Η προσπάθεια Ερντογάν να χειραγωγήσει τις πολυάριθμες τουρκικές κοινότητες στην Ευρώπη είναι πίσω από την πρωτοφανή σκληρή ρητορική, μια απόλυτα ρεαλιστική και ορθολογική στόχευση. Την ώρα που ετοιμάζεται να εγκαθιδρύσει ένα προσωποπαγές καθεστώς, με κάθε μορφή αντιπολίτευσης στο εσωτερικό της χώρας να ταυτίζεται με εθνική προδοσία, θέλει να προλάβει τη συγκρότηση αντικαθεστωτικής συγκροτημένης αντιπολίτευσης στην Ευρώπη.

Με την απροσχημάτιστη παρέμβασή του προκαλεί προληπτικά μέτρα απαγόρευσης προεκλογικών του δραστηριοτήτων από τις Αρχές της Ολλανδίας και της Γερμανίας, οι οποίες όχι μόνο φοβούνται τη μεταφορά των εσωτερικών συγκρούσεων της Τουρκίας στην επικράτειά τους, αλλά κυρίως περαιτέρω διόγκωση ρατσιστικών ξενοφοβικών κινημάτων όπως η Εναλλακτική για τη Γερμανία και το Κόμμα της Ελευθερίας του Βίλντερς. Αυτό που φοβάται η Μέρκελ στο Βερολίνο και ο Ρούτε στη Χάγη επιδιώκει κατά προτεραιότητα ο Ερντογάν: Να πείσει την πλειοψηφία των συμπατριωτών του που κατοικούν στην Ευρώπη ότι δεν κινδυνεύουν τόσο από την εξαγωγή του καθεστωτικού του αυταρχισμού, όσο από έναν εγγενή αντιισλαμικό ρατσισμό κυρίαρχο στις κοινωνίες των χωρών στις οποίες ζουν.

Με άλλα λόγια πρόκειται για αναγωγή σε πανευρωπαϊκή κλίμακα της πολιτικής που εφαρμόζει η Αγκυρα στις εκτός συνόρων τουρκικές μειονότητες εδώ και δεκαετίες: αναμειγνύεται χωρίς προσχήματα, διεγείρει τα αμυντικά αντανακλαστικά των μηχανισμών των εμπλεκόμενων κρατών και έτσι οι μειονοτικοί, αισθανόμενοι ότι απειλούνται, ζητούν την προστασία της μητέρας πατρίδας! Η πιο άμεσα απειλούμενη από την τακτική Ερντογάν είναι η Γερμανία:

-Ακόμη και η απειλή αθέτησης της Συμφωνίας για το Προσφυγικό από την Αγκυρα θα είχε δυσμενείς για τη Μέρκελ παρενέργειες.

-Στη γερμανική επικράτεια είναι πιθανό να μεταφερθούν πολλές τουρκικές εσωτερικές συγκρούσεις, από τη σύγκρουση με τους Κούρδους, τα υπαρκτά και εικαζόμενα δίκτυα του ιμάμη Γκιουλέν, μέχρι μια πολυάριθμη ομάδα Τούρκων διπλωματών και στρατιωτικών που έχει ζητήσει πολιτικό άσυλο.