Ας τα μαζέψουμε λίγο. Με ψυχραιμία. Πρώτον, η αξιολόγηση, που έβγαλε την ψυχή του Τσακαλώτου, αλλά και τη δική μας, τελειώνει. Η περικοπή, ελάφρυνση, όπως θέλετε πείτε το, του χρέους, μπαίνει σε μια καθορισμένη τροχιά. Και η τελευταία ψηφοφορία στη Βουλή, παρά το γεγονός ότι όσα ψηφίστηκαν μόνο εύκολα μέτρα δεν είναι -μάλλον για τα πιο δύσκολα πρόκειται-, έδειξε ότι η κυβερνητική πλειοψηφία παραμένει ακέραια. Απώλειες μηδέν. Κι αν τα βάλεις όλα μαζί, πάνε τα όνειρα και οι ελπίδες του Μητσοτάκη και των βαρόνων φίλων του. Ο Αρμαγεδδώνας δεν τους έκανε τη χάρη να έλθει. Που πάει να πει ότι άλλη παρένθεση κλείνει, και όχι της αριστερής διακυβέρνησης, αν με εννοείτε.

Κάποια χαμόγελο δικαιολογείται, εν ολίγοις. Πράγμα καθόλου ασήμαντο, μετά από χρόνια και χρόνια καντίφλας. Αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή της αρχής. Στην προθέρμανση, για να το πούμε αθλητικά. Διότι, εάν και εφόσον τελειώσει το βάσανο της διαπραγμάτευσης, της κόντρα διαπραγμάτευσης, των εκβιασμών, της κινδυνολογίας, του κάθε είδους exit, τότε θα φανεί τι κάνει -και τι δεν κάνει, φυσικά- ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Τι είναι ικανή να κάνει αυτή η κυβέρνηση. Τι είναι ικανός να κάνει κάθε υπουργός, αναπληρωτής, και πάει λέγοντας. Σε ποιο βαθμό, με δυο λόγια, είναι -και είμαστε- ικανοί να βάλουμε το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων της καθημερινότητας.

Όπου κι αν γυρίσεις, η καθημερινότητα σε πληγώνει. Εκεί θα δοκιμαστούν όλοι -από τον Τσίπρα και τους αριστερούς προύχοντες ξεκινώντας. Διότι, ό,τι και να λέμε, δεν είναι κατάσταση αυτή στην Υγεία. Χάσκουν οι πληγές της Παιδείας. Ζούγκλα στα εργασιακά. Τα κράτος αραχτό και εχθρικό. Ψίχουλα ο βασικός μισθός. Απειλητική η αιμορραγία της ανεργίας. Δέρνει από πάνω και η αστυνομία. Και όλα αυτά παράγουν και απλώνουν στην κοινωνία ανασφάλεια, απαισιοδοξία, απόγνωση. Παράγουν επίσης εχθρότητα και περιφρόνηση για την πολιτική και τους πολιτικούς, και μη νομίζετε ότι δεν παίρνει η μπάλα -με την αμέριστη συνδρομή και της διαπλοκής- και τους δικούς μας.

Πόλεμο απαιτεί η καθημερινότητα. Με αντιπάλους συμφέροντα, συμφεροντάκια, πρακτικές λούφας, συμπεριφορές παραλλαγής. Και χρειάζεται όχι μόνο πολιτικό πρόγραμμα -που προφανώς πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες- αλλά και θάρρος, αντοχή, μόχθος. Στώμεν καλώς, συνεπώς...