonewall Inn, 28 Ιουνίου του 1969, όταν γραφόταν η Iστορία. Όταν για πρώτη φορά η γκέι, λεσβιακή και τρανς κοινότητα αποφάσισε ότι δεν μπορεί πια να ανέχεται την κρατική καταστολή και την αστυνομική βία εναντίον της. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, ήταν η εξέγερση του πιο καταπιεσμένου μέρους μιας κοινότητας που ασφυκτιούσε και αποζητούσε αέρα ν’ αναπνεύσει ελεύθερα.
Ανατρέχοντας στα ντοκιμαντέρ για το Στοουνγουώλ, ξεχωρίζω τη φιγούρα της Σύλβια Ριβέρα, μιας γενναίας τρανς ακτιβίστριας που πρωτοστάτησε στα γεγονότα. Χαραγμένη στο νου η εικόνα της να ξετυλίγει τις μνήμες σε ένα ακροατήριο νεαρών τρανς κοριτσιών, με το πρόσωπό της να συσπάται καθώς διηγείται και να λέει, σχεδόν τρίζοντας τα δόντια: «Δεν θα έχανα στιγμή από αυτό· ήταν η επανάσταση», δείχνοντας ότι το λιοντάρι κι αν γέρασε ξέρει ακόμη να δείχνει τη χαίτη του.
Οι γενιές που ακολούθησαν ήπιαν από την πηγή του Στοουνγουώλ, το λοατ κίνημα σχηματοποιήθηκε, οργανώθηκε και σε ανάμνηση των γεγονότων, αλλά και για την ενδυνάμωση της κοινότητας και της ορατότητάς της, κάθε Ιούνιο γίνονται τα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας (Pride) σε όλο τον κόσμο.
Συχνά βλέπουμε στις οθόνες μας πολύχρωμες εικόνες, γυμνασμένα όμορφα κορμιά αγοριών, χαμογελαστά κορίτσια, φανταχτερές ντραγκ κουήνς — μια γιορτή της διαφορετικότητας. Είναι όμως τα Pride μια γιορτή και μόνο; Μια παρέλαση; Αυτό αναρωτιούνται κάποιοι, συμπληρώνοντας ότι πλέον έχουν χάσει τον δυναμισμό και τον διεκδικητικό τους χαρακτήρα των πρώτων ετών, όταν η ατμόσφαιρα δονούνταν από την ανάγκη για πραγματική ελευθερία. Και αν ναι, τι θα έπρεπε να γίνει για να ξαναποκτήσουν τη δυναμική τους;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το ότι ναι, τα Pride είναι γιορτή της διαφορετικότητας, κυρίως όμως –θα πρέπει να– είναι η κορύφωση μίας διεκδικητικής πορείας που οφείλει να θυμάται τη διαδρομή της και στα σίγουρα πρέπει να έχει όραμα για το μέλλον. Μιας πορείας που ανάμεσα στα φρου-φρου και τα μποά δεν θα αποτελείται από ατομικότητες που βαδίζουν τους δρόμους της πόλης μουρμουρίζοντας το «I will survive», αλλά βρίσκονται εκεί ως αποτέλεσμα συλλογικής κουλτούρας και δράσης που δίνει νόημα στη λέξη «κοινότητα».
Το κείμενο αυτό θα το διαβάσει ο αναγνώστης και η αναγανώστρια μία ημέρα μετά το Athens Pride και μία εβδομάδα πριν το Thessaloniki Pride. Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, η αστυνομία προσάγει κάποιες φίλες μας τρανς στη Θεσσαλονίκη εντελώς αναίτια, μαζικά και με εξευτελιστικό τρόπο, επί καθημερινής βάσης από τις 30 Μαΐου. Η αστυνομία τις σταματά όσο βρίσκονται στο αυτοκίνητό τους, τις ακινητοποιεί και, με το πρόσχημα ότι «παρενοχλούν τους περαστικούς» ή για εξακρίβωση, και τις οδηγεί στο τμήμα, όπου η συμπεριφορά των αστυνομικών είναι απάνθρωπη. Η κατάληξη είναι η γνωστή: μετά από δυο-τρεις μήνες θα τους έρθει το γνωστό «μπιλιέτο» να παρουσιαστούν στο δικαστήριο. Μάλιστα, όταν η δικηγόρος του Σωματείου μας, η Ηλέκτρα Κούτρα την οποία και ευχαριστούμε θερμά, πήγε στο κρατητήριο αρχικά δεν της επετράπη να δει την πελάτη της· όταν τελικά κατάφερε να μπει την έκλεισαν και την ίδια στο κρατητήριο χλευάζοντάς της, ενώ οι αστυνομικοί την απείλησαν με μήνυση — και όλα αυτά απλώς γιατί υπερασπίστηκε μια τρανς γυναίκα.
Ζώντας σε μια κοινωνία όπου –ας μη γελιόμαστε– το φίδι έχει βγει για τα καλά από το αυγό του και κυκλοφορεί ελεύθερο, ιδιαίτερα εμείς οι τρανς, δεν έχουμε κανένα λόγο να είμαστε περήφανες. Τουναντίον, νιώθουμε ντροπή για τη χώρα που ζούμε.
Νοιώθουμε την υποχρέωση απέναντι στην αξιοπρέπειά μας να υψώσουμε έναν καθαρό λόγο ενάντια στην αστυνομική αυθαιρεσία, την οποία η τρανς κοινότητα δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται, στον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τους αποκλεισμούς.
*Η Μαρίνα Γαλανού είναι πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), αναγνωρισμένης συλλογικότητας για τα τρανς δικαιώματα και ιδιοκτήτρια των εκδόσεων Πολύχρωμος Πλανήτης (LGBT εκδόσεις-βιβλιοπωλείο).
Πηγή: Ενθέματα Αυγής
