to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Στο βαθύ σκοτάδι της ρεβανσιστικής Δεξιάς

Γυρίζουμε σ’ ένα σχολείο αποκλεισμού, επιτήρησης και κοινωνικού διαχωρισμού προς όφελος ιδιωτικών φορέων (ΙΕΚ, κολέγια κ.λπ.) που θα απορροφήσουν τα παιδιά που θα έχει απορρίψει το σύστημα, εάν και εφόσον οι γονείς μπορούν να πληρώσουν. Τα υπόλοιπα θα καταστούν πάμφθηνο, ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό


Όλοι έχουν άποψη για την εκπαίδευση: εξαίρουν τη σημασία της, θλίβονται για την “κατάντια” της, αγνοώντας την καθημερινότητά της, με τους μικρούς θριάμβους και τις μεγάλες ματαιώσεις. Ελάχιστοι δε την αντιλαμβάνονται ως ζώσα διαδικασία με πλαίσιο αναφοράς συγκεκριμένη κοινωνία και όχι ως πείραμα σε ιδανικές εργαστηριακές συνθήκες.

Είτε ως αφορμή για πολιτικούς καβγάδες εντυπωσιασμού είτε ως αιτία ιδεολογικών μαχών, η εκπαίδευση σπανίως παραμένει για πολύ στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, παρά για όσο παίζει ως «πιασάρικο» θέμα. Τώρα, όμως, βρισκόμαστε μπροστά σε επέλαση που, αν δεν ανακοπεί, σε λίγο καιρό ούτε εκείνα τα “πέντε γράμματα” θα μαθαίνουν τα παιδιά. Ο ολοκληρωτικός πόλεμος στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία πρέπει να γίνει αντιληπτός. Με αυτόν τον στόχο, ίσως αυτή η ανασκόπηση να παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Παρέλαση υπουργών

Ως εκπαιδευτικός έχω δει αρκετούς υπουργούς Παιδείας: Από τη Γιαννάκου, έντιμη κεντροδεξιά με αρκετά προοδευτικές για τον χώρο της ιδέες, μέχρι την προκατακλυσμιαίων αντιλήψεων Κεραμέως, μεσολάβησαν πολλοί και πολλά. Άλλοι υπουργοί υπήρξαν καθαρά διαδικαστικοί -π.χ. Στυλιανίδης, Σπηλιωτόπουλος-, ασχολούμενοι με τα τρέχοντα. Άλλοι αυτοανακηρύχθηκαν μεταρρυθμιστές, όπως η πρωθιέρεια της “αγοράς” Διαμαντοπούλου. Άλλοι απλώς έκαναν τη «βρόμικη» δουλειά, όπως ο Αρβανιτόπουλος. Έτσι κι αλλιώς, από το 2009 και μετά, και η εκπαίδευση καταδικάστηκε, με βολικό πρόσχημα το Μνημόνιο, σε οικονομική ασφυξία: μειώσεις μισθών, περικοπές δαπανών, αύξηση ωραρίου εκπαιδευτικών και μαθητών ανά τάξη, πάγωμα προσλήψεων. Όσο για τον Αρβανιτόπουλο, θυμίζω: επιστράτευση απεργών καθηγητών, διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών με συνακόλουθο κλείσιμο τομέων ΕΠΑΛ και έκνομες μετατάξεις στα Δημοτικά.

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να επουλώσει πληγές και να εφαρμόσει αριστερής κατεύθυνσης πολιτική: επαναπρόσληψη καθηγητών ΕΠΑΛ και αναβάθμιση επαγγελματικής εκπαίδευσης, σχολεία φυλακών, εκπαίδευση προσφύγων, νέα προγράμματα σπουδών, ενίσχυση κοινωνικών επιστημών, μερικώς ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ, κατάργηση παρωχημένων πειθαρχικών μέτρων, όπως η διαγωγή. Άτολμες αλλαγές, με λάθη και αστοχίες; Σίγουρα! Παρ’ όλα αυτά, φάνηκε κάτι να κινείται. Εξάλλου και στο τολμηρότερο βήμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα συναντούσε την αντίδραση των αποφασισμένων να συμμαχήσουν και «με τον διάολο» ακόμα εναντίον του...

Απροσχημάτιστη αντεπίθεση

Κι ερχόμαστε στο σήμερα, χειρότερο των δυσμενέστερων προβλέψεων, αν και αναμενόμενο, δεδομένου ότι κάθε ήττα της Αριστεράς ακολουθείται από άγρια και απροσχημάτιστη αντεπίθεση. Η νέα ηγεσία του υπουργείου από την πρώτη στιγμή άρχισε να ξηλώνει ό,τι θύμιζε στο ελάχιστο τον ΣΥΡΙΖΑ, επιδεικνύοντας πρωτοφανή ρεβανσισμό. Με διακηρυγμένο στόχο την επιστροφή στο 2014, γυρίσαμε ιδεολογικά και οργανωτικά στο ’50. Εξαρχής η Κεραμέως εξέφρασε επιθυμία να συνομιλήσει με ιεροδιδασκάλους (sic) για τα Θρησκευτικά, να αναδειχθεί η εθνική διάσταση της Ιστορίας έναντι της κοινωνικής, να καταστεί το σχολείο αυστηρότερο. Έκτοτε: Επανήλθε η διαγωγή. Υποβαθμίστηκαν επαγγελματική εκπαίδευση, σχολεία φυλακών, εκπαίδευση προσφύγων. Αναγνωρίστηκαν διά της πλαγίας πτυχία Κολεγίων. Εξαφανίστηκαν οι κοινωνικές επιστήμες από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και οι τέχνες από το Λύκειο. Προτάθηκαν, με πρόσχημα την καραντίνα, κάμερες στην τάξη. Γυρίζουμε σ’ ένα σχολείο αποκλεισμού, επιτήρησης και κοινωνικού διαχωρισμού προς όφελος ιδιωτικών φορέων (ΙΕΚ, Κολέγια κ.λπ.) που θα απορροφήσουν τα παιδιά που θα έχει απορρίψει το σύστημα, εάν και εφόσον οι γονείς μπορούν να πληρώσουν. Τα υπόλοιπα θα καταστούν πάμφθηνο, ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό.

Επανερχόμαστε γοργά σε ένα σχολείο συντηρητικό, εξεταστικό κέντρο, φυτώριο ψευδο-αριστείας, αποστειρωμένο και στερημένο από κάθε χαρά της γνώσης. Και αυτός ο συντηρητισμός διαχέεται στην κοινωνία, ενθαρρύνοντας τις πιο οπισθοδρομικές φωνές να παρεμβαίνουν και να απαιτούν.

Από την άλλη πλευρά, παρατηρείται πρωτοφανής οργανωτική ανικανότητα, σύγχυση και μετακύλιση ευθυνών: Αποδείχτηκε περίτρανα στην καραντίνα, με τις συνεχείς διακοπές στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Φάνηκε τώρα που χάθηκαν από το σύστημα εγγραφές μαθητών στα Λύκεια. Αναδείχθηκε με την αιφνιδιαστική αλλαγή του τρόπου εξέτασης για την εισαγωγή στα Πρότυπα και στα λάθος θέματα στις φετινές Πανελλήνιες, που αποσιωπήθηκε από sites και κανάλια. Θα μπορούσαν, ενδεχομένως, αυτά να αποδοθούν σε συνήθεις αστοχίες και αργοπορίες της διοίκησης, αλλά φοβάμαι ότι αντικατοπτρίζουν την -ίσως όχι και τόσο- ιδεολογική εμμονή της υπουργού και της κυβέρνησης: Ό,τι θέλουμε να ξεπουλήσουμε, το απαξιώνουμε.

Τιμωρητική αξιολόγηση

Και έπονται και άλλα που ακούγονται όμορφα και δίκαια, όπως η αξιολόγηση ή η αυτονομία των σχολικών μονάδων. Μόνο που άλλο η αξιολόγηση εκπαιδευτικού έργου, απαραίτητο εργαλείο ανατροφοδότησης και βελτίωσης που εξετάζει όλες τις παραμέτρους της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με διαφοροποιημένους δείκτες ανά περιοχή, κοινωνική διαστρωμάτωση, μαθητικό δυναμικό, και άλλο η στεγνή, τιμωρητική αξιολόγηση προσώπων. Παρά την πραγματική ή και καλλιεργούμενη δυσαρέσκεια προς τους εκπαιδευτικούς, θα πρέπει να επισημανθεί ότι οι αξιολογητές δεν θα προκύψουν από ένα ιδανικό υπερπέραν, θα είναι μέσα από το σύστημα που ανέχεται αρτηριοσκληρωμένους και ακατάλληλους δασκάλους. Και ας μην είμαστε βέβαιοι ότι θα αναδειχθούν οι ικανοί, πρωτοπόροι και καινοτόμοι μέσα στο πλαίσιο αυστηροποίησης και παλαιολιθικού συντηρητισμού.

Όσο για την αυτονομία σχολικών μονάδων και την απαλλαγή από «τον σφιχτό εναγκαλισμό» του υπουργείου, σημαίνει ένα πράγμα: μειωμένη κεντρική χρηματοδότηση, χορηγίες και ανάθεση των σχολείων στους δήμους. Καταλαβαίνουμε τι δίκτυο τοπικής -και όχι μόνο- διαπλοκής θα επιφέρει αυτή η αλλαγή; Όλα αυτά δεν υλοποιούνται εν κενώ. Ενδεχομένως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες να λειτουργούν, αν και εγείρονται σχετικά πολύ σοβαρές ενστάσεις, αλλά μπορούμε να φανταστούμε συγκεκριμένους δημάρχους να έχουν την ευθύνη της εκπαίδευσης στην περιοχή τους; Ή ποιος μας εξασφαλίζει την αντικειμενική μεταχείριση μαθητών που ο πατέρας τους θα χρηματοδοτεί το σχολείο; Δεν θα μιλάμε πλέον για σχολεία δύο ταχυτήτων, αλλά πολλαπλών.

Πολλοί ίσως αισθάνονται ικανοποιημένοι από τη δυσαρέσκεια που αποτυπώνεται στις μετρήσεις για την Κεραμέως. Προσωπικά, ούτε με ικανοποιεί, ούτε με καθησυχάζει. Η Κεραμέως είναι ένα πρόσωπο και μάλιστα επιτυχημένο στον ρόλο της. Το πρόβλημα είναι το βαθύ σκοτάδι της πιο ακραίας, αδηφάγας και ρεβανσιστικής Δεξιάς από τη Μεταπολίτευση και μετά. Αν δεν είναι η Κεραμέως, θα εμφανιστεί κάποιος άλλος άξιος συνεχιστής... Και όλοι θα εξακολουθήσουν να έχουν άποψη για την εκπαίδευση, το διακύβευμα είναι ποια θα επικρατήσει...

* Η Δήμητρα Βασιλείου είναι εκπαιδευτικός

tags: Δεξιά

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)